Month: urtarrila 2014
Puto amoa igogailuko elkarrizketetan
Joseba Irazoki musikarentzat dena da nire bizilaguna igogailuko elkarrizketei dagokionean. Benetan, ezin duzue imajinatu ere egin zein birtuosismo mailara iristen den. Berritzaile bat da, jakintsu puta bat !
Izen txarra dute igogailuko elkarrizketek eta egia esan, nik ere ez nituen batere gustuko tipo hau ezagutu arte. Ordu berdinean ateratzen gara lanetik eguerdiro eta badirudi gure lantokiak etxetik distantzia berdinera daudela. 13:09etan (minutu bat gora edo behera) garajeko atera iristen banaiz, badakit igogailuan berarekin topatzeko aukera handiak ditudala eta zirrara batek gorputza zeharkatzen dit gaurkoan zerrekin harrituko nauen pentsatzearekin bat.
“Bai, hor ari da autoa aparkatzen”. Ni baino maniobra gehiago egin behar ditu autoa bere lekuan uzteko eta ohikoena, atzetik datorrenari ihes egin, igogailuko atea itxi eta etxera igotzea den garai hauetan, nik atea zabalik itxaroten diot “egunon!” irripartsu bat botatzen diodan bitartean.
Bera seigarren solairura doa. Ni ordea, hirugarrenera, baina ez dio axola. Igogailuak -1etik 3ra iristen igarotzen duen denbora nahikoa du ni eguerdiro aho bete hortz uzteko. Tipo behatzailea da, guztiarekin geratzen dena eta eguneko xehetasun txikienekin ere, estatistikak ateratzeko gai da.
(Putoa Amoa) – Egia esan, bagara batzuk egunero igogailu honen bueltan topatzen garenak. Minutu baten gora beheran bat edo bestearekin egiten duzu bazkaltzerako bidearen azken zatia. [1. Solairua]
(Fana: Hau da ni neu) – Ba bai… [2. Solairua]
(Putoa Amoa) – Bitxia da nola autoko giltzak atera edo STOP batean zain galtzen duzun segundu pare baten ondorioz pertsona ezberdina topatu dezakezun egunero… [3. Solairua]
(Fana) – Ba bai… (Miresmen irribarre ahozabal batekin igogailutik ateratzen naizen bitartean).
(Puto Amoa) – On egin!
Badirudi badakiela igogailuak burutuko duen bidaiak zenbat iraungo duen eta horren arabera aukeratzen duela elkarrizketa.
(Puto Amoa) – Zer moduz joan da eguna?
(Fana) – Ba nahiko mugitua egia esan [1. Solairua]
(Puto Amoa) – Ez dira txarrak egun horiek ere, errutinako normaltasunetik ateratzen zaituztenak. Bizirik jarraitzen duzula erakusten dizute.
(Fana) – Ba bai… (Mundu berri bateko ateak muturren aurrean ireki zaizkionak duen tentel aurpegiarekin) [2. Solairua]
(Puto Amoa) – Hala ere, ez da txarra izaten egun mugitu horiek ere kontrol baten barnean mugitzea kar kar Ez dugu atsegin biziegi egotea ere… [3. Solairua]
(Puto Amoa) – On egin!
Ez dago gehiago esaterik, puto amoa da eta kitto. Hala ere, pena bakarra dut barnean, ez ditudala sekula 4. edo 5. solairurako elkarrizketak ezagutuko…
Noel Vs. Liam edo Gallagherren arteko borroka amaiezinaren amaiera
Guztiok borrokatu gara anaiarekin haurtzaroan. Historian zehar ama guztiei loa kendu dien kontua dugu hau baina denborarekin pasa egiten da. Anaia txikia eta ni behintzat ederki moldatzen gara gaur egun eta sinetsi, gure arazoa ez zen gehiegi borrokatzen ginenik borroka besterik egiten ez genuela baizik.
Hala ere, badira kasu batzuk non bandera zuria atera, aizkora lurrean utzi eta anaiak lagun bilakatzeak ezinezkoa ematen duen. Kasurik garbi eta ezagunena Manchesterreko Gallagher anaiena dugu eta bi artaburu hauek dira gaurkoan ordenagailuaren aurrean jartzera eraman nautenak.
Grunge garaietan (nire nerabetzaroko zutabe nagusia Son Gokurekin batera) Brit Poparekin adarrak jartzen nizkion noizean behin Seatleko mobidari eta Oasis, Blur, Ocean Colur Scene edo Travisenkantuekin ederki gozatzen nuen sekula Chris Cornelli onartu ez banion ere.
Gerora, nire entzunaldietatik desgertzen joan ziren talde ingeles hauek baina Oasisek beti izango zuen lekutxo bat nire bihotzean. Orduan dagoeneko Noel eta Liam eta Liam eta Noelen arteko iskanbilekin barre ederrak botatzen genituen lagun artean eta badirudi, jende normalean ez bezala, anaia hauen harremanak okerrera egin duela.
Milaka zurrumurru, keinu eta mehatxuren ostean, taldea desegitea erabaki zuten eta anaia bakoitzak bere aldetik jo zuen 2011n. Liamek Oasiseko musikari ezberdinak bildu eta “Different Gear, Still Speeding” diska argitaratu zuen Beady Eye izendatu zuen taldearekin. Noelek aldiz, NoelGallagher’s High Flying Birds diska kaleratu zuen (Eta zergaitik ez nuen post hau orduan idatzi? Ba sudur puntatik atera ez zitzaidalako).
