Finlandia (1. atala) – 1.14
Nola hostia bukatu ote dut Islandiara bidean bakarrik eta bi motxila puta hauek beste bidaiakiderik alboan ez dudala… Orain urte batzuk edonork bidaia honi ekingo niola esan balit, Candido Urangaren begiradarik hiltzaileena botako nioke bueltan; “marginatu puta bat neokela pentsatzen dek hala?”.
“Inguruan jendea baduzu, molas. Bakarrik bazaude, zerbait gaizki dabil lepo gainean duzun gazta zati horretan”. Hori bezain sinplea zen nire bizitza. Mundu ikuskera aldatzen hasi behar izan nintzen ordea, aberia nire gaztaiak izan zezakeela pentsatzen hasi nintzenean. Bakarrik geratzen ari nintzen eta ez nuen ezer egin halako zorigaiztorik merezi izateko.
Gogoan dut nire bizitzako zutabe guztiak dantzan hasi ziren garaia. Soziologiako laugarren urtea amaitzen ari nintzen Bilbon eta etorkizuna oso beltz ikusten nuen. Ikasle garaiak amaitzen ari ziren eta ez nuen itsaslabar bat eta dragoiak besterik ikusten titulua jasoko nuen egunetik aurrera. Haize oihalak jaso eta ordura arte babestuen sentitzen nintzen lekura jo nuen bueltan, koadrilara hain zuzen ere. Unibertsitate urteek suposatu zuten zurrunbilotik esnatu eta sorterrira itzultzean ordea, gauzak ez zeuden utzi nituen moduan.
Lagunek beraien biziari ekin zioten. Lana, bikotea, orain urte batzuk pentsaezinak ziruditen zaletasunak… (Pioleta eta kranpoiekin mendira? Benetan? No me jodas hombre…). Bilbon ikasten aritu arren astebururo itzultzen nintzen herrira eta ikusten hasia nintzen koadrila ez zela lehengo talde trinko eta apurtu ezina. Hala ere, elkarrekin egiten genuen bakarra parranda eta parranda zen eta ordu horietan, kondizio horietan, errealitatea erraz ahaztu daitekeen zerbait da. Are gehiago komeni bazaizu…
Karrera amaierako etxera buelta horretan ordea, munduan nuen lekua berreskuratzea nuen helburu eta han, ez zen halakorik geratzen. “Ze hostiatan aritu naiz azken lau urteetan?!”. Aspaldi etxea utzi duenari loreak ureztatzen jarraitzen duen artaburuaren moduan sentitu nintzen.
Gauza askoz konturatu nintzen garai hartan, ilusio nerabe baten bahi izan nintzela denbora gehiegiz eta bahitzailea ere, ni neu nintzela. Sekula ez niola bizitzari potroetatik heldu. Besteak, nirekin parranda egiteaz gain, beraien bizitza eraikitzen hasiak zirela nire helburu bakarra, inolako grinarik pizten ez zidan karrera bateko ikasgaiak banan-banan gainditzea besterik ez zen bitartean.Koldar puta bat besterik ez nintzela izan nire burua, el rey de fiestatzat nuen bitartean. Bai, asko zigortu nintzen…
Karrera amaitu eta lan bila hasi nintzen. Herriko udalean gazteria teknikari bat bilatzen ari ziren eta aurkeztu egin nintzen. Ez dakit beste inor aurkeztu ez zelako edo zergatik, baina hartu egin ninduten. Batere grinarik pizten ez zidan ikasketetatik, batere grinarik pizten ez zidan lanpostura… “Bejondaizula Txomin!“.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
The Indezents 
