l’hereu escampa
Autotik eta burutik atera ezinik nabilen bi disko: A ala B eta Llamp de Déu
Nahiko lasai nabil azkenaldian musikari dagokionean. Baretu edo beste zerbaitetan kontzentratu ahal izateko besterik ez dut musika entzuten eta joera horren froga garbia da azken astean gehien entzun ditudan diskoak London Grammar-en If You Wait (debut lana WTF! Gaur egungo mukizu hauekin beldurtzen hasia naiz…) eta Ásgeir-en In The Silence direla.
Autoan sartu eta Goierritik ateratzean ordea (Goierri Irratia Zumarraga eta Tolosa artean bakarrik entzuten da…), orain ez hainbesteko rock-zale amorratuak hartzen nau. Bi astean behin edo CD berri bat prestatzen dut autorako eta badira bi disko indartsu zein zoragarri azken nahasketa guztietan sartu direnak. Eta martxa honetan, sartzen jarraituko dutenak. Ez dakit zenbat aldiz entzun ditudan eta ez naiz oraindik nazkatu (ez dakit sekula nazkatuko ote naizen…).
Lehena, Euskal Herrian aski ezaguna den talde batena dugu eta bigarrena, tamalez hain ezaguna ez den bikote kataluinar batena. Ea post honek injustizia hori konpondu eta unibertsoarekin adiskidetzen laguntzen nauen.
Zer esan? Makina bat kritika idatzi dira lapurtarren lan honen inguruan, makina bat irakurri ditut eta oraindik ez dut ezer txarrik topatu. Lehen diskotik jarraitzen ditut eta nire talde kuttunetako bat dela onartu beharrean naiz. Lehen bi diskak kolpez sartu zitzaizkidan barreneraino (Anthology eta Willis Drummond). Hirugarrenak aldiz (Instanteak), entzunaldi pare bat gehiago behar izan zituen. Gaur egun, aurreko biak bezain beste maite dut. Gauzak horrela, laugarrena aterako zutela jakin nuenean, ez nuen gutxiago espero izan. Espektatiba altuak bai baina ez zuten hutsik egin berriz ere. A ala B lehen entzunaldian hipotalamoraino sartzen zaizun lana da. Adinean gora doaz baina hori ez da beraien musikan sumatzen. Aurreko diskoak baina zuzenagoa da, indartsuagoa eta leloak aurreko diskoetan baina errazago zizelkatzen zaizkizu garunean (bi egun pasa berri ditut “denborak egiten gaitu, aanai” ahapetik kantatzen).
Hori gutxi balitz, entzuten dudan bakoizten diskoko nire kantu kuttuna beste bat dela erabakitzen dut eta hori, oso oso zaila da eta oso disko gutxirekin pasatzen da. Dagoeneko, “Ilegala”, “Menoperatzen dut”, “Anai”, “Tresna”, “Ate ttipia” edo “Berantegi” izan ditut kuttunen.
Esandakoa, erraz sartu eta oso zail ateratzen den diskoa. Indarrez betea eta indarrez betetzen zaituena. Autoko leihoak zabalik eta kantuan entzuteko ezin hobea den horietakoa. Inork ez dezala zure aurrean bidegurutze bat intermitenteari eman gabe hartu hau entzuten ari zarela.
L`HEREU ESCAMPA – Llamp de Déu
Egia esatea nahi baduzue, ez dut sekula kataluniarrez kantatzen duen talderik ezagutu. Lehena da eta erabat engantxatua nauka. Hizkuntza guztietan egiten dira gauza onak eta txarrak (hortaz asko dakigu, gehiegi agian… Linkak jartzeko bulkada frenatu dut) baina hitzen sonoritateak ikaragarrizko indarra du.
Talde gutxi izango dira eskenatoki batera halako planteamendu sinple batekin ateratzen direnak. Bi tipo, gitarra bat eta bateria bat. Sinplea ezta? Ba diskoetan iradokitzen den eta zuzenekoetan birrintzen zaituen indarra sinestezina da.
2013ko Jazpanan izan genituen (Willis Drummond urte bete lehenago) eta jaialdia baino bi hilabete lehenago edo zortzi mila buelta eman nizkien beraien bi disko eta EPari (Usopopeko lagunei esker facebook bidez ezagutu ostean). Oso zaila egiten zait zuzenean transmititzen duten energia hitzez deskribatzea baina esango dizuet kontzertua amaitu ostean lurrera itzultzeko hamar minutu behar izan nituela.
Kantu motzak, apaingarri gutxikoak eta zuzenak (George Foremanen gantxo baten moduan). Kolpe horiek dira hasieran zure arreta bahitzen dutenak baina kantuak entzun eta entzun ahala, atzean dituzten mila detaile zein lasaitasun uneez gozatzen hasten zara.
Lehen diska homonimoa borobila da (zirkunferentzia perfektu bat) eta bertan, “Consol, condol” edo “L’Estampa” bezelako ahrribitxiak aurkitu daitezke beste batzuen artean. Ondoren, split EP bat argitaratu zuten Her Only Presence hirukotearekin erdibana eta azkenik, merezi duten lekua eskaintzen hasi zaien “Llamp de Déu” zoragarria.
Zer esan tamaina biblikoa duen disko honetaz? Ba hasieratik bukaerara entzuten den horietako diskoa bat dela. Kantua amaitu eta izena begiratzera jotzen duzun horietakoa. Hori ordea, kantu guztiekin gertatzen zaizula konturatzen zara bederatzi kantuak aurrera doazen eran. Azkenerako, amore eman eta ez zaizu axola ere egiten nola demontre izena duten. “La feram”, “Incendi”, “Amics estim”, “Ingràvid” edo “La font” ultramegaepikoa!
Amorrua, gorrotoa eta zoriontasuna batera sentiarazten dizkizun diskoa da eta ez da komenigarria autoko leihoa zabalik duzula entzutea. Bertatik burua atera eta munduari Polonia konkistatzeko prest zaudela oihukatzen amaitu nahi ez baduzu behintzat (goizean igerilekura joan ostean noski).
Eta zergatik ekarri dizkigu gaur artaburu honek bi diska hauek gaur The Indezents honetara? Ba Rural Postmoder Videos sasi-produktorak bere lehen bi bideoklipetarako gidoiak prest dituelako eta nola ez, lehen bi protagonistak, bi disko hauetako kantu bana izango direlako. Zeintzuk? Aposturik egin nahi?
The Indezents 