Ordurate, antologikoak ziren bai bi anaien arteko ego borroka eta baita zaleen arteko eztabaida ere. Nor da bi Gallagherren artean talentu gehien duena? Badakit borroka batean Supermanek edo Hulkek irabaziko ote zuen eztabadaidatzea bezain zentzugabea dela baina horrelako gauzetan galtzen genuen (eta dugu) denbora zer nahi duzue esatea…
Kontua da, 2011 arte bi anaiak talde berean zeudela eta eztabaida honek ezin zuela erantzun objektiborik izan. Bi diska hauek kaleratu ostean ordea konparaketa posible da eta hori, edozein musika frikiren ametsa zen! Gogoan dut behin irakurri nuena. Inspiral Carpets taldearen teknikari lanetan bira batetik itzultzean Noel Liamen talde berriaren kontzertu bat ikustera joan zen. Amaitu ostean, taldearen aldagelara sartu eta tamaina biblikoa duen esaldi bat bota zien: Bi aukera dituzue, edo taldean sartu, kantuak konposatzen ditut eta izar batzuetan bilakatzen gara, edo bizi osoa Machesterreko lokal kakaztuetan jotzen igarotzen duzue. Genio y figura.
Arazoia ote zuen Noelek? Edo Liamena zen arrazoia bere anaiak bere kreatibitatea mozten zuela esaten zuenean? Ez dut uste erantzun garbirik dudanik baina saiatuko naiz.
Beady Eyeren diska enztun nuen lehendabizi eta BBK Live jaialdi deskafeinatuan ere ikusi nituen zuzenean. Gehiago gustatu zitzaidan taldea zuzenean baina horretan, asko lagundu dezake Liam bezalako kantari mitiko bat eskenatoki gainean ikusteak soilik. Diskoa ondo dago, entzuten uzten da baina lehen hiru kantuek uzten dizuten sentsazio onaren ostean, haizea galtzen joaten da erabat beteta duzun puztuki bat lotu aurretik askatzen duzunean bezalaxe. “Bring The Light” kantuan berpiztun egingo dela iruditzen zaizu baina… ez. Aldapera behera doa dagoeneko. Musikari onak ditu eta produkzioa bikaina du baina… Ez dakit, ez dit ezer berezirik esaten. Gustora entzuten dut oraindik baina ez zait iruditzen hemendik lau urtera entzuten jarraituko dudan horietako diska bat denik.
Noelen lana hilabete batzuk beranduago entzun nuen eta desiatzen nintzen onartu beharrean bait nago bere aldekoa izan naizela beti (Bai, honek zientifikotasun guztia kentzen dio ikerketari baina izorratu. Bloga nirea da). Autoan entzun nuen lehen aldiz eta asko gozatu nuen. Lehen kantutik harrapatzen zaitu eta une brillanteak ditu. Lasaitasunez idatzi eta kantatua dago eta somatzen da. Beady Eyeren lanean berriz, izenburuan daraman abiadurak kantuak idazterakoan garrantzia gehiegi izan duenaren sentsazioa uzten du. Instrumentazioa beste maila batean dago High Flying Birds honetan eta instrumentu zein soinu baliabide guztiak ezberdindu daitezke uneoro. Melodiak askoz jostagarriagoak dira eta Liamek amestu ere ezin dituen sentsazioak azalaratzen dituzte “Dream On”, “If i Had a Gun”, “The Death of You & Me” zoragarrian edo “Soldier Boys and Jesu Freaks” ederrean.
Ez dakit esan bezala, objektiboa naizen baina horixe da nire epaia. Biek gogoratzen didate Oasis kantu bakoitzean baina Noelen lanak Oasisetik gustoko nituen gauzak ekartzen dizkit burura eta Liamenak agian, Oasisen musikan aintzat hartzen ez nituenak.
Noel wins beraz nire ikuspuntutik. Zer deritzozue zuek? Nork du talentu gehien bi anaia narzisista, egolatra eta jasanezin hauen artean?
Nor da Red John? Badut teoria bat
2012ko martxoko egun buruzuri bat zen. Pasa zen gauean erabat harrapatuta ninduen The Mentalist telesaileko 4. denboraldiko transizio atal bat ikusi nuen. Autoan etxera itzultzen ari nintzen eta horrelakoetan ohikoa dudan moduan, buruari bueltak ematen hasi nintzen. Astegun buruzuri hartan ordea, ez nintzen istorio edo argumentu disparaturen bat asmatzen hasi. Egun hartan, Red John nor demontre izan zitekeen pentsatzen hasi nintzen.
Telesailaren testuinguruan erantzunik arrazionalena zein izango zen ondorioztatzen saiatu nintzen orduan eta Ordiziatik Beasainerako bidean erantzun posible bakar batekin geratu nintzen. “Bai, zentzuzkoena hori izango litzateke…”
Hurrengo egunean, The Mentalist telesailera ni bezain engantxatua dagoen Amena lagun minarekin topatu nintzen Potten kafeste izotzdun goxo baten inguruan (bai, martxoa zen baina nik kafea, beti izotzarekin).
Teoria bat nuela aitortu nion baina pixukide ginen garaian Frailty filmaren amaiera hamabigarren minutuan asmatu nuenetik ez zen nitaz fido eta egun hartan egin genuen bezala, nire teoria paper batean idazteko eskatu zidan. Hala egin nuen eta martxoko egun buruzuri hartako data idatzi nuen erantzunaren azpian.
