Finlandia
Prest da Finlandiaren 2. atala! Eta zuek?
Gezurra badirudi ere ia zortzi hilabete igaro dira Finlandia online nobela argitaratzen hasi nintzenetik. Asteak daramatzat lehen atala amaitzeko gutxi falta dela esanez eta konturatzerako amaierara iristen ari gara. Hiru zati besterik ez dira geratzen Txominen abenturaren lehen eguna amaitzeko eta poztuko ninduke, bigarren atala argitaratzeko prest dagoela jakiteak inori ilusioa egingo balio (Bada inor beste aldean?).
Bigarren atalarekin hasi bezain pronto fisikoki ere eskuragarri izango duzue lehendabizikoa bezalaxe eta nola ez, gonbidatuta zaudete hau ere eskuratzera. Lehena baino luzexeagoa izango da eta lehendabizikoarekin bezala, irakurleak entretenitu eta irribarreren bat edo beste lapurtzeka izango du helburu nagusi barruan dudan burrunba kanpora ateratzeaz gain.
Asko laguntzen nau lan horretan musikak eta badakizue zatiz zati osatzen ari garen non-original soundtracka entzungai zein ikusgai duzuela youtuben. Hala ere, bada denbora Spotify zerrenda bat prestatuko nuela hitz eman nizuela eta berandu bada ere, hemen duzue:
Horretaz gain, eta oraindik noiz eta non ziurtatu ezin badut ere, Finlandiaren bi ale hauek salgai izango dira Gabon inguruan leku ezberdinetan (hasta aquí puedo leer).
Besterik gabe, eta bigarren atal honen amua botatzen joateko, hemen duzue aurrerapen txiki bat:
Halako batean, neska gazte eta aurpegi borobildun bat gerturatu zitzaion galtza beltz eta alkandora zuriz jantzita. Ilea motots motz batean bilduta zuen eta horrek are borobilago egiten zuen bere aurpegi zuria. Ile adats batek ihes egin zion mototsetik eta aurpegi parean dantzan zebilen. Putz eginez aldendu eta zer nahi zuen galdetu zion Txomini boligrafo eta koaderno txiki bat eskuan zituela. Turista hitza kopetan zizelkatua zeramala pentsatu zuen lehen hitzak ingelesez bota zizkionean:
-What will you have?
-Ok, kofi guiz… – Txominek izotzarekin hartzen zuen kafea beti. Ez zitzaion inporta basamortuan edo Ipar Poloan egon, “kafea izotzarekin hartzen da”. Hala ere, bere harridurarako izotza ingelesez nola esaten zen ahaztu zitzaion. Hitz hori burmuineko tiraderaren batean gordea zuen baina une hartan, ez zuen bilatzen “lastima tiradera hauetan gauzak bilatzeko amak ez duen ezertarako balio… Burutik kanpo daudenetan ez du kalerik egiten ordea…”. -…Kofi guiz… Yu nou…- Eskuekin berak ere oso ondo ulertzen ez zituen keinu batzuk egiten hasi zen lepo gainean gazta bat zuen zerbitzariak atake epileptiko bat jasaten hasi balitz moduan begiratzen zion bitartean “Joder! Zergatik ez dute garunerako googlea asmatu oraindik?!”. –Guiz glases! – Bota zuen bat-batean “Eing? Norbaitek zer esan dudan ulertu badu esan diezadala mesedez”.
-What? – Erantzun zion Telepizza batean legatz kilo bat bat eskatu izan balio moduan “Bai lasai, larrialdietara deitzen ez baduzu konformatzen naiz”.
-In frentx, glase – “Ole, ole y ole! Orain artekoa gutxi ez balitz, orain poliglota!”. Zerbitzariak oso ondo irakurri ez zuen aurpegi bat itzuli zion eta Txominek lurra bere oinetan ireki zedin eskatu zien Rock & Rollaren jainkoei. –…Kol guater… In solid – Bota zuen amore emanez metalezko eserlekuan uzkurtzen zen bitartean.
-I’m sorry but I don’t understand you. –Erantzun zion zerbitzariak bere aurpegi zuria beltza jartzen zen bitartean. “Ez naiz harritzen neska…” Terrazatik altxatu eta korrika ihes egitea ere pentsatu zuen Txominek baina azkenean, bizkarra zuzendu eta eskuineko eskua altxatu zuen duintasun osoz edalontzi bat astintzen arituko zenaren keinua egiten zuen bitartean.
-Kofi guiz… Klin klin klin? – Esan zion txiste bat kontatu eta harrapatu ote duten galdetzean jartzen den aurpegi inozoarekin.
-Iced Cofee!!! – Oihukatu zuen zerbitzari gazteak telebistako lehiaketa bateko erantzuna asmatu izan balu moduan “Torremolinosera bidaia zuretzat!”.
-Jess… – Erantzun zion Txominek azken minutuetako tentsio guztia askatu eta eserlekuan erortzen uzten zen bitartean. –Zenkiu –Zerbitzariaren oihuak ondoko mahaietako bezeroen arreta deitu zuen eta guztiak beraiei begira zeuden. Zerbitzariaren aurpegi aldabera beltzetik gorrira igaro eta korrika txikian kafetegi barnera sartu zen. “Eskerrak ez nuen hipoteka bat kontratatu behar…”.
