asgeir
Finlandia (1. atala) – 1.29
Autobusa hiritik ateratzen hasi zen orduan eta ordura arte nagusi ziren hotel eta bankuak ziruditen etxe-orratzen ordez, Europa iparraldeko ezaugarri diren etxe txiki koloredunez osatutako auzoak hasi ziren. Berde eta urdinez margotuta zeuden gehienak baina gorriren bat ikusteko aukera ere izan zuen. Lasaitu egiten zuen paraje hori ikusteak soilik eta kale horietan zehar ibiltzen hasteko gogoa piztu zitzaion. Futbol estadio handi bat barnean zuen kirol gune bati begira zegoela txoferrak aspaldi entzun nahi zituen hiru hitzak oihukatu zituen: “Reykjavik City Hostel!”.
Autobusean geratzen zen bikotea eta txoferra agurtu eta bere bi motxila maiteen bila joan zen maletategira. Autobus geraleku batean utzi zuten baina ez zitzaion gehiegi kostatu aterpetxea topatzea. Bi motxiletatik begirada altxatu eta Hostelling International guztietan ohikoa den bandera ikusi zuen atari batean. Metro batzuk egin eta panel zuriz estalitako erakin aurrefabrikatua ikusi zuen. Bi solairu zituen eta belardi eder bat sarrera parean. Gustatu zitzaion lekua eta mugikorra atera zuen zein ordu zen begiratzeko. Oraindik ez ziren goizeko bostak eta eguzkia indarrez jotzen hasia zen. Hala ere, behin baino gehiagotan irakurri eta desio izan zituen hamalau graduak ez ziren inondik ageri. “Hotza!”.
Motxilak gainean hartu eta aterpetxeko atera zuzendu zen. Barruko argiak itzalita zeuden eta islandiarrak eguzkiarekin batera esnatuko ote ziren edo eguzkia ahaztu eta ordutegi arrunta jarraituko zuten galdetu zion bere buruari. Ingurura begiratu eta kalean arima bakar bat ez zegoela ikusi zuen. Txirrina jo eta ate bat ireki zen atetik pare bat metrora. Gelatik zetorren argiarekin batera neska gazte zein eder bat gerturatu zitzaion atea irekitzera “Egia izango da islandiarrez kontatu didatena”. Irribarre batekin agurtu zuen Txomin eta barrura sartzeko gonbitea egin zion.
Horrela doa Finlandia orain arte.
Autotik eta burutik atera ezinik nabilen bi disko: A ala B eta Llamp de Déu
Nahiko lasai nabil azkenaldian musikari dagokionean. Baretu edo beste zerbaitetan kontzentratu ahal izateko besterik ez dut musika entzuten eta joera horren froga garbia da azken astean gehien entzun ditudan diskoak London Grammar-en If You Wait (debut lana WTF! Gaur egungo mukizu hauekin beldurtzen hasia naiz…) eta Ásgeir-en In The Silence direla.
Autoan sartu eta Goierritik ateratzean ordea (Goierri Irratia Zumarraga eta Tolosa artean bakarrik entzuten da…), orain ez hainbesteko rock-zale amorratuak hartzen nau. Bi astean behin edo CD berri bat prestatzen dut autorako eta badira bi disko indartsu zein zoragarri azken nahasketa guztietan sartu direnak. Eta martxa honetan, sartzen jarraituko dutenak. Ez dakit zenbat aldiz entzun ditudan eta ez naiz oraindik nazkatu (ez dakit sekula nazkatuko ote naizen…).
Lehena, Euskal Herrian aski ezaguna den talde batena dugu eta bigarrena, tamalez hain ezaguna ez den bikote kataluinar batena. Ea post honek injustizia hori konpondu eta unibertsoarekin adiskidetzen laguntzen nauen.