Onartu beharrean naiz une hartan telesailaren argumentua zihoan moduan nire erantzunak ez zuela logika gehiegi. Hala ere, The Mentalisteko bostgarren denboraldian murgiltzen ari ginela, nire erantzuna zentzua hartzen ari zela ohartzen hasi nintzen. Egia esan, nik neuk ere ez nuen espero Amenaren karteran ezkutatuta jarraitzen duen paper txiki tolestu hartan idatzi nuena erantzun egokia izan zitekeenik baina atalak aurrera zihoazten eran, aho betre hortz geratzen joan naiz nire erantzuna zentzua hartzen nola ari zen ikusi nuenean.
tzo, bostagarren denboraldiko azken atala ikusi nuen eta bertan, Patrick Jane handiak zazpira murriztu zuen susmagarri zerrenda. Bai, Red John zazpi horietako bat da eta bai, Amenaren karteran izkutatuta jarraitzen duen paper tolestu txiki horretan ageri den izena, azken zazpi hautagai horien artean dago.
Zaborraren gatazkaren inguruko iritzi bat
Bai, atez atekora aldatu naiz, edo bihurtu ia-ia kontu honen inguruan eztabaidan dabiltzanak entzunda, erlijio edo sinesmen kontu batez ari garela ematen baitu azkenaldian. Ogia ematen didan eskualdeko super reportero lana dela eta, oso gertutik bizi izan dut Goierrin jasaten ari garen iskanbila eta kontu honen inguruan nire buruan garatu den prozesua azaltzea gustatuko litzaidake gaur blog honetan. Insteresik baduzue, ongi etorri.
Memoria dudanetik birziklatu dugu nire etxean. Beti egon izan da paper eta kartoientzako kaxa bat sukaldeko leiho ondoan, ontzi eta tetra brikentzako beste bat sukaldeko konketa azpian eta zakar arrunterako beste bat azken honen ondoan. Amari esker gehienbat, oso presente izan dugu txikitatik etxean birziklatzearen ardura eta ingurumenarekiko honek duen garrantzia. Orain urte batzuk, bosgarren edukiontziaren bidez organikoa ere birziklatzeko aukera eskaini zutenean, lehendabizikoetakoak izan ginen ontziz betetako konketa azpi horretan zakar pote marroiari lekutxo bat egiten.
Gerora, hainbeste une eder ahalbideratu dizkigun elkarteko bazkide izatea lortu nuenean, hasiera hasieratik aldarrikatu nuen elkartean birziklatzen hasi beharrean ginela (lortu genuen azkenean). Urte batzuk geroago, nire gurasoen etxetik irten eta nire etxean bizitzen hasi nintzenean, etxean sukaldatu behar nuen lehen egunean bertan joan nintzen udaletxera nire zakar pote marroi eta bosgarren edukiontziko giltzaren bila.
Bere horretan zen nire birziklatzaile bizitza erraustegiaren inguruko eztabaida piztu eta atez atekoaren haizeak sumatzen hasi ginenean. Hasiera batean, onartu behar dut, kontrako jarrera hartu nuen naiz eta ez nuen ageriko oposiziorik egiten. Gerora konturatu naiz, isiltasun horren arrazoia argudio gabezia zela gehienbat. Hala ere, baziren gustuko ez nituen hainbat gauza atez atekoan; zaborra noiz bota behar nuen beste norbaitek esatea, kalea zabor poltsa zintzilikatuz beteta iksutea, etxean zabor usaina etengabe jasatea, alderdi politiko jakin batekin zuzenki lotua egotea, bilketaren inguruan sortu zitezkeen zalantzazko kontzesioak, etxe aurrea postez beteta ikustea eta gehienbat, birziklatzaile on bat izanik, nire zaborraren inguruan norbait zelatan izatea.
Onartu beharrean naiz, aurreiritzi hauek, hortik zehar taberna zulo edo egunkarietatik jasoak zirena ez bainuen sistema honekin bizi zen inor gertu. Denborarekin eta facebook edo twitterren kontrako iruzkin pare bat egin ondoren, ezagun nituen eta edozein alderdikeriaz libre dauden Usurbil edo Oiartzuneko lagun pare bat sistemarekin oso gustura zebiltzala jakin nuen. Horrek zer pentsatu eman zidan eta zintzoa izanez, atez atekoaren inguruan ezer gutxi nekiela onartu nuen.
Gutxi gora behera garai berberean, Bilduk hauteskundeak irabazi zituen Goierriko herri gehienetan eta Sasietako Mankomunitateko boterea eskuratu zuen. Bolbora baino azkarrago zabaldu ziren atez atekoa zetorrenaren zurrumurruak eta garen kazetari zintzo eta arduratsu moduan, gai honen inguruan sortzen zen informazio ezberdinak bildu eta zabaltzen hasi ginen. Mankomunitateak atez atekoaren apustu ofiziala egin zuen eta Bilduk gehiengo osoa zuen herrietan atez atekoa ezartzen hasi ziren. Oraindik ez ninduten konbentzitu eta nire barrenerako errepikatzen nuen behin eta berriz bosgarren edukiontziarekin ederki geundela “Zergatik izorratu behar dut nik besteek erabiltzen ez dutelako?”.
