rural postmodern videos
Sarean da Euskal Harriaren ABDak
2015eko urrian estreinatu genuen Euskal Harriaren ABDak film kolektiboa eta blog honetan bertan eman genizuen proiektuaren berri. Egun hartatik Euskal Herri osoan zehar aritu gara filma eskaintzen eta behin World Tour hori amaituta, pelikula goitik behera sarean jartzea erabaki dugu. X eta Z lanak falta dira oraindik baina jaialdietan dabiltz eta denboraldia amaitu arte ez dira sarean izango.
Guk ere egin genuen gure pieza film kolektiborako JAZPANA! Kultur Elkartearen izenean eta horixe aurkeztera nator gaurkoan aspaldi baztertuta dudan plaza honetara.
Mila esker Ultrafestan parte hartu zenuten guztioi ederra izan baita bidea; ideia idazten hasi ginenetik sarean ikusgai dagoen honetara. Gora Ultrafestazaleak!!
Euskal Harriaren ABDak film kolektiboko lan guztiak jarraian ikusteko egin klik hemen.
Jostunak (Dokumentala)
Beasainek 400 urte bete ditu aurten Goierriko beste hainbat herrik bezala. Egitarau zabala antolatu du Beasaingo Udalak urteurren hau ospatzeko eta tartean, ikerketa zein bilketarako bidea ere egin dute. Diego Gomez eta Elena Diez teknikariak arduratu dira urteurrenaz eta baita ikerketa lan horretaz ere. Beste gauza batzuen artean herriko lanbideak dokumentatu nahi izan dituzte eta hauen artean, jostungintzak herrian izan duen garrantziaz ohartu ziren. Hogei elkarrizketatik gora egin zituzten lanbide hau hobetoen ezagutu dutenekin eta hauetatik hogei bideoz grabatu zituzten.
Grabazio hauek armairu batean geratzek pena eman zien antza eta elkarrizketa horiekin dokumental bat egitearen ideia sortu zitzaien. Hor hasi zen nire lana eta ez da gutxi izan. Berrogei ordutik gorako elkarrizketa sorta hau domatzen saiatu naiz eta hauxe izan da emaitza. Ardatz bat pentsatu eta jostun eta jostin hauen aitortzak hari baten bitartez lotzen saiatu naiz. Hari hori, lankide baten etxean topatu nuen josteko makinak eskaini dit eta beste lankide batek jarri dio ahotsa. Musika haurtzaroko lagun batek sortua izan da eta onartu beharrean naiz, ahots eta musikak hasierako edizioan ez zuen bolumen bat eskaini diola dokumentalari. Garrantzitsua da jende onez inguratua egotea, are gehiago talentua badute eta azpitituluak egiten ere oso gertu dudan eta egunero jasan behar nauen batek orraztu ditu.
Helburua, dokumental xume hau duintasun osoz lanbide hau gailurrera eraman zuten horien omenaldi izatea zen. Gustuko izatea espero dut. Beraiek bereziki, eta zuek bide batez.
Irudimenaren indarra: Kung Fury
Azkenaldian ikusi dudan gauzarik handiena da Kung Fury, zalantzarik gabe. Duela urte eta erdi inguru izan genuen proiektuaren berri eta egun hartatik arretaz jarraitu dugu. Garai hartan laguntza bila zebilen David Sandberg Kung Fury aurrera eramateko eta amua, oso ona zen. Ordura arte grabatuta zuenaren zatiak jartzen zituen Youtuben eta nola egin zuen erakusten zuen bertan. Ikaragarria zen baliabide gutxirekin lortzen ari zena eta eldarniozko istorioak balioa gehitu besterik ez zion egiten David eta konpainiak erakutsitako irudimenari (zentzurik zabalenean).
