Finlandia (2. atala) – 2.3
Alkoholaren inguruko monografikoa amaitu eta bere arrebaren bila joan behar zuela aitzaki, logela utzi zuen Lorencok italiarrengan ohikoa den hezierarekin. Mendiko botak jantzi eta goizean goiz espedizioan ateratzeko prest utzi zuen Quechua txikia bizkarrera bota zuen egunari ekiteko asmoz. Suncamparekin zer egin pentsatzen hasi zen orduan eta ez zitzaion gehiegi gustatu maleta handi hura guztien bistan uztearen ideia. Logelan lockerrik ote zegoen begira hasi zen baina ez zuen topatu. Gainera, halako maleta puska bat sartzeko etxeko armairuaren tamainako locker bat beharko luke gutxienez. Buruari buelta batzuk eman ostean, mesfidantza alu horiek alde batera utzi eta fardela ohea azpian sartzea erabaki zuen “Ez dut arropa besterik barnean. Nork lapurtuko dit ba? …Mekaguendios lapurtzen badidate!”.
Gelatik irten eta eskaileretara bidean abiatu zen. Komunenetara iristean ordea, hortzak garbitzeko monoa zuela konturatu zen. Egunean hiru aldiz garbitzen zituen eta beharra, menpekotasun izatera iritsi zen ia-ia. Irailaren 11a geroztik arauak aldatu zituzten hegazkinetan eraman zitezkeen likidoen inguruan eta arau horiek ongi ezagutzen ez zituenez, ez zuen ezer eramaten sekula “Badaezpada ere… Xaboi eta xanpuarekin batera erosiko dut hortzetarako pasta tutu bat”. Komunetako ate parean locker sorta eder bat topatu zuen eta Suncamp handia bertan sartzen ez bazen ere, egun amaieran giltza bat izateko zer demontre egin behar zen galdetzea erabaki zuen baliozko gauzak behintzat bertan sartzeko “bat ezin da egun batetik bestera erabat aldatu… Pixkanaka”.
Eskailerak jaitsi eta harrerako gelara iritsi zen. Ez zirudien goizean ezagutu zuen gela berbera. Goizeko iluntasuna leihate handietatik sartzen zen argiak jan zuen eta alde batetik bestera edo harrera pareko sofetan tertulian zegoen jendeak biziz beteriko leku batean bilakatu zuen. Eskaileretatik zetorren korridorea amaitzean, gela goizean iruditu zitzaiona baino handiagoa zela konturatu zen gainera. Irtengune handi bat zuen kanpora ematen zuen leihate handiaren kontra eta bertan bost bat ordenagailu topatu zituen. “Badut interneta non erabili. Arazo bat gutxiago”.
Harrerara gerturatu eta ilaran zain denbora apur bat egon beharko zuela ondorioztatu zuen “Ez naiz galduta dabilen bakarra…”. Barrura begiratu eta lotako ametsean lagun baino gehiago izan zuen eztizko begiradadun neskaren bila hasi zen “Lastima”. Bere lekuan, Kathy Bates gazte bat gogoratu zion emakume handi bat zegoen. Goxotasun zein interes guztiarekin ari zitzaion azalpenak eskaintzen parean zuen neskari “Ondo moldatu behar naiz emakume honekin”. Ez zen lodiegia ere baina bai oso handia. Metro eta laurogei neurtuko zuen gutxienez eta lehen kolpean antzeman zitekeen guztian, lasaitasuna iradokitzen zuen. Buru atzetik hogei bat zentimetro erortzen zitzaion Ile-motots sinple batean zeraman bildua ile hori indartsua. Ez zuen inolako makillajerik eta arropa ere begiradan sumatzen zitzaion praktikotasunarekin aukeratua izan zen.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka Spotify eta Youtuben.
Atal zaharretako soinu bandak eta gehiago, hemen.
The Indezents 