Zer esan? Makina bat kritika idatzi dira lapurtarren lan honen inguruan, makina bat irakurri ditut eta oraindik ez dut ezer txarrik topatu. Lehen diskotik jarraitzen ditut eta nire talde kuttunetako bat dela onartu beharrean naiz. Lehen bi diskak kolpez sartu zitzaizkidan barreneraino (Anthology eta Willis Drummond). Hirugarrenak aldiz (Instanteak), entzunaldi pare bat gehiago behar izan zituen. Gaur egun, aurreko biak bezain beste maite dut. Gauzak horrela, laugarrena aterako zutela jakin nuenean, ez nuen gutxiago espero izan. Espektatiba altuak bai baina ez zuten hutsik egin berriz ere. A ala B lehen entzunaldian hipotalamoraino sartzen zaizun lana da. Adinean gora doaz baina hori ez da beraien musikan sumatzen. Aurreko diskoak baina zuzenagoa da, indartsuagoa eta leloak aurreko diskoetan baina errazago zizelkatzen zaizkizu garunean (bi egun pasa berri ditut “denborak egiten gaitu, aanai” ahapetik kantatzen).
Hori gutxi balitz, entzuten dudan bakoizten diskoko nire kantu kuttuna beste bat dela erabakitzen dut eta hori, oso oso zaila da eta oso disko gutxirekin pasatzen da. Dagoeneko, “Ilegala”, “Menoperatzen dut”, “Anai”, “Tresna”, “Ate ttipia” edo “Berantegi” izan ditut kuttunen.
Esandakoa, erraz sartu eta oso zail ateratzen den diskoa. Indarrez betea eta indarrez betetzen zaituena. Autoko leihoak zabalik eta kantuan entzuteko ezin hobea den horietakoa. Inork ez dezala zure aurrean bidegurutze bat intermitenteari eman gabe hartu hau entzuten ari zarela.
L`HEREU ESCAMPA – Llamp de Déu
Egia esatea nahi baduzue, ez dut sekula kataluniarrez kantatzen duen talderik ezagutu. Lehena da eta erabat engantxatua nauka. Hizkuntza guztietan egiten dira gauza onak eta txarrak (hortaz asko dakigu, gehiegi agian… Linkak jartzeko bulkada frenatu dut) baina hitzen sonoritateak ikaragarrizko indarra du.
Talde gutxi izango dira eskenatoki batera halako planteamendu sinple batekin ateratzen direnak. Bi tipo, gitarra bat eta bateria bat. Sinplea ezta? Ba diskoetan iradokitzen den eta zuzenekoetan birrintzen zaituen indarra sinestezina da.
2013ko Jazpanan izan genituen (Willis Drummond urte bete lehenago) eta jaialdia baino bi hilabete lehenago edo zortzi mila buelta eman nizkien beraien bi disko eta EPari (Usopopeko lagunei esker facebook bidez ezagutu ostean). Oso zaila egiten zait zuzenean transmititzen duten energia hitzez deskribatzea baina esango dizuet kontzertua amaitu ostean lurrera itzultzeko hamar minutu behar izan nituela.
Kantu motzak, apaingarri gutxikoak eta zuzenak (George Foremanen gantxo baten moduan). Kolpe horiek dira hasieran zure arreta bahitzen dutenak baina kantuak entzun eta entzun ahala, atzean dituzten mila detaile zein lasaitasun uneez gozatzen hasten zara.
Lehen diska homonimoa borobila da (zirkunferentzia perfektu bat) eta bertan, “Consol, condol” edo “L’Estampa” bezelako ahrribitxiak aurkitu daitezke beste batzuen artean. Ondoren, split EP bat argitaratu zuten Her Only Presence hirukotearekin erdibana eta azkenik, merezi duten lekua eskaintzen hasi zaien “Llamp de Déu” zoragarria.
Zer esan tamaina biblikoa duen disko honetaz? Ba hasieratik bukaerara entzuten den horietako diskoa bat dela. Kantua amaitu eta izena begiratzera jotzen duzun horietakoa. Hori ordea, kantu guztiekin gertatzen zaizula konturatzen zara bederatzi kantuak aurrera doazen eran. Azkenerako, amore eman eta ez zaizu axola ere egiten nola demontre izena duten. “La feram”, “Incendi”, “Amics estim”, “Ingràvid” edo “La font” ultramegaepikoa!
Amorrua, gorrotoa eta zoriontasuna batera sentiarazten dizkizun diskoa da eta ez da komenigarria autoko leihoa zabalik duzula entzutea. Bertatik burua atera eta munduari Polonia konkistatzeko prest zaudela oihukatzen amaitu nahi ez baduzu behintzat (goizean igerilekura joan ostean noski).