Eztabaida areagotzen joan zen eta Goierriko hainbat herrietan atez atekoaren aurkako edo bosgarren edukiontziaren aldeko taldeak sortzen hasi ziren. Eskualde osoa hartu zuen olatuak eta batzuk aurka egiten zuten bitartean, Sasieta eta sistema berria indarrean jarri behar zuten udalak zabalkunde lana egiten hasi ziren. Bi aldeetako makina bat prentsaurrekoetan izateko aukera izan dut (gehiegi egia esatea nahi baduzue…) eta alde bateko eta besteko argudioak jasotzen hasi nintzen.
Denbora luzea igaro da egun haietatik gaur egun arte eta esan dezaket, ideia orokor bat egina dudala bi sistemen eta hauen defentsan dabilen jendeaz. Zero Zabor, MunduMob, Bosgarren edukiontziaren ez dakit nongo herri ekimena, Ez dakit zein garbia edo itun bat sinatzen duen ez dakit nondar pertsona libreen taldea. Guztiak, lehendabizikotik azkeneraino, alderdi politiko batek bultzatuta ari dira lanean eta gerrako arerio moduan tratatzen dute parean dutena. Bereari tiraka ari dira bestearen argudio, proposamen eta ideiei kasu izpirik ere egin gabe.
Atez atekoaren alde egiten ari diren agintari eta langileak datu eta argudioekin ari dira eta nahiz eta kontu honek guztiak kokoteraino gaituen, merezi du hauek hartu eta bakardadean buelta batzuk ematea. Kontra dabiltzanak ordea, sentitzen dut, baina atez atekoaren errealitatearen inguruan erabat desinformatuak ikusten ditut. Intentzio onez asko baina erabat desinformatuak. Hizketan entzuten ditudanean orain urte pare bat nik buruan nituen argudioak botatzen ikusten ditut eta orduan nire iritziak bezain zutabe ahulak agerian uzten dituztelakoan naiz.
1) Zaborra noiz bota behar dudan beste norbaitek esatea: Egoskortasuna alde batera uztita, ez du halako arazorik sortzen honek.
2) Kalea zabor poltsa zintzilikatuz betetzea: Goierriko herrietan banatzen ari diren kubo sistemarekin ez da halako arazorik izango.
3) Etxean zabor usaina etengabe jasatea: Kontuan izanda organikoa astean behin usten dudala eta atez atekoarekin astean hiru egunetan jasotzen dutela, ez dut uste orain baino zabor usain gehiago izango dudanik
4) Alderdi politiko jakin batekin zuzenki lotua egotea: Honek ez dit oraindik grazia handirik egiten baina kontrako jarrerako ekimenak ere alderdi baten edo eghiagorekin zuzenki lotuak daude. Hori gutxi balitz, Monty Pythonen esketx baten tankerako hamaika egoera ikusi behar izan ditugu. Bizi guztia herriari hitza eman behar zaiola esaten pasa dutenak herri kontsultei balioa kentzen eta bizi puta guztian herriari ezer galdetu ez diotenak herri kontsultak antolatzen. Esketx hauek ordea, esan beharrik ez dago, ez dute grazia putarik ere…
5) Bilketaren inguruan sortu daitezken zalantzazko kontzesioak: Jakina da alderdi politiko guztiek enpresa lagunak dituztela eta onartzen ez duenak, miopia arazo bat du. Hala ere, eta Goierriren kasuna behintzat, zabor bilketa Sasietako mankomunitatearen esku geratu da eta horrek lasaitu egiten nau.
6) Etxe aurrea postez beteta ikustea: Honekin ere arazoak izaten jarraitzen dut baina hainbat herrietan ikusi dut aparteko guneetan edo etxe atzekaldeetako pareta hutsetan ere zintzilikarioak jartzen ari direla.
7) Birziklatzaile on bat izanik, nire zaborraren inguruan norbait zelatan izatea: Hau ere, egoskortasunarekin harremanetan egon liteke baina zer nahi duzue esatea? Ez dit grazia gehiegirik egiten. Hala ere, birziklatzea derrigortu behar dela onartzeko prest banaiz, sakrifizio batzuk egiteko prest ere egon behar dudala uonartu dut.
Beraz, “Zergatik izorratu behar dut nik besteek bosgarren edukiontzia erabiltzen ez dutelako?” ba birziklatzea derrigortzen ez badugu, besteek ez dutelako sekula birziklatuko eta ingurumena zaintzeko gure lanak ez duelako ezertarako balioko. %80a birziklatzen omen da atez atekoarekin (harritzen nau portzentaje horretara iristea baina oraingo %35a baino dexente gehiago izango da ziur…) eta Beasaingo Udalak orain gutxi eskainitako datuei esker, jakin dugu Beasainen bertan 2.000 familia inguruk besterik ez dutela bosgarren edukiontzirako izena eman eta horietatik 10etik 3k, ez duela sekula erabili.