Kung Fury B Serieko filma bat da… Beno, J edo Kkoa agian. Umetatik ikusi ditugun hainbat pelikulei keinuak biltzen ditu eta helburua oso garbia da; ahal bezain disparaterik handiena gorpuztea. Adibide bat jartzearren, aurreratuko dizuet egun batean, Kung Fu maisu zital bat harrapatu nahian dabiltzala tximista batek joko duela gure protagonista eta hori gutxi balitz, kobra batek kosk egingo diola. Gertaera horrek, antzinako kondaira batek aurreikusi zuen Kung Fu maisu handienean bilakatuko du, Kung Fury.
David Sandberg da proiektuaren aita baina baita protagonista ere. Bere inguruan lagun eta hirugarren edo laugarren mailako aktoreak bildu ditu eta emaitza, sinestezina da. HDan zintzilikatu dute gainera crowdfundingean laguntza eman zieten guztiei eskerrak emateko eta merezi du telebistan Smart TV bidez ikustea. Halakorik ez baduzue, hemen duzue esteka. Prestatu palomita batzuk eta gozatu!
Esan bezala, orain dela urte eta erdi jakin genuen Kung Furyren inguruan baina orain arte, proiektuak ez du oihartzun gehiegi izan. Bitxia da zerk eman dion azken bultzada nazio arteko komunikabideetan agertzeko eta hori, filmaren kantu zentralaren bideoklipa izan da. Badakizue normalean famaturik tartean ez bada, hainbat eta hainbat lan eder itzalpetik igarotzen direla fokoen argiaz gozatu gabe eta kasu honetan, XXI. mendeko freak bat izaten amaitu duen 80. hamarkadako izar bat izan da Kung Furyri behar zuen bultzada eman diona. Kantu zein bideoklipean David Hasselhoff dugu protagonista eta bideoklip hori izan da sare sozialetan filma ezagun egitea lortu duena (Filman kameo txiki bat ere egiten du). Kontuak kontu, arrakasta ederra izaten ari da Kung Fury eta gezurra badirudi ere, Cannesen izan da! Bejondaizuela!!
Eta betiko galdera… Noizko halako bat gurean? Ba azti ibili agian labe galduren batean xigortzen ari dela (Hona arte irakurri dezaket).
Zuen laguntza behar dugu musikero hori
Askotan filosofatu izan dugu lagunen artean 90. hamarkada amaieran Goierrin bizi izan zen musika zein sorkuntza eztandaz. Mugimendu oparoa izan zen Amen, Fist Fuckin, Los Rockinson’s edo Geroh taldeak buru izan zituena. Sorkuntzaz gain gainera, ikusle moduan ere urte ederrak izan ziren hainbat Gaztetxe edo Torrano bezalako tabernei esker.
Olatu harrekin zerbait egin beharraren zantzua sentitzen genuen baina bonbilla ez zen piztu pasa den astean Ladislao taldekoei elkarrizketa bat egin nien arte. Kontua da, musika eztanda hura kontatuko duen dokumental bat egitearen ideia sortu zaigula eta horretaz gain, garai baten argazkia egitea gustatuko litzaigukeela gaur egungoa ispilu moduan izanda (iraultza teknologikoa edo musika kontsumitzeko moduaren eta erreferentzia ereduen aldaketa beste gauza batzuen artean).
Proiektua fase enbrionarioan dago baina beste ezertan hasi aurretik, bada gauza bat behar duguna, dokumentazio bideografikoa hain zuzen ere. Dokumentalak asko galduko luke irudi gabe eta argazkiak egon badirela argi dugun moduan, zalantza handiak ditugu bideoen inguruan. Horregatik jotzen dugu zuen bila.
Garai hartako kontzertu, entsegu, jaialdi, bilera edo dena delakoaren bideo irudirik duzuen jakin nahi dugu. Edo dituen norbait ezagutzen duzuen. Goierrin, Gipuzkoan, munduan. Aipatu ditugun taldeenak edo garai hartako beste hainbat talde goierritarrenak. Baita kanpotik goierrira jotzera etorri ziren talde garrantzitsuenak (Bai atzerritarrak eta baita euskaldunak ere). Proiektu eder bat da esku artean duguna baina buruan dagoena dokumental batean gauzatzeko irudiak behar ditugu.
