london grammar
Nondik atera dira mukizu puta hauek?!
Kitarra batekin hobetoen egin dezakedana burutik gora altxa eta ampli eder bat apurtzea da. Aspaldi onartu nuen. Horregatik utzi nuen trasteroan abandonatuta gitarra elektriko urdin txiki hura… Kantuan hasi nintzen orduan (edozerri deitzen diot kantua bai…). Horretan ere ez nintzen iaioegia egia esan eta Rock Star bizitza niretzat egina ez zegoela konturatu nintzen. Hala ere, musikak biziago sentitu arazten ninduen eta iaio edo ez, leku zentral bat hartu zuen nire bizitzan. Gauzak horrela, musikaz hitz egiten, idazten eta pelmada ematen hasi nintzen nire aisialdian. Musika ekimen zein ekintzetan ere muturra sartu nuen eta musikariak lanean ikusteak, berebiziko inbidia sortzen zuen nire barnean (inbidia txarra, gauzak garbi).
Sinestezina iruditzen zitzaidan buruan zutena instrumentuarekin esan ahal izatea eta are sinestezinagoa, instrumentuarekin ari ziren bitartean abestu ahal izatea!! (bai, oso inutila naiz). Horregatik agian, gorroto zein amorruaren gainetik, miresmen bat hasi zen sortzen nire barrenetik musikari guztiengan.
Hala ere, onartu beharrean naiz badela musikari mota bat miresmena sortu baino, iseka egiten ari zaizkidala pentsa arazten didatenak. Musikari mota hau da gaurko post honetako protagonista. Nola ez, hauek, genio mukizuak dira.
Mukizuak diot baina maitasun zein errespetu guztiarekin benetan. Egiten dutena ikaragarria iruditzen zaidalako alde batetik, eta duten adina izateak, egiten dutenaren balioa bikoizten duelako bestetik. Ni oso inutila naiz ados, baina denborarekin ikusi dut jende asko dagoela instrumentuak ondo baino hobeto jotzeko gai dena bizitza osoan fundamentuzko ezer sortu gabe. Gaitasun horrekin zerbait ona egiteko gai den jende kopurua urriagoa da. Normalean gainera, hogeita luze urterekin hasten dira tekla egokia sakatzen (It’s a long way to the top my friend). Milaka gauza bizi izan dituzte, beste milaka entzun eta hori guztia norberaren koktelera propiotik pasa ostean, altxor berezi eta errepika ezin bat sortzen da. Horri, arima izatea deitzen zaio eta hori, ez da erosten.
Hori da normalean gertatzen dena nahiz eta oso normala ez den (ez da arau absolutu bat baina tira…). Normalean diot, noizean behin, eta azkenaldian askotan, arau guzti hauek pikutara bidaltzen dituzten mukizu taldeak agertzen ari direlako harrien azpitik ere. Askotan, teknika aldetik gabezia asko izaten dituzte hasieran baina egiten dutenean zerbait berezia nabari da lehen egunetik. Oilo ipurdia jartzen zaizu eta beraien musikaren atzean, zu hogeita zortzi urterekin apreziatzen hasi zinen musikariak antzematen dituzu sesuma, inspirazio edo influentzi moduan. “Nondik atera dira mukizu puta hauek!?” diozu orduan.
Esan bezala, azkenaldian ugaritzen ari den fenomenoa da eta ikaragarri pozten nau. Nire gaitasun eza agerian uzten dute eta ridikulu ere senti arazten naute baina ikaragarri gozatzen dut egiten dutena entzun eta etorkizunean zer egin dezaketen pentsatzen. Besterik gabe, han eta hemengo kasu batzuk hautatuz kontuan hartzeko zerrendatxo hau prestatu dut nahiz eta asko, edo guztiak, ez dituzuen dagoeneko ezezagun izango. Hori dela eta, ez naiz gehiegi luzatuko azalpenetan, musikak hitz egin dezala.
Zergaitik ez hasi etxekoekin? Amaieran jarri izan banitu euskaldunak zirelako besterik ez nituela jartzen pentsatuko zenukete agian eta ez da horrela inondik inora. Lehen aldiz beraien maketa entzun nuenean zaplazteko bat eman balidate moduan sentitu nintzen eta zaplazteko hori, ostiko bilakatu zen zuzenean ikusi nituenean.
Nabariak dira beraien musikan Sonic Youth, New Order edo The Cure bezelako taldeen influentziak. Nik orain lau urte arte, ezin izan dut Sonic Youthen diska bat osorik entzun. The Cureren “Friday I’m in love” asko gustatzen zitzaidan hori bai…
Beraien lehen lan luzea kalean da eta jaialdi handienetan aritzeko deiak jasotzen dituzte. Promesa izateari aspaldi utzi zioten nahiz eta taldeko kideren bat oraindik hogei urtera iritsi ez den.