Alboko mahaietako bezeroen begiradak zerbitzariaren korrika saioari jarraituz urrundu ziren eta Txominek zerura begiratu zuen bere burua zigortzen zuen bitartean. Burua jaisten zuen bitartean barre algara txiki batek ihes egin zion eta bizi berri zuen eszenaren komikotasunaz ohartu zen. Quechua txikitik aitak oparitutako egunerokoa hartu eta ordura arte egunak eman zuena modu eskematizatuan apuntatzen hasi zen. Idazten ari zela “glace” hitza non demontretik atera zuen gogoratu nahian hasi zen eta pare bat urte lehenago koadrilakoekin iparraldera egindako Aste Santuetako oporraldiaz oroitu zen. Izotz bila sartu zen Atharratzeko janari denda batean eta denda zeraman emakume lodikote eta aurpegi alaidunari izotza nola demontre eskatuko ote zion pentsatzen hasi zen. Emakumeak jakin minez begiratu zion aurrean zuen eta edozein momentutan hizketan hasteko itxura zuen gazteari:
-O – Esan zion Txominek jarraian besoekin gorputza besarkatzen hasi eta dardarka hotz keinuak egiteko.
-Glace! – Bota zion dendako emakumeak barre algara handi batekin batera. Izotza lortu zuen behintzat. Okerragoa izan zen harategira joan eta Eneritz alboan zuela, oilasko bat eskatzeko oiloaren keinu eta hotsak egiten hasi zenekoa. Ia zerbaitek eman zion harakinak euskaraz “oilaskoa?” galdetu zionean. “Eneritzek barre ederrak bota zituen behintzat. Horregatik bakarrik merezi izan zuen”.
Bere pentsamenduetan murgilduta zegoela alkandora zuri eta galtza beltzeko neska aurpegi borobilduna Txominen iced cofeearekin itzuli zen. Maitasun gehiegirik gabe mahai gainean utzi zion jarraian gerrikora lotua zeraman txartelarekin kobratzeko tramankulua, mesprezuz eta beste alde batera begira, Txomini eskaintzeko “Ez dakit nola ez didan atera aurretik kobratu… Feist gozoaren So Sorry zuretzat.”
Finlandia (1. atala) – 1.28
Eserlekuan eseri eta denbora gutxira, katalana izateko itxura guztia zuen gazte tximaluze betaurrekodun bat eseri zitzaion alboan “Manu Chaoren koadrilakoak izateko itxura duten hauek Bartzelona bertakoak izaten dira normalean…”. Antza denez, bera ere konturatu zen Txomin ez zela bere herritik oso urrun jaiotakoa eta erderaz agurtu zuen.
-¡Buenos días! – Esan zion konplizitate keinu batekin.
-¡Buenas! – Erantzun zion Txominek keinua itzuliz.
-Me habían dicho que amanecía pronto en Islandia pero no creía que a esta hora ya habría salido el sol.
-Por lo que me han dicho, amanece hacía las cuatro. Además, tampoco es totalmente de día. Es un color un poco extraño de noche… – Erantzun zion Txominek zeru beltz urdindu harri leihotik begira.
-Bueno, la cuestión es que ya hemos llegado. ¿Para cuanto tiempo vienes tu?
-Pues la verdad…
-Yo vengo para un mes. – Moztu zuen tximaluzeak Txominek kontatzeko zuena entzuteko inongo interesik ez zuela garbi utziz. -El año pasado estuve en Irlanda tres meses y el anterior dos en Camboya. Me gusta viajar así además, sin nada atado. Ya sabes, mezclarme con la gente y la cultura. ¿Y tú? Has cojido un hotel o algo?
-Hombre, pues…
-Yo nada tío. – “Y dale…” – Solo viajo con mi mochila y mi tienda y duermo en zonas de acampada libre o campings.
-¿Pues hara un poco de frio en Islandia como para andar durmiendo en la tienda no?
-¡Quá va! Todo es cuestión de taparse bien. Ademas, siempre encuentro alguna que me de un poco de calor. ¿Me entiendes? – “Sí, hablo castellano” – No entiendo a la gente que viaja con todo atado. Hoteles, albergues y tal… Lo bueno de viajar es encontrar la esencia del pueblo, de la cultura y empaparte. Esa es la forma en la que creces como persona y no yendo a lo seguro – “Ba nik apustu egingo nuke barrutik baino, kanpotik hazteko ere falta zaizula oraindik” – Mira, tengo 19 años – “Begira? Banekien nik…” – Estoy estudiando Ciencias Politicas – “¿Pero por qué me cuentas esto?” – …Y siento la necesidad de explorar el mundo. Me dí cuenta hace mucho… – “Sehaskan?” – … De que la vida es para disfrutarla. Por eso, estudio durante el año y en verano me dedico a recorrer mundo porque tío, las lecciones de la vida no estan todas en clase. Hazme caso. – “Pues no se si hacerte caso o meterte una hostia… Egunen batean ile-apaintzaile edo gasolindegiko langile ez izatea bakarrik espero dut…”.