Eta zergatik ekarri dizkigu gaur artaburu honek bi diska hauek gaur The Indezents honetara? Ba Rural Postmoder Videos sasi-produktorak bere lehen bi bideoklipetarako gidoiak prest dituelako eta nola ez, lehen bi protagonistak, bi disko hauetako kantu bana izango direlako. Zeintzuk? Aposturik egin nahi?
Finlandia (1. atala) – 1.2
1. EGUNA
2010EKO ABUZTUAK 3
(ASTEARTEA)
-Aaaaaaaaaaaatxuaaaa!!! – Logela guztiak lurrikara bat jasan zuen doministikuaren ondorioz eta ez, ez naiz bere doministikuen potentzia puzten ari. Txominek doministiku egiten duenean, Pazifikoan tsunami bat sortzen da.
Urteko garai horietan beti alboan zuen klinex paketetik musuzapi bat atera, mukiak kendu eta beste tsunami bat sortu zuen Indikoan, “alergia madarikatu honek akabatu egingo nau…”. Ez zen esnatzeko modurik egokiena. Are gutxiago aurretik halako egun luze bat zuenean. Egun hartan bertan hasi behar zuen bere bizitzako bidaiarik garrantzitsuena, aberasgarriena, gizon egingo zuena… Beno, opor puta batzuk besterik ez ziren baina nahi edo ez, bazuten zerbait berezi egiten zituena. Bakarrik joan behar zuen Islandiara hamabost egunez eta hori, ez da egunero egiten den zerbait. Ohetik altxatu, armarioko atea ireki, galtzontzilo bat hartu, buruan jarri eta dutxara abiatu zen.
Gaueko 23:25etan zuen hegazkina Bartzelonako El Prateko bigarren terminalean. Horren aurretik ordea, “Fak de jel horren aurretik… “. Zumarragara autoan joan, 8:35eko trena hartu eta behin Santseko geltokian (…eta ez zekien nola hostia) El Prateko bigarren terminalera iritsi ia gauerdian Keflavíkeko aireportura eramango zuen hegazkina hartzeko. Jende arruntak bidaiaren zehaztasun hauek aztertuak eta zehaztuak izango lituzke bidaiaren egunerako baina Txominek ez zuen horrelako gauzetan denborarik galtzen. Txomin Indiana Jones moderno bat zen. Beno… modernoa gehiago Indiana Jones baino…
-Aaaaaaaaaaatxuuaa!!! Hala, beste ez dakit zenbat mila hildako nire kontzientzian…
Pijama eskuan eta galtzontzilo garbiak jarrita atera zen komunetik. Ez zen metro eta hirurogeita hamabostera iristen baina zenbat neurtzen zuen galdetu ezkero metro eta hirurogeita hemezortzi erantzuten zuen beti. “Gezurra ere ez da” pentsatzen zuen beti. “Neurtu ninduten azkenekoan horrelako zerbait esan zidaten”. Ez zuen axola neurtu zuten azken egun hartan medikuak neurtu ez izanak, neurtu zuena bere koadrilako Unai izateak, neurketarako erabilitako tresna lanetik poltsikoan zuen metroa izatea edo egun hartan Mikel Abrego betaurrekorik gabe baina itsuago egoteak. Metro hirurogeita hamazortzi eman zuen eta listo! Pisuari dagokionean laurogeita hamasei erantzuten zuen beti baina hori, neurtu zuten azken eguneko itsua gainean izanda ere ez zuen sinetsiko.
Asteak zeramatzan izotz eta suaren lurraldera eramango zituen motxilak nola antolatu pentsatzen baina azkenean, eta betiko moduan, aurreko egunean prestatu zituen, “luze joan zen azkenean asteleheneko poteoa kar kar kar”. Bi motxila izango zituen bidaia kide aurretik zuen eta bizitza aldatuko zion bidaia katartiko hartan. Bi motxilak ohe gainera bota eta arretaz begiratu zituen. Alde batetik, Suncamp motxila erraldoia.