Eskertuko genizuke deialdi hau zabaltzea eta bideorik baduzu edo dituen norbait ezagutuko bazenu gurekin harremanetan jartzea theindezents@gmail.com helbidearen bidez.
Mila esker aldez aurretik guztioi! Zabaldu mesedez eskaera hau!
Durangoko Azoka gutxi balitz, Kameratoia!
Ederra izan da Durangoko Azokak eskaini digun asteburua! Ilusio ikaragarria egiten zidan Finlandiaren lehen eta bigarren aleak bertan salgai izateak eta Durangoko Azoka eta Gerediaga Elkarteari esker posible izan da. Ez nuen espektatiba handirik salmenten inguruan eta azkenean, lehen atalaren ale guztiak agortu eta bigarrenaren hirurekin itzuli nintzen etxera.
Handia da Durangoko Azokak suposatzen duen bozgorailua eta asteburuan zehar komunikabide ezberdinetan irakurri ahal izan da Finlandiaren inguruan. Betse batzuen artean, Noticias de Gipuzkoa, Gara edo El Paisen (Cadena Serren ere egin dute aipamen bat baina zerrendan norekin batera jarri nauten ikusita, edo norbaitek irrist egin du edo zoratu egin gara).
Esperientzia ederra izan da Autoekozileen Plaza eta hori gutxi balitz, jende jator zein interesgarria ezagutzeko aukera eskaini dit. Aupa zuek!
Hala ere, eta betiko moduan, asteburua nahiko mugitu zein konplexua ez bazen, The Indezents taldeak Kameratoira aurkeztea erabaki zuen… Bai, ulertzen dugu zergatik ez diguten saririk eman. Hori bai! Ezin duzue imaginatu ere zeinen ongi pasa genuen lau minutuko labur hau grabatu eta editatzen. Antolakuntzak hamar objektu proposatu zituen eta horietatik hiru agertu behar ziren aurkeztutako lanean. Lehena, derrigorrezkoa zen Kameratoiaren 10. urteurreneko txapa. Gainontzekoeen artean, euskaraz 365 egunez hitz egitera animatzen gaituen kartela eta okzitanieraren aipamena aukeratu genituen. Eguraldia eta agenda kontuan izanda, gehiena etxean grabatzea erabaki genuen. Edizioa amaitu eta wetransfer bidez bidali genuen baina dirudienez, wetrasferrari ez zitzaion gure laburra gustatu eta ez zen iritsi. Eskerrak abisua eman ziguten eta berriz bidali ahal izan genuen… Hemen duzue aportazioa!
Koyote Berdearen lehen urteurrena
Ez dira garairik hoberenak negozio berri bati ekiteko. Are gutxiago, taberna bat zabaldu nahi baduzu. Euskaldunak izaten jarraitzen dugu baina gure poteo ohiturak aldatu egin dira. Hori gutxi balitz, krisiak eta tabakoaren legeak ederki kolpatu ditu hainbat eta hainbat taberna, garito, antro eta zulo.
Hala ere, bada jende ausarta oraindik. Lana eta gogoa jarriz guztia posible dela erakusten duen horietakoa (guztia ez baina ulertzen gara). Ekaitz eta Itsaso edo Itsaso eta Ekaitz talde horretan sartzen dira. Duela urtebete Beasainko taberna klasiko bat hartu eta biziberritzeko abenturan sartu ziren eta dagoeneko, Koyote Zaharra zen hura, Koyote Berdean bilakatu dute.
Finak dira lanean eta bezeroek ikusten dute. Ekintza zein ekimen ezberdinak antolatzen dituzte egunero jende gehiago beraien txokora biltzeko eta orain arte, ederki doakie abentura. Jazpanako Gintonic Gaua antolatzeko lanetan hasi genuen harremana eta tabernaren urte betea ospatzen pentsatzen hasi zirenean festaren bideo bat egiteko eskatu zidaten.