Generazio berri honen lehen alea izan ziren eta beraiekin pentsatu nuen lehendabizi “Nondik atera dira mukizu puta hauek!?” errepikakor hori. 2005ean sortu zuten taldea eta dagoeneko bi lan argitaratu dituzte: XX 2009an eta Coexist 2012an. Nazioartean izen bat egin zuten lehen lanarekin eta bigarrenak lekua mantentzen lagundu die.
Taldeko burua den Jamie munduko bandarik handienen agendan dago eta dagoeneko makina bat karroza inbidiaz joko zituen hainbat lankidetza burutu ahal izan ditu.
Kontu hauekin, nire lagun pitchforkiano batek etorkizuna beraiena dela dio.
LONDON GRAMMAR
Zer esan hauetaz? If You Wait beraien debut lana besterik ez da eta une honetan entgzuten nabilen disken artean kuttunena dut. Milaka buelta eman dizkiot diskoari eta berriz entzuten dudan bakoitzean, zerbait berria topatzen jarraitzen dut bertan. Lan bikaina da ezbairik gabe eta gutxik sortzen duten efektu hori sortzen du gainera entzulearengan. Diskoa entzuten hasi eta diskoaren barnean amaitzen duzu. Atmosfera propioa du eta bertan, airea oso osasuntsua da, frexkoa, beraiek bezala.
Taldeko inori garrantziarik kendu gabe, ipatu beharrekoa iruditzen zait Hannahren ahots berezia atmosfera hori sortzen, berebiziko garrantzia baitu.
Altu jarri dute listoia baina ni behintzat, bigarren lana entzuteko desiatzen naiz.
DISCLOSURE
Beste mukizu batzuk… 91 eta 94 urtean jaiotako bi anai. Settle lanarekin hautsak harrotu zituzten baina dirudienez aurretik makina bat gauza eginak ziren. Nola da posible!? Hauek ere, handienen agendetan daude eta ziur hemendik urte batzuetara musikari errekerituenen artean egongo direla urteko diska grabatzerako orduan.
Zer asmatu duten? Ba egia esan ezer ez baina beraien kantu bakoitzean hasieran aipatzen nuen arima hori sumatzen da. Lotsagabe hutsak direla zerrenda honetako gainontzekoak bezalaxe…
Disko ikaragarria hau ere. London Grammarrekin batera, azkenaldian gehien entgzuten ari naizen horietako bat. Elena Torna kantari londondarra kitarjole suitzar bat eta baterijole frantziar batek antolatutako kastingera aurkeztu omen zen. Ondo moldatu ziren eta If you leave borobila argitaratu zuten.
Egia da ahotsak nire Feist kuttuna edo Regina Spektor gogoratzen duela baina atzean dagoenak izaera propioa eskaintzen dio osotasunari. Hasieratik bukaerara entzutea komeni den horietako lan bat da debuteko hau eta lasai, bideoklipeko kantuak ez badizue ezer esaten, probatu beste hauekin. Etzarerete damutuko: Still eta Youth
KEXA
Etxekoekin hasi dut zerrenda baina badira etxekoagoak diren eta hemen tarte bat merezi duten batzuk. Kexa talde lazkaotarra zen, eta zen diot dagoeneko desagertu delako. Goierrin musika zaletasun handia dago baina azkenaldian sortzen diren talde gehienak Oi! edo Punk aldetik jotzen dute. Ez naiz ni izango gaur egungo gazteei zein musika egin behar duten esaten diena baina onartu behar dut izugarrizko poza sentitu nuela Ordiziako Gaztetxeak bere 25. urteurrena dela eta atera zuen disko bikoitzean kantu hau topatu nuenean.
Garai hartan, ez zituzten hamazortzi urte ere ere izango eta bai, oso berde zeuden oraindik baina ez didazue ukatuko kantu honen atzea zerbait berezia sumatzen ez denik? Bai, arima da eta etxe ondoan gainera. JAZPANAra gonbidatu nahi izan genituen baina ordurako utzia zuten talde, lastima. Badakit ordea, nahiz eta taldea desagertu, kideetako batzuk musika egiten jarraitzen dutela. Gauzak horrela, sofan eseriko naiz lasai-lasai hurrengo mukizu lotsagabe taldea Goierritik noiz aterako zain.
Finlandia (1. atala) – 1.14
Nola hostia bukatu ote dut Islandiara bidean bakarrik eta bi motxila puta hauek beste bidaiakiderik alboan ez dudala… Orain urte batzuk edonork bidaia honi ekingo niola esan balit, Candido Urangaren begiradarik hiltzaileena botako nioke bueltan; “marginatu puta bat neokela pentsatzen dek hala?”.