Gauza bakarra dago hemen garbi eta hori, zaborrarekin arazo bat dugula da. Zabortegiak goraino ditugu eta zaborra kudeatzeko modu berri bat erabaki beharrean gaude, ahal bezain beste birziklatzetik pasatzen bada, hobe. Atez atekoaren aldeko hautua egiten dut baina ez zait gustatzen alderdi bakoitzak sistema bakar bat modu zurrun batean bandera moduan ibiltzea. Bakoitzak bere aldera egiten du tira eta ez dira beraien artean entzuten. Kontra daudenak, hain kontra daude, atez atekoa zertan datzan ere ez dutela jakin nahi eta alde daudenek, sakoneko beste eztabaida batzuk saihesten dituzte. Ados, gehiago birziklatuko dugu baina %20 edo 30eko errefuxa bat izaten jarraituko dugu. Zer egingo dugu horrekin? Atez atekoa edo erraustegia galdera plazaratzen dute baina ez zait iruditzen hori horrela denik. Erraustegia ez zait gustatzen baina ez naiz kimiko edo sendagilea eta agian, atez atekoarekin nengoena bezain erratua nago errausgailuarekin. Edo ez, agian pentsatzen dudana bezain kaltegarria da osasun eta ingurumenarentzat. Ez dakit, ezin dut guztia jakin eta inork ere ezin du. Horretarako ditugu politikariak, elkarrekin eseri eta herritarren arazoei irtenbideak bilatzeko… Edo horretarako behar genituzke…
Hemendik bi urtera, EAJk irabazi ezkero, modu unilateralean hartutako erabaki hau atzera bota dezake eta euskaldunak zaborrarekin, españolak hezkuntzarekin direna izaten amaitu dezakegu. “Herri bat, botere aldaketa baten ostean mantentzen dena da”. Ez dakit nori irakurri nion esaldi hau baina arrazoi galanta zuen kabroiak eta nik behintzat, Euskal Herria ezer baino gehiago izaten jarraitzea nahi dut.
Ez, LOST-en ez zeuden denak hilda artaburua!!
The Sixth Sence-n umea hilda zegoen hasieratik eta Bruce Willis ez zen konturatu, Seven-eko hiltzailea Brad Pitt da baina ez nuen oso ondo ulertu The Fight Club-en zer gertatu zen berekin, que puto David Gale… Berak akabatu zuen orduan!, Zein demontre da Slevin?!, Aaaaaaahh badakit! Ez, ez dut Memento ulertu, ai amaaaa!! Eduardo Noriegak bere buruaz beste egin du!, joder! Tximu madarikatuak! Askatasunaren estatua berdin-berdin bat egin dute! Hondartza ondoan ordea xarma asko galtzen du… Tximuak…
Zer? Tontoa naizela pentsatzen ari zarete ezta? Ez dudala pelikula bat bera ere ulertu, nirekin zinera joatea hiru urteko ume batekin fisika kuantikoaren inguruko ponentzia batera joatearen antzeko zerbait dela duzue une honetan buruan ezta?
Ba jakin ezazue egin berri ditudan baieztapen inozo hauek egitea bezain larria dela, bai, bazen garaia kontu honi norbaitek heltzeko, “LOST-en HASIERATIK GUZTIAK HILDA ZEUDEN” esatea! Luzea da mesanotxeko bigarren tiraderan giltzapetuta gordea dudan lista beltza baina ziurtatzen dizuet, zerrenda honen lehen postuan, historiako telesailik hoberenaren azken atalaren ondoren ondorio hori atera zuten paganoak zaudetela (Nire aurrean halako blasfemarik ez errepikatzea espero dut zuen segurtasunarengatik alde batetik, eta nire etorkizuneko askatasunarengatik bestetik). Benetan, Ana Lucia Abbaren musikal batean baino jokoz kanpoago zaudete.
Sei denboraldi eder, 121 ezinbesteko atal (Exposé ezik, onartzen dut), mila enigma (guzti-guztiak erantzunak nahiz eta erantzun batzuen kalitatea eztabaidagarria izan, onartzen dut baita ere), erritmo eta informazioaren kudeaketa ikaragarri bat, ordurarte inork irudikatu ere ez zuen pertsonaiak idatzi eta garatzeko modu bat, soinu banda (ez beti musika) pertsonaia bat gehiago bilkatzeko erakutsitako maixutasuna eta guztiaren gainetik, sekula beste telesail batek sentiarazi ez zidan sentsazio hilezkorra eskaini izana: atal bat bukatzean, liburu on bateko atal bat bukatzean soilik sentitzen duzun hurrengoari heltzeko eta ia menpekotasunera gerturatzen den bulkada sahiestezina. Gauza asko dira telesail honek eskaini dizkigunak eta ehundaka bere erabilpenak,Sayd Jarrah berak izan ditzakeenak baino gehiago!
Nahi edo ez, istorioak kontatzeko moduan iraultza bat suposatu zuen LOST-ek eta termino horietan mugitzen den OBRA bat ezin daiteke “guztiak hilda zeuden” esanez amaitu. Ez zaitezte blasfemariak izan eta ez alderatu J.J Abrams-en lan gorena Los Serrano edo Doraemonekin mesedez!! Jeijei jainkoa da eta jainkoak ezin du horrelakorik egin!
TVE1en hasi nintzen Perdidos ikusten eta igande arratsaldero Arrasateko pixura iristean ikusten nuen azken atala. Gerora, ordu eta egunez etengabe aldatzen hasi ziren eta internetera jo behar izan nuen asteko dosiaren bila (Pirateriaren errua izango da gero…). Bigarren denboraldirako, Jacobek baino jendea biltzeko gaitasun gehiago erakutsi zuen telesailak eta pixukide guztiak abstinentzia sindromeak jota izaten ginen azken atalaren zain. Pixukideetako batek FOX katea harrapatzen zuen gurasoen etxean eta astean zehar bere amak grabatu egiten zigun igandean pixura ekarri eta guztiok elkarrekin ikusi ahal izateko. Igande batean, pendrive-a etxean utzi zuen eta astelehen goizean klasera gehiegi joaten ez zen bat Beasainera itzuli zen pixukidearen amaren dendatik pasa eta pendrive-a hartu ahal izateko soilik! (Amaren semea ere ez zen gehiegi joaten klasera baina ez zen plana astelehen buruzuri batean bere amaren dendan agertzea LOST-eko azken atala hartzeko aitzakiarekin…).
