bieoklipak
Finlandia (2. atala) – 2.5
Lehen 9.000 krónak xahutzen zituen bitartean Blue Lagoonaren inguruan galdetu zion Txominek. Reikjavik eta Keflavikeko aireportuaren artean omen zegoen eta jendeak etxera itzultzean egiten zuen azken parada izaten omen zen. Flybusa bi modutara eskatu omen zitekeen. Lehena, Keflavikera zuzenean eramaten zintuena eta bigarrena, Blue Lagoonen geldialdia egiten zuena. Eskerrak ema zizkion azalpenengatik txarteleko pasa-hitza trastean sartzen zuen bitartean. “Ez da plan txarra ez azken egunerako…”. Bide batez, Reikjavik ezagutzera joan nahi zuela kontatu zion emakumeari eta autobusa non hartzen zen galdetu zion. Munduko lasaitasun guztiarekin eman zizkion azalpen guztiak eta nahiz eta bere ingelesa oso ulerkorra izan, Txomin galdu egiten zen noizean behin. Txominek zerbait ulertu ez zuela konturatzen zen bakoitzean, azalpena geldoago errepikatzen zion. Hori guztia, irribarrea galdu ere egin gabe “Ez dakit Reykjavikekoa izango den baina Bartzelonakoa ez da behintzat…”.
Autobusa aterpetxe parean baina errepidearen beste aldean hartzen zela erantzun zion eta horretarako bai, dirua beharko zuela. Orduan, dirua non atera zezakeen galdetu zion Txominek eta emakumeak Reykajavikeko mapa bat atera zion erakusleiho azpitik “Zer ez ote du izango emakume honek hor azpian…”. Aterpetxea non zegoen adierazi eta iparraldera jotzeko esan zion. Hamar minututan topatuko omen zuen banku bat baino gehiagoko zonalde bat. Gero, aterpetxera itzuli eta berak emango omen zizkion kanbioak autobuserako “Munduko leihatila guztietan daudenak holakoak izango balira…”. Bost minutuan zortzi milagarren aldiz eskerrak eman ondoren, hurrengo egunerako day tourrerako tiketa hartu eta harrera gunetik urrundu zen Bates andereak eman zion Reikjavikeko mapa karpetatxo berdean sartzen zuen bitartean. “Bon Iverren Skinny Love zuretzat Kathy”.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka Spotify eta Youtuben.
Atal zaharretako soinu bandak eta gehiago, hemen.
Eta Finlandia fisikoki eskuratu nahi baduzu, pasa dendatik.
Finlandia (1. atala) – 1.29
Autobusa hiritik ateratzen hasi zen orduan eta ordura arte nagusi ziren hotel eta bankuak ziruditen etxe-orratzen ordez, Europa iparraldeko ezaugarri diren etxe txiki koloredunez osatutako auzoak hasi ziren. Berde eta urdinez margotuta zeuden gehienak baina gorriren bat ikusteko aukera ere izan zuen. Lasaitu egiten zuen paraje hori ikusteak soilik eta kale horietan zehar ibiltzen hasteko gogoa piztu zitzaion. Futbol estadio handi bat barnean zuen kirol gune bati begira zegoela txoferrak aspaldi entzun nahi zituen hiru hitzak oihukatu zituen: “Reykjavik City Hostel!”.
Autobusean geratzen zen bikotea eta txoferra agurtu eta bere bi motxila maiteen bila joan zen maletategira. Autobus geraleku batean utzi zuten baina ez zitzaion gehiegi kostatu aterpetxea topatzea. Bi motxiletatik begirada altxatu eta Hostelling International guztietan ohikoa den bandera ikusi zuen atari batean. Metro batzuk egin eta panel zuriz estalitako erakin aurrefabrikatua ikusi zuen. Bi solairu zituen eta belardi eder bat sarrera parean. Gustatu zitzaion lekua eta mugikorra atera zuen zein ordu zen begiratzeko. Oraindik ez ziren goizeko bostak eta eguzkia indarrez jotzen hasia zen. Hala ere, behin baino gehiagotan irakurri eta desio izan zituen hamalau graduak ez ziren inondik ageri. “Hotza!”.
Motxilak gainean hartu eta aterpetxeko atera zuzendu zen. Barruko argiak itzalita zeuden eta islandiarrak eguzkiarekin batera esnatuko ote ziren edo eguzkia ahaztu eta ordutegi arrunta jarraituko zuten galdetu zion bere buruari. Ingurura begiratu eta kalean arima bakar bat ez zegoela ikusi zuen. Txirrina jo eta ate bat ireki zen atetik pare bat metrora. Gelatik zetorren argiarekin batera neska gazte zein eder bat gerturatu zitzaion atea irekitzera “Egia izango da islandiarrez kontatu didatena”. Irribarre batekin agurtu zuen Txomin eta barrura sartzeko gonbitea egin zion.
Horrela doa Finlandia orain arte.
The Indezents 