-Joder, pues vaya vida, ¿no? ¿Y eso quién lo paga? – Galdetu zion Txominek barruan zuen puta-kumea askatuz.
-Mi padre – Munduko galderarik aluena egin baliote moduan erantzunez – El esta empeñado en que curre en la empresa pero esa no es mi vida tío… – “Pero te la paga no te jode…”
Bere pentsamenduetan murgildu zen Macacoren espirituak hartutako gaztea une batez eta Txominek leihora begira jartzeko probestu zuen despistea. Gazte jakintsuaren bizitza irakaspenak jasotzen zituen bitartean egunak erabat argitu zuen eta goizeko hirurak jota zirela konturatu zen. Reikjavik barnean bueltaka zebiltzan eta geldialdi bakoitzeko jende gutxiago geratzen zen autobusean. Konturatzerako, gazte tximazulea, bikote bat eta Txomin besterik ez zeuden bertan “Ezin zian hire zelaie lehendabizitakoa egon ezta?”. Bira eta bira artean, Hallgrímskirkja eliza ikusten zuen noizean behin eraikinen artetik eta bere helmugara iritsi zela sentitzen hasi zen “Hasiera helmuga baino gehiago”. Halako batean, alboan zuen gaztearen txanda iritsi eta agurtu aurretik, aurkeztu eta bakarrik bidaiatzearen inguruko zentzurik gabeko gomendio pare bat oparitu zizkion Txomini “The Hivesen Walk idiot walk hiretzat. Segi zak aurrera…”
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela, non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.27
Leihotik begira pasa zuen FI597 hegaldiaren azken zatia eta txundituta geratu zen ikusi zuenarekin. Gauetik egunera denboran bidaiatu beharrean, espazioan bidaiatzen ari zirela zirudien. Pixkanaka iluntasuna atzean uzten zuten bitartean, argitasunera gerturatzen ari ziren. Urrunean eguna erabat esnatua zela nabari zen baina hegazkinak gauen murgilduta jarraitzen oraindik. Altuera galtzen hasi eta Keflavikeko aireportuan lur hartu zutenean ordea, Islandian oraindik gaua zela konturatu zen. Zeruak beltz urdindu tonu bitxi bat zuen baina ezin zen inondik inora esan dagoeneko egunez zenik. El Praten fakturatzeko zain zegoela islandiar hego-amerikarrak esandakoaz gogoratu zen orduan. “Laurak aldera argitzen du garaia hauetan Islandian”.
Hegazkinetik jaitsi eta bere errugbi baloi erraldoia jasotzera joan zen Quechua txikia bizkarrean hartuta. Islandian zegoen dagoeneko eta ezin zuen sinetsi ere egin. Pentsatu hutsarekin, aurretik zuenaz gozatzen hasi zen ohikoa zuen pelikulismoaz baliatuz. Oso mugimendu gutxi zegoen aireportuan. Informazio paneletan ikusi zuenagatik, eguneko azken hegaldia zen beraiena. Langile gutxi geratzen zen aireportuan eta Suncamp handiaren zain zegoela, gainean zuen nekeaz kontziente izan zen egun osoan lehen aldiz “Vaya paliza…”. Bigarrena atera zen uhal garraiatzailetik eta ezertan hasi aurretik, gainean zuen plastiko festa kendu zion. Ondoren, maletak jasotzeko gunetik atera eta Reykjavikera nola iritsi ikertzen hasi zen.
Bidaia kide gehienak bera bezain galduta zebiltzala konturatu eta inori galdezka hasi aurretik informazio leihatilara jotzea erabaki zuen. Berandu zen ordea eta aldameneko kafetegia bezalaxe, itxita zegoen dagoeneko. Aldamenetara begiratu eta informazio postuaren parean aireportuko irteera ikusi zuen. Atearen alboan, autobus txofer bat izateko itxura guztia zuen gizon bat topatu zuen koaderno bat eskuan zuela. Berarengana gerturatu eta bere ingeles traketsarekin Reykjavikera ote zihoan galdetu zion. Baietz erantzun zion metro laurogeita hamar inguru neurtzen zuen bikingo bizardun irribarretsuak. Hala ere, bazuen beste zehaztapenen bat Txomini jakinarazteko eta honen ingeles maila kaskarra ikusiz, alboan zuen makina bat adierazi zion. Han hartu behar omen zuen tiketa. Makinara iritsi eta pantailan ageri zen azalpena deszifratzen saiatu zen. Fly Bus zerbitzua zen eta aireportutik hostatua hartua zenuen lekura eramaten zintuen zuzenean. “Ona! Arazo bat gutxiago!”. Tiketa erosi, txoferrari Reykjavic City Hostel esan eta autobusera igo zen bere bi fardelak maletategian utzi ondoren.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.26
Lau ordu eta laurden inguruko bidaia izan zen Txomin Bartzelonatik Keflavikeko aireportura eraman zuena. Bartzelonan pasa beharreko orduek zenbat arduratu zuten gogoratu zuen hegaldian zehar eta betiko moduan bere kezka guztiak alferrikakoak izan zirela konturatu zen “Zer axola, hurrengoan gauza berbera egingo dut eta”. Lau ordu eta laurden iraun zituen bidaiak bai, baina hiru aste lehenago arte, bi ordu eta laurden besterik izango ez zirela pentsatu zuen “Gertu dago Islandia gero!”. 23:25etan irten eta 01:40etan iritsiko zela jartzen zuen udaletxeko inprimatzailean ezkutuan inprimatu zuen paperean. Ez zen konturatu ordea, ordu aldaketa zegoela Euskal Herria eta Islandiaren artean eta ordutegi horretan asimilatua zegoela dagoeneko. Sekula ez zuen ordu aldaketarik suposatzen zuen hegaldirik hartu eta ez zuen batere denborarik galdu horretan pentsatzen. Itzulerako bidaiaren ordutegiari begiratzea besterik ez zuen behar hegaldia laburragoa zela ikusi eta bere akatsaz konturatzeko baina ez zuen denborarik galtzen gauzak irakurtzen. Erreaktore nuklear bat ere argibiderik gabe muntatuko lukeen horietako bat zen Txomin.