“Inguruan jendea baduzu, molas. Bakarrik bazaude, zerbait gaizki dabil lepo gainean duzun gazta zati horretan”. Hori bezain sinplea zen nire bizitza. Mundu ikuskera aldatzen hasi behar izan nintzen ordea, aberia nire gaztaiak izan zezakeela pentsatzen hasi nintzenean. Bakarrik geratzen ari nintzen eta ez nuen ezer egin halako zorigaiztorik merezi izateko.
Gogoan dut nire bizitzako zutabe guztiak dantzan hasi ziren garaia. Soziologiako laugarren urtea amaitzen ari nintzen Bilbon eta etorkizuna oso beltz ikusten nuen. Ikasle garaiak amaitzen ari ziren eta ez nuen itsaslabar bat eta dragoiak besterik ikusten titulua jasoko nuen egunetik aurrera. Haize oihalak jaso eta ordura arte babestuen sentitzen nintzen lekura jo nuen bueltan, koadrilara hain zuzen ere. Unibertsitate urteek suposatu zuten zurrunbilotik esnatu eta sorterrira itzultzean ordea, gauzak ez zeuden utzi nituen moduan.
Lagunek beraien biziari ekin zioten. Lana, bikotea, orain urte batzuk pentsaezinak ziruditen zaletasunak… (Pioleta eta kranpoiekin mendira? Benetan? No me jodas hombre…). Bilbon ikasten aritu arren astebururo itzultzen nintzen herrira eta ikusten hasia nintzen koadrila ez zela lehengo talde trinko eta apurtu ezina. Hala ere, elkarrekin egiten genuen bakarra parranda eta parranda zen eta ordu horietan, kondizio horietan, errealitatea erraz ahaztu daitekeen zerbait da. Are gehiago komeni bazaizu…
Karrera amaierako etxera buelta horretan ordea, munduan nuen lekua berreskuratzea nuen helburu eta han, ez zen halakorik geratzen. “Ze hostiatan aritu naiz azken lau urteetan?!”. Aspaldi etxea utzi duenari loreak ureztatzen jarraitzen duen artaburuaren moduan sentitu nintzen.
Gauza askoz konturatu nintzen garai hartan, ilusio nerabe baten bahi izan nintzela denbora gehiegiz eta bahitzailea ere, ni neu nintzela. Sekula ez niola bizitzari potroetatik heldu. Besteak, nirekin parranda egiteaz gain, beraien bizitza eraikitzen hasiak zirela nire helburu bakarra, inolako grinarik pizten ez zidan karrera bateko ikasgaiak banan-banan gainditzea besterik ez zen bitartean.Koldar puta bat besterik ez nintzela izan nire burua, el rey de fiestatzat nuen bitartean. Bai, asko zigortu nintzen…
Karrera amaitu eta lan bila hasi nintzen. Herriko udalean gazteria teknikari bat bilatzen ari ziren eta aurkeztu egin nintzen. Ez dakit beste inor aurkeztu ez zelako edo zergatik, baina hartu egin ninduten. Batere grinarik pizten ez zidan ikasketetatik, batere grinarik pizten ez zidan lanpostura… “Bejondaizula Txomin!“.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Autotik eta burutik atera ezinik nabilen bi disko: A ala B eta Llamp de Déu
Nahiko lasai nabil azkenaldian musikari dagokionean. Baretu edo beste zerbaitetan kontzentratu ahal izateko besterik ez dut musika entzuten eta joera horren froga garbia da azken astean gehien entzun ditudan diskoak London Grammar-en If You Wait (debut lana WTF! Gaur egungo mukizu hauekin beldurtzen hasia naiz…) eta Ásgeir-en In The Silence direla.
Autoan sartu eta Goierritik ateratzean ordea (Goierri Irratia Zumarraga eta Tolosa artean bakarrik entzuten da…), orain ez hainbesteko rock-zale amorratuak hartzen nau. Bi astean behin edo CD berri bat prestatzen dut autorako eta badira bi disko indartsu zein zoragarri azken nahasketa guztietan sartu direnak. Eta martxa honetan, sartzen jarraituko dutenak. Ez dakit zenbat aldiz entzun ditudan eta ez naiz oraindik nazkatu (ez dakit sekula nazkatuko ote naizen…).
Lehena, Euskal Herrian aski ezaguna den talde batena dugu eta bigarrena, tamalez hain ezaguna ez den bikote kataluinar batena. Ea post honek injustizia hori konpondu eta unibertsoarekin adiskidetzen laguntzen nauen.