Gau ederra izan zen eta Ekaitzek eta nik hartutako irudien artean, Ekaitzenak erabiltzea erabaki genuen (taberna zulo hartako iluntasuna gehiegi zen nire bideokameraren irisarentzat). Edizio lanak amaitu eta Loinatz Jaiak hasteko ditugun honetan bideoa sarera bota dugu eta aurretik ditugun 6 egun eta gau hauetan tabernan zein herrian biziko den giroaren aurrerapen bat izatea espero dugu.
Koyote Tabernaren 1. urteurrena from The Indezents on Vimeo.
Irudia: Ekaitz Gerique
Edizioa: Mikel Alvarez Sarriegi
Bezeroa edo: Koyote Taberna
Eskerrak: Bideoan agertzen zareten guztioi
Minutu eta hogeiko elkarrizketa bat euskal filmen izenburuekin! Beno, saiatu gara behintzat…
Orain dela astebete edo bideo bitxi honekin egin nuen topo facebooken. Bertan, Filmeetako izenburuak erabiliz soilik hiru minutu pasatxoko elkarrizketa bat garatzen dute. Ideia ona iruditu zitzaidan baina bideoa ikusten ari nintzela, saihestu ezin izan nuen galdera bat etorri zitzaidan burura. Eta halako zerbait egingo bagenu euskarazko filmeekin?
Milaka dira ingelesez zein gaztelaniaz eginiko filmak eta uzta oparo horretan ez da hain zaila ere zentzuzko elkarrizketa bat garatzeko izenburuak bilatzea. Euskaraz ordea?
Galdera berbera Artolari plazaratu nion eta konturatzerako eta twitterren jasotako laguntzari esker, gidoia idatzita genuen arratsalde batean. Jatorrizko bideoaren omenez edo, elkarrizketa jatetxe batean grabatzea erabaki genuen eta horretarako Garbiñeri deitu genion: Utziko al diguzu bideoa Irizarren grabatzen? Baiezkoa erantzun zigun asko pentsatu gabe eta orduan, bertan agertuko zen zerbitzari bat behar genuela aitortu genion: Axola al zaizu bideoan agertzea? Behin eskuak zikinduta hori ere egingo zuela erantzun zigun baina oraindik bazen zerbait gehiago: Esaldi pare bat esan beharko dituzu… Betiko moduan lagunak ondo zaintzen.
Larunbat goizean grabatu genuen eta bi ordutan amaitu genituen lanak. Paella on bat bazkaldu eta bideoa editatu genuen. Dokumentalak, TV mobiak eta marrazki bizidunak kanpoan uztea erabaki genuen eta edizio lanetan ari ginela aukeratutako batzuk jatorrizko bertsioan gaztelaniaz grabatu zirela jakin genuen. Hala ere, hemen duzue emaitza. Egia esan, guk geuk ere ez dugu oso garbi elkarrizketa zentzudun bat garatzea lortu ote dugun. Zer diozue?
Minutu eta hogeiko elkarrizketa bat euskal filmen izenburuekin from The Indezents on Vimeo.
Gidoia, irudia eta edizioa: Jon Artola eta Mikel Alvarez
Aktoreak: Jon Artola, Mikel Alvarez eta Garbiñe Irizar
Eskerrak: Irizar Etxea (taberna) eta Goierri Telebista (tripodea)
“Operación Palace” dokumental faltsuaren harira, Xabiertxo
Ez dut ulertzen Jordi Évoleren Operación Palacek altxatu duen hautsa eta ezta alde guztietatik jasotzen ari den hainbat kritika ere. Dokumental faltsu bat da, besterik gabe. Gezur bat kontatu zigun eta amaieran bere bekatua aitortu zuen. Non dago arazoa?
Badira baita ere, dimetsio handiagoa eman nahi izan diotenak. Zertarako balio izan ote duen, komunikabideak zalantzan jarri ote dituen… Ez dut uste ezer berririk mahai gainean jarri duenik baina lokartua zebilen enpanaturen bat esnatzeko balio izan badu behintzat, ongi etorria izan dadila.