Bidaia lasaia izan zen. Familia oso bat suertatu zitzaion alboan baina ez zuten ia hitzik egin hegaldian zehar. Lo egiteko probestu zuen aukera eta horrela egin zuen bidaia erdia baino gehiago. Berandu iritsi behar zen Reikjavik City Hostelera eta goiz esnatu nahi zuen lehen minututik denbora baliatu eta Islandia ezagutzen hasteko. Nahiz eta alboko familiak bi ume izan, hegazkineko zerbitzariak sasi-afari madarikatua ekarri zutenean besterik ez zen esnatu. Emakumea antzarrak ferratzera bidaltzeko bulkada kontrolatu eta ezetz esan zion eskuarekin. Ikaragarri gogaitzen zuten hegazkinetako mokaduek eta ez zuen sekula ezer jaten bertan. Janaria, hutsaren parekoa iruditzen zitzaion eta ez zuen ulertzen jendeak nola hartzen zuen halako alaitasunez orgatik. “Debalde da tio!” Esan zion behin edo behin koadrilakoren batek. “Eta nola debalde den, barrura ezta?”. Ez zitzaion janari hura gustatzen baina gehien gogaitzen zuena zerbitzariak, nahiz eta lo egon, mokadua eskaintzeko jendea esnatzea zen “Loa infrabaloratua dago gizarte honetan…”. Gustura egoten zen hegazkinetan. Lasai, isilik. Musika entzuten, irakurtzen edo bere pentsamenduetan murgilduta. Berdina gertatzen zitzaion egunerokotasuneko beste hainbat momentuetan eta barruan zuen marmartia ateratzen zitzaion gasolina botatzera edo hilea moztera joan eta gasolindegikoak edo ile-apaintzaileak elkarrizketa eman nahi zionean “Bazatoz nire zen momentua izorratzera…”. Barre egiten zioten lagunek haserre horiengatik baina berak ikaragarri maite zuen bere barneko marmartia. Haserre horiek besteengandik desberdintzen zuten eta bere nortasuna berresten laguntzen zioten. Ingelesa ez jakitea edo free, 0,0 eta sin produkturik ez kontsumitzeak bezalaxe.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.25
Oporretara bakarrik joateko erabakia indarra hartzen hasi zen nahiz eta buruan bidaia irudikatzen edo antolatzen hastean, irrealtasun zantzu bat izaten jarraitzen zuen. Erabaki itxia zen baina irekiune bat zuen nonbait. Zerbaitek kale egiten zuen eta nire buruarekin zintzo jokatzen nuenean, lotsa puntu batez onartzen nion azkenean, ez nuela potrorik izango abenturari ekiteko.
Milaka webgune bisitatu nituen Finlandiaren inguruko informazio bila eta beti topatzen nuen aitzakiaren bat bidaia alde batera uzteko (hiri gehiegi hamabost egunetan bisitatzeko, desplazamendu luzeegiak, garraio garestiak, hegaldi oso garestiak, unikornio adar birrinduz eginak behar zuten izarez estalitako oheak…).
Hamabost egunetan Finlandian zehar burutzeko milaka ibilbide ezberdin planifikatu nituen baina guztiek zuten ibilbide berri baten bila jartzen ninduten akatsen bat. Eta akatsik ez bazuen, asmatu egiten nion. Begiratzen nuen webgune bakoitzeko urrunago ikusten nuen Finlandia eta pentsatzen hasia nintzen oporretara bakarrik joateko erabakia inori kontatu ez nionez, oraindik atzera botatzeko aukera nuela.
Halako batean ordea, eta ez dakin nola, bideo batekin topatu nintzen sarean. “Inspired by Iceland” izena zuen eta Islandiako gobernuak 2008ko krakaren ostean turismoa indartzen hasteko martxan jarri zuen kanpaina turistiko baten barnean zabaldutako iragarki bat zen. Emiliana Torriniren islandiarraren “Jungle Drum” kantua barruraino sartu zitzaidan eta bideoa ikusten ari nintzen bitartean idaztean sentitzen nuen zirrarara sentitu nuen gorputz osoan zehar. Glaziarrak, geyserrak, lur zati amaiezinak, ipuin batekoak ziruditen lekuak, Hallgrímskirkjako eliza, jende zoriontsua, neska zoragarriak… Bideo hasieran ageri den neskak zeramana bezalako jertse batekin ikusi nuen nire burua leku eder guzti haiek ezagutzen. Emiliana Torriniren kantua amaitzean, ahoan aspaldi izan ez nuen irribarre bat nuen.
