Testuak
Hemen da, iritsi da: Nikkin
Bada jende mota bat, gela batean sekula ikusi ez duen musika instrumentu batekin sartu, atea giltzaz itxi eta ordu gutxi barru itzuliko bagina, instrumentu horri txispak ateratzeko gai izango litzatekeena.
Igor Alustiza Garmendia beasaindarra, A.K.A. Nikkin, horietako bat dugu. Bederatzi urterekin hasi zen gitarra jotzen eta lehen egunetik zur eta lur utzi zituen irakasleak gitarra baino txikiagoa zen kakanarru hark instrumentuari doinuak atera eta kantuak sortzeko zuen gaitasunarekin. Txikitatik ezagutzen dugunok pegatinaz jositako gitarra eskuan eta Nirvanaren sudadera hilezkor harrekin gogoratzen dugu oraindik. Igorrentzat gitarra zahar hura zen bere jostailurik maiteena eta hamahiru urterekin, bere lehen rock taldea sortu zuen gerora Goierriko musika eskenan garrantzia izan duten beste hainbat kakanarrurekin batera. Lehen esperientzia hartan gustuko taldeen bertsio zein moldaketak egitera mugatu ziren baina argi eta garbi ikusi zuten musikak beraien bizietan izango zuen garrantzia sekulakoa izango zela.
Igorrek ordea, sormen etengabean topatzen du plazerra eta hamasei urterekin Spurium taldea jarri zuen abian haurtzaroko lau lagunekin batera. Bertan izan zuen lehen aldiz bere kantuak garatzeko aukera eta egun hartatik, ez da geratu.
Gerora, The Gu edo Zero taldeetan aritu zen instrumentu ezberdinak jotzen. Beti ere grunge, stoner, rock alternatibo deitu zitzaionaren edo rock industrialaren influentziapean. Zero taldea desegitean eta taldeko entsegu zein eskenatokiez nekatuta, atseden baten beharra sentitu eta bere kantuak bakarka garatzen hasi zen hauek ezagutzera emateko asmorik gabe.
Orduan ordea, Igorren musika ibilbidea etxeko zein lagunei begirako zerbaitean geratuko zela zirudienean, inork nahi ez duena etorri zen, gaixotasuna. Giltzurruneko gaitz larri batek jota, horrek suposatu zuen guztiarekin, musikan topatu zuen babesa eta motibazioa. Nikkin sortu eta bere bakardadean buruan zituen doinu eta kantuei forma ematen hasi zen eriondo izan zen denbora luzean. Etxean estudio txiki bat atondu eta lehen kantuak grabatzen hasi zen inoren laguntzarik gabe. Hasieratik bukaerara Igorrek sortu eta jotako kantu hauek lagunek entzun zituztenean aho bete hortz utzi zituen: “Horrekin zerbait egin behar dek Igor”
Musikaren munduak urte batzuk lehenago sortutako nekea ahaztu eta musikan zentratu zen Igor orduan. Horrela aurkeztu zitzaigun 2014ko JAZPANA! Jaialdira. Bakarrik eskenatoki gainean eta loop zein programazioz osatutako ikuskizun ikaragarri batekin. Herriko musikari moduan gehitu zen kartelera baina bai zaleek, eta baita prentsa espezializatuak ere, bere kontzertua nabarmendu zuten ZA! handienarekin batera.
Kontzertu hartan aurkeztutako kantuetako batzuei berri batzuk gehitu eta etxean grabatu zituen bere kabuz “Ihes” izan den lana osatuz. Ondoren, Sound Source estudioetako Arkaitz Carrascoren laguntzaz soinuak findu eta gure eskuetara iritsi da Nikkinen lehen lan luzea. Rock Industriala dela dio berak baina “Ihes”, hori baino askoz gehiago da. Bere bizia musika den talentu baten proiekturik pertsonalena da. Musikatik aldendu eta bizitzaren krudeltasunak sekula utzi behar ez zuen bidera itzuli duen talentu baten lana. Gauzak sekula baino ilunago zeudenean, babesa eta zoriontasuna musika topatu duen musikari baten uztarik zintzoena.
Puto amoa igogailuko elkarrizketetan
Joseba Irazoki musikarentzat dena da nire bizilaguna igogailuko elkarrizketei dagokionean. Benetan, ezin duzue imajinatu ere egin zein birtuosismo mailara iristen den. Berritzaile bat da, jakintsu puta bat !
Izen txarra dute igogailuko elkarrizketek eta egia esan, nik ere ez nituen batere gustuko tipo hau ezagutu arte. Ordu berdinean ateratzen gara lanetik eguerdiro eta badirudi gure lantokiak etxetik distantzia berdinera daudela. 13:09etan (minutu bat gora edo behera) garajeko atera iristen banaiz, badakit igogailuan berarekin topatzeko aukera handiak ditudala eta zirrara batek gorputza zeharkatzen dit gaurkoan zerrekin harrituko nauen pentsatzearekin bat.
“Bai, hor ari da autoa aparkatzen”. Ni baino maniobra gehiago egin behar ditu autoa bere lekuan uzteko eta ohikoena, atzetik datorrenari ihes egin, igogailuko atea itxi eta etxera igotzea den garai hauetan, nik atea zabalik itxaroten diot “egunon!” irripartsu bat botatzen diodan bitartean.
Bera seigarren solairura doa. Ni ordea, hirugarrenera, baina ez dio axola. Igogailuak -1etik 3ra iristen igarotzen duen denbora nahikoa du ni eguerdiro aho bete hortz uzteko. Tipo behatzailea da, guztiarekin geratzen dena eta eguneko xehetasun txikienekin ere, estatistikak ateratzeko gai da.
(Putoa Amoa) – Egia esan, bagara batzuk egunero igogailu honen bueltan topatzen garenak. Minutu baten gora beheran bat edo bestearekin egiten duzu bazkaltzerako bidearen azken zatia. [1. Solairua]
(Fana: Hau da ni neu) – Ba bai… [2. Solairua]
(Putoa Amoa) – Bitxia da nola autoko giltzak atera edo STOP batean zain galtzen duzun segundu pare baten ondorioz pertsona ezberdina topatu dezakezun egunero… [3. Solairua]
(Fana) – Ba bai… (Miresmen irribarre ahozabal batekin igogailutik ateratzen naizen bitartean).
(Puto Amoa) – On egin!
Badirudi badakiela igogailuak burutuko duen bidaiak zenbat iraungo duen eta horren arabera aukeratzen duela elkarrizketa.
(Puto Amoa) – Zer moduz joan da eguna?
(Fana) – Ba nahiko mugitua egia esan [1. Solairua]
(Puto Amoa) – Ez dira txarrak egun horiek ere, errutinako normaltasunetik ateratzen zaituztenak. Bizirik jarraitzen duzula erakusten dizute.
(Fana) – Ba bai… (Mundu berri bateko ateak muturren aurrean ireki zaizkionak duen tentel aurpegiarekin) [2. Solairua]
(Puto Amoa) – Hala ere, ez da txarra izaten egun mugitu horiek ere kontrol baten barnean mugitzea kar kar Ez dugu atsegin biziegi egotea ere… [3. Solairua]
(Puto Amoa) – On egin!
Ez dago gehiago esaterik, puto amoa da eta kitto. Hala ere, pena bakarra dut barnean, ez ditudala sekula 4. edo 5. solairurako elkarrizketak ezagutuko…
The Indezents 