Zer esan? Makina bat kritika idatzi dira lapurtarren lan honen inguruan, makina bat irakurri ditut eta oraindik ez dut ezer txarrik topatu. Lehen diskotik jarraitzen ditut eta nire talde kuttunetako bat dela onartu beharrean naiz. Lehen bi diskak kolpez sartu zitzaizkidan barreneraino (Anthology eta Willis Drummond). Hirugarrenak aldiz (Instanteak), entzunaldi pare bat gehiago behar izan zituen. Gaur egun, aurreko biak bezain beste maite dut. Gauzak horrela, laugarrena aterako zutela jakin nuenean, ez nuen gutxiago espero izan. Espektatiba altuak bai baina ez zuten hutsik egin berriz ere. A ala B lehen entzunaldian hipotalamoraino sartzen zaizun lana da. Adinean gora doaz baina hori ez da beraien musikan sumatzen. Aurreko diskoak baina zuzenagoa da, indartsuagoa eta leloak aurreko diskoetan baina errazago zizelkatzen zaizkizu garunean (bi egun pasa berri ditut “denborak egiten gaitu, aanai” ahapetik kantatzen).
Hori gutxi balitz, entzuten dudan bakoizten diskoko nire kantu kuttuna beste bat dela erabakitzen dut eta hori, oso oso zaila da eta oso disko gutxirekin pasatzen da. Dagoeneko, “Ilegala”, “Menoperatzen dut”, “Anai”, “Tresna”, “Ate ttipia” edo “Berantegi” izan ditut kuttunen.
Esandakoa, erraz sartu eta oso zail ateratzen den diskoa. Indarrez betea eta indarrez betetzen zaituena. Autoko leihoak zabalik eta kantuan entzuteko ezin hobea den horietakoa. Inork ez dezala zure aurrean bidegurutze bat intermitenteari eman gabe hartu hau entzuten ari zarela.
L`HEREU ESCAMPA – Llamp de Déu
Egia esatea nahi baduzue, ez dut sekula kataluniarrez kantatzen duen talderik ezagutu. Lehena da eta erabat engantxatua nauka. Hizkuntza guztietan egiten dira gauza onak eta txarrak (hortaz asko dakigu, gehiegi agian… Linkak jartzeko bulkada frenatu dut) baina hitzen sonoritateak ikaragarrizko indarra du.
Talde gutxi izango dira eskenatoki batera halako planteamendu sinple batekin ateratzen direnak. Bi tipo, gitarra bat eta bateria bat. Sinplea ezta? Ba diskoetan iradokitzen den eta zuzenekoetan birrintzen zaituen indarra sinestezina da.
2013ko Jazpanan izan genituen (Willis Drummond urte bete lehenago) eta jaialdia baino bi hilabete lehenago edo zortzi mila buelta eman nizkien beraien bi disko eta EPari (Usopopeko lagunei esker facebook bidez ezagutu ostean). Oso zaila egiten zait zuzenean transmititzen duten energia hitzez deskribatzea baina esango dizuet kontzertua amaitu ostean lurrera itzultzeko hamar minutu behar izan nituela.
Kantu motzak, apaingarri gutxikoak eta zuzenak (George Foremanen gantxo baten moduan). Kolpe horiek dira hasieran zure arreta bahitzen dutenak baina kantuak entzun eta entzun ahala, atzean dituzten mila detaile zein lasaitasun uneez gozatzen hasten zara.
Lehen diska homonimoa borobila da (zirkunferentzia perfektu bat) eta bertan, “Consol, condol” edo “L’Estampa” bezelako ahrribitxiak aurkitu daitezke beste batzuen artean. Ondoren, split EP bat argitaratu zuten Her Only Presence hirukotearekin erdibana eta azkenik, merezi duten lekua eskaintzen hasi zaien “Llamp de Déu” zoragarria.
Zer esan tamaina biblikoa duen disko honetaz? Ba hasieratik bukaerara entzuten den horietako diskoa bat dela. Kantua amaitu eta izena begiratzera jotzen duzun horietakoa. Hori ordea, kantu guztiekin gertatzen zaizula konturatzen zara bederatzi kantuak aurrera doazen eran. Azkenerako, amore eman eta ez zaizu axola ere egiten nola demontre izena duten. “La feram”, “Incendi”, “Amics estim”, “Ingràvid” edo “La font” ultramegaepikoa!
Amorrua, gorrotoa eta zoriontasuna batera sentiarazten dizkizun diskoa da eta ez da komenigarria autoko leihoa zabalik duzula entzutea. Bertatik burua atera eta munduari Polonia konkistatzeko prest zaudela oihukatzen amaitu nahi ez baduzu behintzat (goizean igerilekura joan ostean noski).
Eta zergatik ekarri dizkigu gaur artaburu honek bi diska hauek gaur The Indezents honetara? Ba Rural Postmoder Videos sasi-produktorak bere lehen bi bideoklipetarako gidoiak prest dituelako eta nola ez, lehen bi protagonistak, bi disko hauetako kantu bana izango direlako. Zeintzuk? Aposturik egin nahi?
The Indezents 