Konturatu gabe, pentsatu gabe, erabakia hartua zegoen. Erabaki harri falta zitzaion itxiturak borobila osatu zuen bat-batean. Islandia ez zen Finlandia baino merkeagoa baina ez zuen axola, Reykjavikeko publizista abilen batek prestaturiko bideo hark bere helburua bete zuen nirekin. Islandia zen nire ametsetako bidaiari falta zitzaion elementua eta bideo hori zorte hutsez topatu izanak magia ukitu bat erantsi zion erabakiari. Patua zen. Nahiz eta sekula ez nuen halakoetan sinetsi.
Islandiaren inguruko informazio bila hasi nintzen orduan eta zenbat eta gauza gehiago begiratu zirrara handitu egiten zen nire barnean. Emiliana Torriniren diskografia osoa jaitsi nuen saretik eta bere “Me and Armini” diskoa entzuten pasa nuen aste bete. Aurretik Islandian egondako lagun edo ezagunak lokalizatzen hasi nintzen lehen eskuko informazioaren bila eta konturatzerako, izotz eta suaren lurraldera bakarrik nindoala ez zen sekretu bat.
Gutxi gora beherako ibilbidea pentsatu eta hegaldiei begira hasi nintzen. Nahiz eta egun konbinazio ezberdinekin saiatu, 380 eta 400 euro tartean aurkitzen nituen guztiak eta apur bat itxarotea erabaki nuen. Gauzak horrela, asteazken buru-zuri batean, eDreamseko bilatzailean eguneroko kontsulta egiten nebilela, 235 euroko hegaldi bat agertu zen nire muturren aurrean. Abuztuaren hirutik hamazortzira. Garaipen oihu batek ere ihes egin zidan eta Komando Secretarias osoa barrez hasi zen bitartean, bere burua estatu-gizontzat zuen zinegotzi motzak erremediorik ez duenari botatzen zaion begiradetako bat oparitu zidan “Ez dakizu zein gustura egon behar naizen zu bezalako artaburu bat egunero ikusi gabe”.
Hegaldia erosi eta sentsazio arraro batek hartu ninduen. Egia zen, ez zegoen atzera bueltarik. Bakarrik joan behar nuen oporretara. Bakarrik joan behar nuen Islandiara.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.24
Pixkanaka leihatilara gerturatzen hasi zen Txomin eta bilbotarrak kanabera guztiak fakturatzen amaitu zuenean, errugbi baloi erraldoi batean mutatu zuen Suncamp handia maletak pisatu eta hegazkinerako bidea hasten duten pasabidean jarri zuen.
Behin maleta handia fakturatuta Quechua txikia hartu eta ohiko kontrolak pasa behar izan zituen. Tokatu zitzaion emakumezkoari ez zitzaion Txominen kaxa elektrikoa gustatu eta irekitzeko eskatu zion. Harridura aurpegiarekin ireki zuen Txominek eta kargatzaile eta egokitzaileak besterik ez zirela azaldu zion. Hala ere, emakumeak eskua sartu zuen kaxan bonba baten kableak maneiatzen dituenaren zuhurtasunarekin. Azkenean, kaxa itxi eta aurrera egiteko esan zion. “Banoaa tio! Banoa Islandiara!”.
Irribarre bat ahoan zuela bere atearen bila hasi zen. Sarreratik oso gertu zegoen korridore baten amaieran irekitzen zen gela handi batean topatu zuen. Lau bat ate zeuden bertan eta horietako bat zen bere hegaldiarena. Eserleku batean eseri eta bere ilara kide gehienak dagoeneko bertan zeudela konturatu zen “Hauek ez zuten bonba kaxarik gainean…”. Mugikorra poltsikotik atera eta gaueko hamarrak bost gutxi zirela ikusi zuen nahiz eta bere buruari onartu zion moduan, ez zen ordua LG txikian bilatzen ari zena “Nahikoa dek hostia!”. “El Ocho” atera zuen Quechua txikitik itxaronaldia entretenigarriago egiteko asmoz eta dagoeneko, liburu mardularen laurden bat irakurria zuela kontura zen “Ez, ez da nahikoa izango hiru libururekin eta bai, oso gaizki erortzen ari zait protagonista”.
Alboan zuen ateetako batetik zetorren iskanbilak eten zuen liburuari eskaintzen ari zen kontzentrazio urria. Berrogeita hamar bat gazte ilehori atera ziren bertatik korrika eta oihuka hooligan samalda baten moduan. Salou edo halako lekuren batera joateko traza guztiak zituzten eta bisonte talde baten moduan pasa ziren terminaletik. Korridoretik desagertzean, hautsa ere harrotu zutela iruditu zitzaion Txomini.