Bertan, arropa guztia sartu zuen. Zazpi galtzontzilo “Bana bi eguneko”, bost barruko kamiseta “Eramango nituzke gustura bana bi eguneko baina ez ditut hainbeste…”, lau galtzerdi pare “Bakarrik noa, mokofinen bat alboan tokatu ezkero hartu dezala segurtasun perimetro bat. Ekonomizatu egin behar da!”, bi toalla “Dutxarako bat eta Islandiako ur-berodun igerilekuetarako beste bat”, pare bat sandalia, Jazpanako kotoizko kaputxadun jertsea, zazpi kamiseta; Pearl Jamena, Ordiziako Rugby Elkartearena, Beasaingo Gaztetxearena “Zulo bat du, ez dio axola…”, Sallent de Gallegoko Pirineo Sur Jaialdian erosi eta ¿Cenamos? jartzen zuen hura “Atsegin dut hau”, Sorry for being so fucking sexy dioena “…eta ikaragarri hau”, Montrealera eskatu zuen Arcade Firerena “Ilunetan distira egiten du, horrek zure alde egin dezake hil hala biziko egoera batean”. Amaitzeko, Arte Ederretako Leioako Campuseko 2002ko promozioarena “Zein itsusia den… Saldu zidan neska ordea… Aiiii…”. “Denak beltzak? Standstillen berdea hartuko dut, ez dut triste itxurarik eman nahi. Gainera, kamiseta honekin Enric Montefuscok bezain beste molatzen dut. Hori posible bada behintzat…”. Bainujantzia, beste kaputxadun jertse bat bazpada ere, galtza motzak “Nork daki!” eta eskiatzera joaten zenean erabiltzen zuen zira polarduna “Banandu egin daitezke, muturreko teknologia!”. “Eta hostia!” oihukatu zuen bere barrenerako, “Banoa ia-ia pijamarik gabe berriz ere”. Galtza luzeak eta Mihiluzera joandakoan oparitu zioten kamiseta “Barregarri geratu ginen gero… Paloposti! Paloposti! Ez zen hain zaila ere hostiaputa…”. Bakeroak jantzita zituen eta baita mendiko botak ere, ez zitzaion ezer falta.”Hostia! Zakua!”
Zakua hartu eta Suncamp gorri eta grisari lotu zion. “Kaka” Zakua lotzeko bi gakoetako bat apurtu zuen bere berezko abileziarekin. “Zintzilik iritsi beharko da ba” esan zuen marmarka bere ama gelan sartu zenean.
-Egunon Txomin, prest al duzu dena? Aita ogia eta egunkaria erostera joan da. Hemen izango duzu bost minutu barru.
-Inbentarioa egiten ari naiz ama! Utzi bakean orain!
-Uii uii uii –Bota zuen patxadaz bere burua asko maite duen baten keinuak eginez eta ia-ia bals bat dantzatuz –umore txarrez esnatu zaigu gaur señoritoa… – Esan zuen irribarre gozo batekin balsarekin jarraituz pasiloan zehar urruntzen zen bitartean.
– Motxila txikia! – jarraitu zuen inbentarioarekin.
Bigarren motxila Quechua txiki laranja bat zen. Urtean behin erabiltzen zuen gutxi gorabehera. Udan izaten zen hori ia derrigortuta lagunekin Orioko hondartzara joaten zen egunean. “Hondartza… Hare kroketak ur gazitan egosten… Nola gustatu dakioke hori inorri?!”. Quechua txikian bere biziraupenerako beharrezkoak izango ziren gauzak sartu zituen.
45 giga musika barnean zituen iPoda, hiru liburu (Katherine Nevilleren El Ocho, Kirmen Uriberen Bilbao – New York – Bilbao eta Peter Haningek bildutako mozkorraldi irlandarren ipuin bilduma, Beber para contarla). “Nahikoa izango ote dira? Beharko, ez dira gehiago sartzen…” Argazki makina, kaxa elektrikoa (mugikorraren kargatzailea, argazki makinaren kargatzailea, tripode txiki bat, iPodaren kargatzailea eta entxufe-USB egokitzaile bat iPodaren kargatzailearentzat), hamar klinex pakete “Ez naiz inor klinexik gabe”, eguzkitako betaurrekoak, aitak oparitutako egunerokoa, lau bolaluma, Islandiako bi gidak (Guía Azul – Islandia eta Lonely Planet – Países Escandinavos), Español – Inglés, Inglés – Español Collins hiztegia eta Guía de conversación ESPASA en inglés liburuxka. Berriz ere zerbait ahazten zitzaionaren sentsazioa izan zuen. “Hostia puta! Karpetatxo berdea!”. Bertan tren eta hegazkinerako txartelak, aterpetxeetako erreserbak eta bidaiaren egutegia zituen.
Orain arte. horrela doa Finlandia.
The Indezents 