Izan dira gainera lekuz kanpo ikusi ditudan kritika batzuk eta ulertzea oso zaila egiten zaizkidanak. Adibidez, erregea indartzeko balio izan omen du monarkia krisian dagoen garai batean. Non? Noiz? Nik behintzat ez dut halako ondoriorik atera inondik inora. Beste batzuek manipulatzaile hutsa dela aurpegiratu diote, ez zela fidatzekoa eta hemendik aurrera are gutxiago. Ez dakit ba, zer nahi duzue esatea? Nahiz eta Euskal Herrian izan den bakoitzean ez zaidan bere saioen emaitza gehiegi gustatu (bat ere ez egia esan…), normalean bere saioak zintzoak iruditzen zaizkidala aitortu behar dut.
Ezjakintasunetik gerturatzen da beti errealitatera eta kazetari profesional askok baina galdera hobeak egiten ditu askotan. Beste askotan aldiz, hanka sartzen du eta barruan duen komikoa behar ez duen une zein lekuan solte uzten du. Arrisku horiek ditu ezjakintasunak. Gauza batzuk ondo egiten ditu eta beste batzuk gaizki, gainontzekook bezalaxe. Hala ere, espainiar estatuan kazetaritza (beste guztia ez esateagatik) nola dagoen ikusita, bere lanak errealitate bati erantzun eta onuragarria delakoan naiz. Gertuen dugunari egurra emateko zaletasuna dugu itxaropen gutxi pizten digunaz, ez dugula ezer espero. Horrelakoak gara.
Kontua da, ikuskizun entretenigarria iruditu zitzaidala eta eskertzekoa da egia esan, telebistak homogenizaziorantz jotzen dueen garai honetan (iritsi da dagoeneko), igande gau batean zerbait ezberdina ikusi ahal izatea. Hori da agian zergatik ez, Operación Palace honek abiatu beharko lukeen eztabaida nagusia.
Gustuko ditut dokumental faltsuak, izugarri gainera. Ez da generorik emankorrena inondik inora eta nahi baino gutxiago ikusi ditut (baten bat ezagutzen baduzue, eskertuko nizueke aipamena). Dokumental faltsuak gezur bat egia moduan kontatzea baliatzen du beste edozein generok baina gehiago eta hori gutxi balitz, hain maite dudan umore surrealistarako bidea ere ematen du (edozer gauza esan dezakezu egia balitz moduan!).
HUHEZI garaietan, guk ere egin genion generoari ekarpen txiki bat eta dokumental faltsuen gaia guztion ahotan dabilela ikusita, apaletik jetsi eta The Indezents berri honetara ekartzea erabaki dut. Xabiertxo izena du eta dokumentalak lantzeko balio izan zigun ikasgaiaren amaieran aurkeztu genuen lana izan zen. Leku ezberdinetan ikusi ahal izan zen eta Lekeitioko Zine eta Bideo Bileran fikziozko lan ez profesional hoberenari lehen saria eraman zuen (bizi osoan jaso dudan sari bakarra). Ea zer iruditzen zaizuen!
Xabiertxo from The Indezents on Vimeo.
Produkzioa: Maitane Nerekan eta Txomin Tapia
Kamera: Jon Arriaga eta Zuriñe Madinabeitia
Soinua: Nerea Ruiz de Azua
Argia: Nerea Barrutia
Itzulpenak: Josu Arizkorreta, Irati Goitia eta Xabier Azurmendi
Ilustazioak: Imanol Aizpuru
Musika: Xabier Sarasola eta Jeff Buckley
Aktoreak: Juan Kruz Mendizabal, Maria Luisa Garcia, Javier Sarriegi, Josu Lopez, Ixabel Olano, Valero Feo, Juanjo Otaño, Ainhoa Larrañaga eta Roberto Alvarez
Localbier (garagardo artisau bilatzailea)
Larunbat bateko goizeko hamarretan genuen zita ondo gosaldu eta gidoia azken aldiz errepasatzeko. Odolki kurruskari bat jan nuen kafesne batekin lagunduta. David urduri zegoen eta ez zuen ebaki bat baino gehiago eskatu. Pablok ia parrandara iritsi zen bueltatxo bat eman zuen ostiralean eta ez zuen goserik (nahikoa puntual iritsi zela…). Jon lasai zen, bere lana Ataun of The Deadeko lagunek utzitako mikrofono eta pertiga heltzea zen.