Gela handi hartan zain zeuden guztiak ilehori samalda irentsi zuen korridoreari begira geratu ziren ahoa erdi irekita. Bat-batean, Txominen atea ireki zen. Bertatik lasaiago irten zen jendea. Ilehoriak ziren gehienak oraingoan ere baina ez zuen gazte mozkorrik topatu beraien artean. Familia osoak alde batetik, jubilatu koadrila handi bat eta gazte gutxi batzuk.
Keflaviketik zetorren Icelandair konpainiaren FI597 hegaldiko bidaiariak ziren. Hegazkin horrek berak eramango zuen Txomin Islandiara. “Haiek hona eta gu hara…”. Nahi gabeko oporretako truke programa bitxi hartan pentsatzen eman zituen lau segundo.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.23
Konturatzerako, ontziratzearekin hasiak ziren hogeita hamabigarren leihatilan agertu ziren bi hegazkineko laguntzaileak.
-Debe ser un país muy tranquilo- Esan zuen bilbotar bizardunak kanaberak ahal zuen bezala aurrerantz bultzatzen zituen bitartean.
-Eso parece sí…- Erantzun zion Txominek hizketarako gogo gehiegi geratzen ez zitzaiola. “Bagoatz! Ontziratzen ari gara! Islandiara noa tio!”
-Por lo que he leído además…- Kanabera bat erori zitzaion sorta guztia beso artean zerabilela – En esta época del año amanece hacia las dos de la mañana. Quizá tengamos suerte y veamos la Aurora Boreal. Es la mejor época del año para eso…
-Ahora mismo amanece hacia las cuatro de la mañana y ya es tarde para ver la Aurora en Islandia- Moztu zuen hiru metro aurrerago zuten azentu hegoamerikarreko mutil gazteak. Ondoan, bere doinuaren zonalde berdinekoa zirudien eta buru bat ateratzen zion neska beltzaran bat zuen. Mutilak ordea, ez zuen itsasoaz beste aldekoa izateko batere trazurik. Eskuan zuen pasaporteari begiratu zion Txominek, “Island!”.
-¿Eres Islandes?- Galdetu zion bi aldiz pentsatu gabe. Harridura aurpegia erabat zehazterako irribarre batez eta pasaportea altxatuz baietz erantzun zion islandiar gazteak.
– jajaja Sí sí, soy islandes.
-¿Pues hablas muy bien castellano!
– Sí, eso es culpa de esta- Esan zuen aldamenean zuen neskari begira. Neska erraldoiak ere barre egin zuen. Kolonbiarra omen zen eta Kanariar irletako hotel batean lanean ari zirela ezagutu omen ziren. Zazpi urte pasa omen ziren egun hartatik. Maitasunez begiratu zuten elkar. Urte erdia Kanarietan eta beste erdia Islandian igarotzen zutela kontatu zieten. Udako hilabeteak pasatzera joaten ziren Islandiara negua oso gogorra egiten zitzaiolako Luciari. Izen horrekin aurkeztu zitzaien neska Txomin eta arrantzaleari. Mutila ere aurkeztu zen baina bere izena errepikaezina egin zitzaion. “Grufsstaagh… Zaila izan behar du izenak ikasteak… Eyjafjallajökull esaten behintzat ikasi behar dut ba!“
Izen ahoskaezineko gazte islandarrak bere herrialdera joateko garai hoberena aukeratu zutela azaldu zien nahiz eta Aurora Boreala ikusteko berandu izan. Urte osoan gertatzen dela kontatu zien baina oso zaila zela udan ikustea. Garairik egokiena negu eta udazkena izaten zirela. Batazbeste, hamalau bat gradu izango zituztela ere esan zien eta urteko garai hartan gaueko hamaikak aldera iluntzen zuela.
-Bueno, pues no podremos ver la Aurora pero ya que te tenemos aquí, podremos aprovechar para pedirte algun consejo sobre qué ver. ¿Verdad? – Erantzun zion Txominek irribarre batez.
Gustu onez onartu zuen eskaera eta hizketan ari zela bere herrialdearekiko harrotasunez puzten joan zen. Makina bat leku aipatu zituen baina gehienak agendan zituen dagoeneko Txominek: Gullfoss, Dettifoss, geyserrak… Ez zen originalegia izan eta ez zuen primiziarik eskaini. Hala ere, leku horiek ikusteko grina areagotu zion Txomini.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.22
Gehienek oporretara joateko itxura zuten. Familia oso bat maleta kamioikada bat ondoan zuela, lau jubilatu oihuka hizketan eta aita-semeak diruditen beste hiru eski eta guzti “Ez nekien Islandia eskirako leku egokia zenik… ”. Ilaran bere aurrean suertatu zena berrogeita hamar bat urteko gizon ilezuri bizardun bat zen eta arrantzarako kanaberak ziruditen bost bat poltsa zituen aldamenean. Bere albora iristean atzera begiratu zuen arrantzaleak.
-Hola… – Esan zion.
-Hola… – Erantzun zion Txominek
Buelta erdia eman eta aurrera begira jartzera zihoan baina zirudienez hau ere asper-asper eginda zegoen eta buelta erdia amaitu bezain pronto Txomini begira jarri zen berriz ere aldakan malguki bat izango balu moduan “Hori bai aldaka operazioa eta ez nire amonari egin ziotena”.