Hirugarren denboraldiaren ostean, kate espainiarrak atzean geratzen hasi ziren eta berriz ere internetera jo behar izan genuen. Atalak ingelesez ikusten hasi ginen orduan eta lehen aldiz gure bizitzan, jatorrizko bertsioa askoz hobea dela konturatu ginen! (John Locke, Hurley edo Sawyerrengaztelaniazko ahotsak erdi mailako sabeliztun baten lana besterik ez ziren dagoeneko…). Jeijeik ABC katearekin izandako istiluak gure lagun hoberenarenak izan balira moduan bizi izan genituen (ABCkoak beti berdin. Ez dio axola espainiarrak edo amerikarrak izan…). Berak lau denboraldi bakarrik egin nahi zituen istorioa lotua zuelako hasiera-hasieratik eta azkenean, sei egitera derrigortu zuten (Hortik telesailaren akatsik larrienak).
Joan ziren Arrasateko urteak eta lanean hasi nintzen. Anaia ere Charlie Pace bezain yonki zebilenLOST-ekin eta astelehen goizero atala eta azpitituluak jaisten zituen ni lanean nintzen bitartean ikusteko. Etxera bazkaltzera iristean Eko Jaunak baino hitz gutxiago erabailiz esaten zidan atala ona edo oso ona izan zen (bazekien spoilerren bat bota ezkero zer gertatuko zen). Hurleyk baino azkarrago bazkaldu eta nire gelan sartzen nintzen pertsianak jaitsi, argiak itzali eta azken atala ikusteko prest (Lanera justu-justu iristen nintzen garai haietan).
Telesaila amaitu zenean negar egin nuen, atala ikusten ari nintzela eta ondoren. Nire bizitzako fase bat amaitu zenaren sentsazioa ere izan nuen. Jeijeiren panpina bat erosi eta tenplu txiki bat egin nion ordenagailuaren mahaieko txoko batean (Hau gezurra da baina halako panpinaren bat baduzue eskertuko nuke). Etxekoak arduratzen ere hasi ziren telesail madarikatu har gugan zuen eraginagatik….
Benetan uste duzue halako idadeolla bat eragin dezakeen telesail mitiko-historiko-antologiko-bibliko bat “Ez, hasieratik hilda zeuden eta guztia gezurra zen” esanez amaitu daitekeela. Zuek uste, Chaliren greatest hits-ak, Dharmako furgoneta bilatzen duteneko atala, “not Penny’s boat”, Desmond eta Pennyren arteko amodio hilezkorraren istorioa, Michaelek bizitako purgatorioa, “We have to go back, Kate. We have to go back!”, Jack eta Claire anai-arrebak zirela jakin genuenekoa,Juliet zulotik behera erori eta lehergailua eztanda araziz guztiak salbatu baina bere buruaz beste egin zuenekoa, The Constant atal ahaztezina (Bera bakarrik, ikusentzunezkoen historiako lanik bikainenetako bat. Hartu, zatitu eta aztertzeko modukoa), Jin eta Sun urpekarian ito zirenekoa, putakume hark Alex akabatu zuenekoa, Jeremy Benthamen heriotza, Daniel Faradayren heriotza! (denboran bidaiatzearen paradoxak elegantziaz konpontzearen paradigma behar lukeena). Hurley eta Milesen denboran bidaiatzearen inguruko eztabaidak (Zenbat barre egin nuen…), Jacob eta beltzezko gizonaren arteko elkarrizketak, banbu artean Jack Shepard heroia hiltzen ikusi genuenekoa (Bideo hori amaierarako utziko dugu) edo Hurley eta Benek irlako zaindari izatearen ardura onartzen duten unea bezalakoak bizi eta gozatu ostean, telesailak horrelak amaitu zezakeela? (Asko luzatu zait esaldia bai baina Katek Jacki xirriak egiten uzten ez zionean baino gehiago sutu naiz…)
Ba ez, ezin zen horrela amaitu eta ez zen horrela amaitu.
Gogoan dut, azken atala amaitu eta anaiarekin alde batetik eta pixukide ohiekin bestetik (LOST-en amaieraz hitz egiteko beste intentziorik gabe geratu ginen egun batean) telesail osoa mila aldiz buruz berrikusi eta destripatu ostean bapo eta erabat pozik sentitu ginela telesailari eman zioten amaierarekin (nahiz eta, errepikatuko dut, adar argumental batzuk erreztasun gehiegiz itxi zituzten).
Hala ere, gure mundu txikitik at, telesail jainkotiar honen amaiera oso ondo ulertu ez zenaren sentsazioa izaten hasi ginen eta Boone bere arreba Sharonekin “alaitzen” zenean baino galduago sentitu ginen. LOST-ek azken hilabeteetan lortu zuen oihartzuna zela eta, Cuatro katean (azken unean argia ikusi eta telesaila erosi zuenak) eztabaida bat ere antolatu zuten azken atalaren ostean! Bai bai, Maria Antonia Iglesias eta Arturo Gonzalez agertzen diren horietako bat! Bertan atera zituzten ondorioak, telesaila ikusi ere egin ez zuen norbaitenak izan ziren baina ez nion garrantzia gehiegirik eman. Sawyer baino harroxkoago jokatu eta sorbalda gainetik begiratu nien artelan hura ulertu ez zuten artaburu guztiei.