Hautatutako bankura gerturatu eta lehen entseguekin hasi ginen. Davidek ideiak zituen bere pertsonaiarentzat eta normal eseri beharrean, ipurdia bizkarrekoaren gainean jarrita esertzea proposatu zuen. Bere pertsonaiak Pablorenaren gainetik behar zuen zentzu guztietan. Ideia ona iruditu zitzaidan eta nahi zuen lekuan jartzeko esan nion.
Goizeko hamaiketan piztu genuen kamera eta bazkaltzeko tarterik egin gabe ere, arratsaldeko bostak laurden gutxiagotan hartu genuen azken planoa. Ordurako, Davidi, eta bereziki bere ipurdiari, ez zitzaion hain ideia ona iruditzen bankuaren bizkarrekoan esertzea.
Abentura ordea, hiru aste lehenago hasi zen. Haurtzaroan gurasoen koadrilakide nuen Igorrek deitu zidan Londresetik. Proiektu berri bat omen zuen martxan eta iragarki bat nahi omen zuten. Lagun batek egin behar zien baina bizitzera Brasil aldera joateko erabaki hartua zuen. Orduan gogoratu zen bere jaioterrian jarraitzen zuen umetako lagun hartaz eta bazuen zantzuren bat garai batean bideoak egiten ibiltzen zenarena.
Garai hartan, The Indezents berria martxan jartzeko azken ukituak besterik ez zitzaizkidan falta eta egun hartan bertan jaso nuen Rural Potsmodern Videos sasi-produktora martxan jartzeko behar nuen kamera. “Patua da Igor” esan nion.
Edizio lana erraza izan zen nahiz eta montajera, ia hiru orduko materialarekin iritsi nintzen (toma faltsuekin DVD bat atera genezake…). Piezak bakar-bakarrrik enkajatu zuten eta konturatzerako, bi arratsalderen buruan, bideoa amaitua zegoen. Ahotsa eta musika sartzea besterik ez zen falta eta musika libreko bankuetan murgildu nintzen behar nuen kantuaren bila. Ia zoratu nintzen bila eta bila baina ez nuen balio zidan ezertxo ere topatu. Orduan, haurtzarotik lagun mina dudan eta oraindik aguantatzen nauen Igorri deitu nion (beste Igor bat). Azkenaldian etxean bertan musika ekoizten zebilen eta iragarkirako piezaren bat egin ahal zidala pentsatu nuen.
Telefonoz deitu nion baina oso liatuta omen zebilen. Ez omen zuen denborarik izango eskatzen nion denboran kantu bat prestatzeko. Lastima.
Hurrengo egunean ordea, familia artean bazkari eder batez gozatzen ari nintzela, mail bat jaso nuen mugikorrean. Igorren kantu bat zen. Melodia eta ukitu elektronikoa atsegin nituen baina irlandar mozkor ukitu bat behar nuela aitortu nion. Hurrengo egunean jaso nuen nire espektatiba guztiak gailendu zituen kantua.
Ahotsa sartzea besterik ez zen falta iragarkia amaitzeko eta profesionala naizenez, nik neuk sartzea erabaki nuen. Ez nintzen kontziente ordura arte erderaz nuen azentuaz. Zazpi saiakera egin nituen s eta rr-ak disimulatu nahian eta txukunenarekin geratu nintzen (bai, besteak entzun beharko zenituzkete…).
Aktoreak: David Camarero eta Pablo Sanchez
Soinua: Jon Artola
Musika: Igor Alustiza / Nikkin (nikkinband@gmail.com)
Bezeroa edo: Localbier
Eskerrak: Katihotsak (mikrofonoa eta pertiga) eta Goierri Telebista (tripodea)
- 1
- 2
- Hurrengoa →
The Indezents 