-Vaya cola ¿he? – “Joder, elkarrizketa osoak sakontasun maila hau izan behar badu…”
-Pues si la verdad. Y teniendo en cuenta que no son ni las nueve y media… – “Nik ere dominatuak ditu igogailuko elkarrizketak”.
-¿Que vas? ¿A Islandia? – “No, suelo venir a las colas de enbarque porque me llena por dentro…”
– Pues sí- Bukatu zitzaion kuerda Txomini. “Ona naiz baina ez hainbesterako”
-La verdad es que es precioso.
-¿Ha estado alguna vez?
-No pero he visto fotos- “Joder, beste Indiana Jones bat…”
-Yo tambien he visto algunas y parece increíble. Estoy deseando llegar… ¿Usted que va? ¿A pescar?- “ Capitan obvio al rescate!”
-Sí. Me han dicho que hay unos salmones la hostia de enormes- “La hostia de enormes?” Bilbotik berrehun kilometro baino gehiagora bizi den inork halakorik esango ez zuela konturatu zen Txomin.
-¿Eres vasco?
-Sí, de Bilbao- “Bost puxtarri!”
-¡Pues yo también! Bueno, de Bilbao no, vasco quiero decir. Soy de Beasain.
-Ya conozco…- “Argazkietatik baita ere seguraski”- ¿Y que vas? ¿De turismo?
-Pues sí. A recorrerme el país en quince días- “Erdia ikusten badut con un canto en los dientes esaten dena”.
Une horretan ingurura begiratu zuen Arrantzale Jones bilbotarrak norbait faltako balitz moduan.
-¿Sólo?
Galderak ezustean harrapatu zuen Txomin eta pentsatzen hasterako ezetz erantzun zion. Islandian lagun pare bat zituela eta haiekin pasako zituela oporrak. Lagun alegiazkoengatik ez galdetzeko errezoka hasi zen orduan eta erantzun automatiko horren arrazoia bilatu nahi izan zuen bere kaskezurrean. Alde batetik, bakarrik joatean babes gabe sentitu zitekeela pentsatu zuen eta badaezpada ere, ez zela komeni bakarrik zegoela inork jakiterik. Bere mesfidantza kontuan izanda ez zen harritzekoa izango. Beste alde batetik ordea, gezurra esatearen arrazoia lotsa zela pentsatu zuen, bakarrik zegoela onartzearen lotsa.
Hizketan jarraitu zuten eta arrantzale bilbotarrak urtero arrantza egitera leku ezberdin batera joaten zela kontatu zion. Bakarrik joaten zela “Honi ez dio ba lotsarik ematen bakarrik doala onartzeak…”. Hala ere, ez omen zen erabat bakarrik joaten interneteko arrantzale foro baten bitartez munduko beste arrantzale batzuekin geratzen zelako aukeratutako lekuetan. Islandian arrantzatzeko baimenik behar ote zen galdetu zion Txominek eta bere harridurarako, eremu pribatuetan bakarrik arrantzatuko zutela aitortu zion. Lur eremuaren jabeari adostutako dirua ordaindu ezkero ez omen zegoen inolako arazorik Islandian arrantzatzeko.
-¡Allí hay salmones hasta hartarse! Nadie se preocupa por ese tema. – Jo zuen amaitutzat bilbotarrak. – Mi sueño es ir a pescar a Canadá. He leído en el foro que allí los salmones son como tiburones! – “Port O’Brianen Fisherman’s Son arrantzale abenturazalearentzat!”
Horrela doa Finlandia orain arte.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.21
Buruan zituen ideiak aldendu nahian edo, hegazkina hartu aurretik zerbait jatea erabaki zuen Txominek. Berandu iritsiko zen Reykjavik City Hostelera eta horixe izango zen ziurrenik zerbait jateko izango zuen azken aukera. Kafetegira bidean, maletak plastikoz forratzen dituzten horietako postu bat topatu eta bere Suncampari horrelako zerbait ederki etorriko zitzaiola pentsatu zuen. Soka mordo bat zituen zintzilik eta hegazkinera bidean, horietako bat nonbait trankatu eta motxila galtzea zen nahi zuen azken gauza. Lehendabizi, bost euro eta hirurogeita bost zentimo kostatu zitzaion sandwicha jan zuen hiru euroko koka-kola baten laguntzarekin. “Islandiako prezioekin ohitzen joateko…”. Soberakinak zakarrontzira bota eta Suncamp handia plastikoz janztera joan zen. Zaku eta guzti forratzeko eskatu zion postuan jo eta su lanean zebilen hegoamerikarrari eta honek lana amaitzean, errugbi baloi erraldoi bat itzuli zion. Hegaldien informazio panelari begiratu eta oraindik berearentzat leihatilarik ez zegoela konturatu zen. Quechua txikia bizkarrean eta errugbi baloi erraldoiari ostikoka, kanpora abiatu zen hegazkinean sartu aurreko azken zigarroa erretzera “Erretzaile eserlekurik ez duzue ezta?” .