Hurrengo egunean ostea, Diario Vascon Esther Requenaren (Lista beltzean zaude zu ere. Benetan langabezian egotea espero dut…) artikulu hau irakurri nuen izuaren izuaz. “Señora! Que es usted periodista hombre!”. Sutan jarri nintzen eta facebooken talde hau ere sortu nuen beroaldiarekin (50 bakarrik gara, ez dut ezer ulertzen… Ah! Eta hau ere sortu nuen). Nire haserrea ordea, areagotzen joan zen kalean paganoak topatzen joan nintzen eran. “Bua… A ze truñakoa! Guztiak hilda zeuden hasieratik…” edo “Telesail horrek ez zuen ezertarako balio eta merezi zuen amaiera eman diote” bezalakoak entzuten hasi nintzen. Nire amorru kontagailua topea pasata zen eta yoga egiten hasi nintzen. Hala ere, Benjamin Linusen hoztasunarekin egoera aztertu eta pagano guztiek zerbait komunean zutela konturatu nintzen. Nire bizitzarekin jaraitu ahal izatea ahalbideratu zidan ateratako ondorioak. Kasualitatea izan edo ez, amaieran guztiak hilda zeudela pentsatzen zutenak, LOST-ek mundu mailan laugarren denboralditik aurrera (borobilena zalantzarik gabe) lortutako sonaren ondorioz telesaila ikusten hasi zirenak ziren. Hau da, bi urte edo gutxiagoan (asko eta askok hiru hilabeteetan) ikusi zuten telesail osoa. Une hartan, guk beste “lasaitasun” batekin ikusi genuela konturatu nintzen eta paganoen arazoa, informazio guztia behar zen bezala jalki ez zutela zela ondorioztatu nuen. Guk, Richard Alpertek baino denbora gehiago izan genuen atal guztiak ondo barneratzen joateko.
Urteak aurrera joan ahala eta gai hau, nire osasunarengatik gehienbat, berriz ez ikustea erabaki banuen ere, orain gutxi koadrilako batek legez debekatuak behar luketen hitzak errepikatu zituen berriro ere nire aurrean non sartzen zen jakin gabe (gajoa…). Orain ospitalean dago traumatismotik errekuperatzen eta berarentzat idatzi nahi izan dut post hau (azaldu nion bukaera baina konorte gabe zegoen eta ez zidan batere arretarik eskaini). Ea horrela, behingoz, bai berak, eta baita gainontzeko blasfemari guztiek ere ulertzen duten, ezetz, LOST-en, EZ ZEUDELA HASIERATIK HILDA eta guztia, ez zela amets bat izan.
Post amaiezin honetako puntu honetara iritsi bazara; bat, ni bezain gaizki zaude burutik eta bi, ez dut ustea jarraian botako dudan oharrak atzera egin araziko zaituenik. Hala ere, esan beharrean naiz orain artekoak spoilerrak izan badira, orain datorrela potoloena eta noizbait telesaila ikusteko intentziorik baduzu, post honetatik atera beharko zinatekeela (Baina ez Barretartiatik eh! Oso gauza interesgarriak daude bertan eta! Ondo atera promoa ezta Bootxo?). Bai, LOST-eko amaiera azaldu behar dut, sekula azalpenik beharko ez zuela pentsatu banuen ere (danborarrada bat mesedez?).
AZALPENA:
LOST-eko denboraldi guztietan zehar flashbackaren teknika erabili zuen J.J. Abrams jaunak (Amen) pertsonaien inguruan informazioa eman, trama berriak sortu eta elementu berriak istorioan sartzeko. Azkeneko denboraldian ordea, eta gure pertsonaia maiteek denboran bidai pare bat egin ostean, flasforward teknika erabiltzen hasi zen. Honek esan nahi duena da, irlako bizitzaren gorabeheren tartean ikusten genituen tarteki haiek dagoeneko, ez zutela iragana kontatzen, etorkizun “bat” baizik (Daniel Faraday eskolaurreko ikasle bat da JeiJei handiaren parean).
Etorkizun horretan, telesaileko denboraldi guztietan zehar ezagututako pertsonaiak ikusten genituen baina beste bizi batekin. Hau da, guk ezagutzen genuenaren arabera ez zuen zentzurik non zeuden, norekin ezkondu ziren edo zer demontretan ari ziren. Irlako tramako korapiloa askatzen zihoan alde batetik eta bestetik, flashforwardetan, pertsonaiak telesail guztiak zehar beraientzat garrantzitsuak izan ziren pertsonaiaetara gerturatzen ari ziren nahiz eta errealitate berri horietan, ezezagun hutsak izan beraien artean.
Bata bestari gerturatzen zihoazen eran, banan-banan guztia oroitu arazi zien une bat bizi zuten guztiek eta ikusleok oraindik zer zen ez genekien zerbait ikusi zuten. Bitartean, irlako trama ixten joan ziren. Jackek, John Locke (Beltzezko gizona) akabatu zuen. Aldi berean, irlako zaintzaile izateko ardura Hurleyren esku geratu zen eta Benjamin Linus gaizto birziklatuak bere laguntzailea izatea onartu zuen hori izan bait zen bere motibazio bakarra Irla zapaldu zuen lehen egunetik.