Zigarroak ez zion hiru minutu baino gehiago iraun eta Islandiara iristeko ikaragarrizko gogoa zuela konturatu zen. Irribarre txiki batek ihes egin zion pentsatze soilarekin. Terminal barrura sartu zen berriz ere bere ontziratzea zein leihatilatan egingo zen jakiteko grinaz “Venga hostia! Urduri jartzen ari naizela!”. Zortea izan zuen eta zigarroak iraun zituen hiru minutuetan bere hegaldiaren egoera aldatu eta alboan hogeita hamabi bat agertu zitzaion. Hogeita hamabigarren leihatilara gerturatzen hasi zen orduan eta bere harridurarako, hamabost bat pertsona topatu zituen bertan ilara egiten. “Ez nintzen asper-asper eginda zegoen bakarra gero! Zein da azkena?”.
Horrela doa Finlandia orain arte.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.20
El Ocho potolotik begiak altxatzea ere kostatu egin zitzaion. Atsedenaldi eta arakatze itzuliak barne, bost ordu luzez aritu zen irakurri eta irakurri. Gustura aritu zen baina ez zuen uste liburu horretaz lau urte barru gogoratu egingo zenik ere. 1988an idatzi zuen Katherine Nevillek eta gehiegi nabari zen. Ordenagailuek berebiziko presentzia zuten liburuaren hasieran behintzat eta Catherine protagonista ordenagailuetan aditua zen gainera. Pantaila aurrean ikusten zuena deskribatzen zuen bakoitzean, eskola garaian geometria klaseetan alde batetik bestera zerabilten dortoka puta gogoratzen zuen Txominek. Hori gutxi balitz, Carlo Magnorena izan zen xake joko magiko bat eta bere misterioa ziren istorioaren amua. “Flipada ederra izan behar da hau… kar kar kar”.
El Ocho itxi eta Quechua txikian sartu zuen berriz ere. Lekua egitean aitak bidaiarako oparitutako egunerokoa ikusi zuen. “Para que nunca puedas olvidar este viaje. O para que siempre puedas recordarlo”. Halako zerbait esan zion aitak bi egun lehenago egunerokoa modu erritualean eta seriotasun osoz oparitu zionean. Ideia ona iruditu zitzaion eta bidaian gertatzen zitzaionaz gain, bere ideia handi horren inguruko nota zein ideiak idazteko leku egokia izan zitekeela erabaki zuen. Aitak jakin bazekien Txominek zeraman bizitzak ez zuela betetzen eta guraso guztiek bezalaxe, bere semea zoriontsu izatea desio zuen nahiz eta batzuetan, ez zuen nola adierazi asmatzen. Tiradera zaharren autopsia egin eta idazten hasi zenean izugarri alaitu zen aita eta harrezkero, zertan ari zen galdetzen zion beti. Txominek artikulu txiki eta ipuinez hitz egiten zion orduan amaitu arte, ez baitzuen inorri bere ideia handiaren berri emateko asmorik. “Mundua zur eta lur utziko dut”.
Zortzirak jotzeko hiru minutu besterik ez ziren falta. Ordu eta erdi zuen aurretik oraindik Keflavikeko aireportura eramango zuen hegaldiaren ontziratzea hasteko. Kanpoko beroak terminala hartu zuen arratsaldean zehar eta izerditan blai zegoen dagoeneko “Norena zen ukondoa? Purerik bai?“. Hamaikagarren itzulia eman zuen El Prateko bigarren terminaletik nola ez, bi motxilak gainean zituela. “Ez dizkidate lapurtuko. Ez Horixe!”. Terminalean bertan bera bezalaxe asper-asper eginda zegoen jende mordoxka bat zegoela konturatu zen arratsaldean zehar. Bere alboko eserlekuan siamdarrak ziruditen bi neska asiar gazte zituen “Korearrak fijo!”. Sorbaldak bata besteari itsatsita zituztela zirudien. Eserlekutik altxatu eta ibilaldi txiki bat ematen zutenean ere, erabat koordinatuta eta kontaktua galdu gabe egiten zuten. Behiak errepide ondoan bazkatzen aritzen direnean bezalaxe. “Ni ez naiz inorretaz fido baina hauek ni baino okerrago daude burutik…”. Gainera erabat konjuntatuak zihoazen eta jantzita zituzten eguzkitako betaurreko handiek, beldurrezko filma japoniar bateko pertsonaia izatearen tankera esakintzen zieten “Japoniarrak fijo!”.
Parean, maletak garraiatzeko hiru karrorekin eraiki zuten kanpamenduaren babesean edozein diskotekatik atera berriak ziruditen lau kaniak zituen “Hauek lorik egin gabe daude oraindik. Nik uste japoniarren betaurrekoen behar handiagoa dutela siamdarrak beraiek baino”. Bikote gazte bat ere ikusi zuen behin baino gehiagotan arratsaldean zehar baina une hartan ez zituen topatu. Erabat maiteminduta zeuden “Putakumeak!”. Muxuka, besarkatuta edo elkarri laztanka pasa zuten arratsaldea eta amorru eta inbidiaren arteko zerbait sentiarazi zioten. Eneritzekin gogoratu eta ezinezkoa zela errepikatu zion hamaikagarren aldiz bere buruari.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
- ← Aurrekoa
- 1
- …
- 3
- 4
- 5
- …
- 7
- Hurrengoa →
The Indezents 