Hori gertatzen ari zen biartean flashforwarden errealitatean pertsonaia guztiak eliza batean elkarrekin ikusi genituen (Zalantzazkoa da aukeratutako lekua eliza bat izatea telesail osoa erabat akonfesionala izan denean baina tira, barkatu egingo diegu). Guztia gogoratu dute eta lasaitasun osoz ari dira beraien artean hizketan.
Kontua da, flashforwardek erakusten ziguten errealitate berri horretan, guztiak hilda zeudela, baina denbora plano indefinitu eta kokatuezin batean (Hortik jendearen nahastea nolabait justifika badaiteke behintzat…). Hau da, irlaren botere magikoak medio, pertsonaia bakoitza, linbo moduko zerbait den eta flasforward bidez ezagutu dugun errealitate horretan agertzen joan dira bizitza errealean hiltzen zihoazen eran. Hau da, Boone oso azkar iritsi zen bertara eta Hurley eta Ben oso berandu baina linboan, ez dago denborarik eta guztiak elkarrekin egon dira pertsonaia-jario horretaz konturatu gabe. Azken pertsonaiak hiltzean, guztia gogoratu dute eta ditsosozko eliza horretan elkartu dira linbotik hurrengo fasera (zerura edo nahi duzuen lekura) elkarrekin jauzi egiteko. Irla zerbait berezia da eta bertan bizi izanak, linbo berezi hori eskaini die bizitzari agur batera esan ahal izateko.
Hau da, flashforwardetan guztiak hilda zeuden bai baina hori irlako guztia gertatu eta gero etorri zen. Irlakoa gertatu ez balitz ez litzateke errealitate horretan gertatutakoa gertatuko. Inori zalantzaren bat geratuko balitzaio (Pagano ber bi), elizara sartu aurretik zalantza guztiak desagertarazten dituen elkarrizketa bat dute Hugo “Hurley” Reyes eta Benjamin “Ben” Linusek. Elkarrizketa honekargi eta garbi uzten du irlan geratatu dena geratu dela eta flashforwardean ikusten duguna horren ondoren gertatzen den zerbait dela. “Laguntzaile on bat izan zara” esaten dio Hurleyk Beni eta “Eta zu nagusi bikain bat” erantzuten dio honek.
Gauzak horrela, elizara sartzen dira eta “zerurako” bidaiari elkarrekin ekiten diote. Orduan, pertsonaia guztiak ikusten ditugu eliza barnean tartekatuta, Jack Shepardek irlan ematen dituen azken pausuak ikusten ditugun bitartean. Lurrera erortzen utzi eta bertan hiltzen da Vicent txakurra alboan duela. Orduan, LOST-eko lehen planoa izan zenari omenez, plano berbera ikusten dugu baina alderantziz. Lehen atalean, Oceanic 815 hegaldiaren istripuaren ostean Jacken begia irekitzen ikusi genuen lehendabiziko planoan eta azkeneko atalean, Jacken begia ixten ikusten dugu historiako telesailik handienari, merezi zuen amaiera elegantea emanez.
Bihotzez esaten dizuet, ez zitzaidan batere bukaera korapilatsua iruditu eta modu naturalean, hauxe izan zela nire, eta nire ingurukoen irakurketa. Gerora, Jeijei handiari eginiko elkarrizketaren batean ere irakurri nuen bai ber,a eta baita Damon Lindelof ekoizlea ere, aho bete hortz geratu zirela jendeak azken atalaren ostean ateratako ondorioekin. Beraien helburua ez omen zen amaiera ireki bat eskaintzea eta horregatik, trama guztiak ixten saiatu omen ziren. Niri behintzat, ez zait batere zalantzarik geratu.
Espero dut beraz, guztia garbi geratu izana eta eztabaida hutsal hau betiko lurperatzea ez bainuke nahi berriz ere, barruan dudan ke beltza esnatu, eta norbait irensterik.
Mila esker postaren amaierara iristeagatik! Hemen duzue opari moduan historiako telesail handienaren azken eskena. On egin, eta ondo izan losti agurgarri hori. “Live together, or die alone”.
Rural Postmodern Videos (aurkezpena)
Gidoiak idaztea eta bideo mundua izan dira nire ametsa handitan zer izan nahi nuen garbi antxean ikusten hasi nintzen egunetik. Garai batean, gogotsu heldu nion kontu honi baina adinak edo ez dakit zerk demontrek eraginda, alde batera utzia nuen gorputza zirrara olatu batez betetzen zidan zaletasuna. The Indezents (Rural Postmodern Videos) zirrara horri berriz heltzeko erditu dudan euskarria da; bideoklipak, laburmetraiak, enkarguak eta harrikarak, harrikara asko.
Finlandia (aurkezpena)
Duela hiru urte eta erdi edo hasi nintzen nobela hau idazten bere horretan. Duela urte bete inguru erabaki nuen online izango zela “nobela” hitza handiegi geratzen zitzaiolako. 2014ko otsailaren 25ean hasiko naiz asteartero zatitxo bat argitaratzen eta ez dakit noiz amaituko dudan. Gonbidatuta zaudete Finlandia jarraitzera. Bihotzez espero zuek irakurtzen, nik idazten bezain ondo pasatzea.
The Indezents 
