bideoklipak
Finlandia (2. atala) – 2.1
2. ATALA
2010eko ABUZTUAK 4
(ASTEAZKENA)
Logelako beste aldean entzuten zen botila hotsak esnatu zuen Txomin ordu batzuk lehenago Reikjavik City Hosteleko harrera gelan ezagutu zuen neska zoragarria protagonista zuen ametsetik. Egun luzea izan zen aurrekoa baina deskantsatuta eta abenturari ekiteko prest sumatu zuen bere gorputza. Begiak ireki eta gortina luzeek uzten zuten zirrikitu batetik kanpora begiratu zuen. Reykjavik City Hostelera iritsi zenean bezain eguraldi ona egiten zuen eta bere buruari jaikitzeko garaia zela agindu zion. Gortina atzean, eta leihoaren azpian zegoen irtengunetik lotara sartu aurretik kargatzen utzi zuen mugikorra hartu zuen ordua begiratzeko. Goizeko 08:52ak besterik ez “Joder, hiru ordu puta besterik ez ditut lo egin..”. Botila hotsak bere horretan jarraitzen zuen logelaren beste aldean eta mediterraneo itxura zuen mutil bat ikusi zuen ginebra eta whisky botila pare bat barnean zituen plastikozko poltsa zuri bat ohe azpitik ateratzen. Goizean logelara iritsi zenean zurrunka ari zen gaztea zela konturatu zen. Beste aldera begiratu eta zurrungez babesteko zakua goraino zuen gelakidearen ohea hutsik zegoela ikusi zuen.
“Hiru ordu besterik ez…” errepikatu zion bere buruari. Arreta asko eskaintzen zien beti bere lo orduei Txominek. Bilbon bizi izan zenetik, lotarako zenbat ordu zituen kalkulatzen zuen ohera joan aurretik. Nahi baino gutxiago izanez gero, urduri jarri eta gehiago kostatzen zitzaion lo hartzea. Zortzi ordu zen kopuru egokia, bederatzi ikaragarria, zazpi onargarria eta hortik behera, kaka zaharra. Asko zaintzen zuen kontu hori eta bere osasunerako berebizikotzat jotzen zuen. Aldi berean ordea, kontziente zen ardura hura kontraesanean zegoela zeraman gautxori bizia janzten zuen kulpa ezarekin. “Konpentsatzeko…” esaten zion bere buruari “Lemmy gutxiago zaindu zen eta begira nola dagoen…”. Aprensiboa zela esaten zuen hipokondriako hitza gehiegi gustatzen ez zitzaiolako. Behin, hiztegian ere begiratu zuen bi hitzen esanahia eta identifikatuago sentitu zen lehenarekin. Aprensiboa: leku guztietan bere osasunarentzat arriskuak ikusten dituen pertsona. Hipokondriakoa: nahiz eta medikuak ondo dagoela esan, zerbait gertatzen zaiola pentsatzen jarraitzen duena. “Aprensiboa hobe, nahiz eta arriskuak antzematen nahikoa selektiboa naizen…”. Hori gutxi balitz, ikaragarri eragiten zioten ingurukoen gaixotasun edo heriotzek eta berak ere halako zerbait izango ote zuen pentsatzen hasten zen segituan. Sintoma hau izan zuen, edo bestea… Beti topatzen zuen baten bat bere gorputzean. Stieg Larsson berrogeita hamar urtera iritsi berri zela bihotzeko batek jota hiltzeak ere ez zuen gehiegi lagundu. Millenium idazten ari zela, egunean lau ordu besterik ez omen zuen lo egiten eta esna zegoen denbora, bi tabako pakete eta hamaika kaferekin laguntzen omen zuen. Horri, lanera joan zen egun batean igogailua izorratuta zegoela gehitu ezkero, eskailerak igotzen amaitzean jasan zuen bihotzekora iristen gara. Txomin berak ere “obra handi zein antologiko bat” idatzi behar zuen baina ez zuen halakorik gertatzerik nahi. “Saga amaitu gabe joan zitzaigun gainera… Eta Lisbeth zer?”.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka Spotify (2. atala) eta Youtuben (Osoa).
Lehen ataleko soinu banda Spotifyn hemen.
Finlandia (1. atala) – 1.31
Motxilak hartu eta eskaileretan gora jo zuen ingelesez hitz egitea txupatua zegoela pentsatzen zuen bitartean baina neskak oihu itzali bat bota zion. Harrerara gerturatu eta neskak txartelarekin ordaintzeko tramankulua erakutsi zion. Zirudienez, iritsi bezain pronto ordaindu behar zen egonaldi osoa. Bankuko eta aterpekide txartelak atera zituen barkamena eskatu ostean “Subnormala eta lotsagabe hutsa…”.
Lehen eta azken pisura igo eta komunak bertan zeudela konturatu zen. Hala ere, kartel batean jartzen zuenagatik dutxak -1 solairuan zeuden. Txartela ateko zuloan sartu eta barrura sartu zen kontu handiz hotsik ez egiteko intentzioarekin. Lehen kolpean gortina handi batzuk ikusi zituen leihate osoa estaltzen. “Beti entzun izan dut ba iparraldean ez zutela gortinarik erabiltzen…”. Eguzkiak gogor jotzen zuen eta gortinaren zirrikituetatik nahikoa argi sartzen zen inor zapaldu edo ezer lurrera bota gabe ibiltzeko. “Ez, pertsianak dira iparraldean erabiltzen ez dutena?”. Gelak hiru ohartze pare zituen baina bi pertsona besterik ez zeuden bertan. Bat ederki zurrunka egiten ari zen eta bestea zakuaren barruan zegoen azken ile puntara arte tapaturik “Zurrunketatik ihesi? Ba bizilagun txarra etorri zaik…”. Leiho ondoan libre zegoen beheko ohia aukeratu zuen inor ez gogaitzeagatik gehienbat eta behin ohean eserita, zer demontre egin pentsatzen hasi zen.
Ez zuen lotarako gogorik baina goizeko bostak ziren dagoeneko. Azkenean, eta gainean zuen izerdi usainaz konturatzean, dutxa bat hartzea erabaki zuen. Toalla eta barruko arropa joko garbi bat hartu eta lur azpiko lehen solairura zuzendu zen “Barruko arropa joko bat bi eguneko… Aztiago ibili beharko naiz kontu honekin hemendik aurrera”. Bertan, garbigailu gela bat topatu zuen. Alboan, garbigailua lanean dabilela denbora errazago pasatzeko edo, mahai tenis mahai bat topatu zuen “Nire kirola! Beste ezertan ez diet sekula lagunei irabazi! …Ze tristea…”. Korridorean aurrera jarraitu eta dutxak aurkitu zituen. Lauko ilara bateko azkenekoan sartu eta atea itxi zuen. Arropa guztiak atearen atzealdean zegoen zintzilikario batean jarri eta ura ireki zuen. “Kaka! Ez dut xaboirik! Beno, ez zait gaizki etorriko ur kolpe bat bada ere”. Ura erortzen hasi bezain pronto ordea, aldamenetara begira hasi zen. “Ze usain mierda da hau?!”. Atzera egin eta atearen aurka erori zen. Irrist egin eta lurrera joan zen ia baina atearen goialdeari indarrez heldu eta zutik jarraitzea lortu zuen. Usain hark Ormaiztegiko frontoi parean dagoen Urbeltz iturriko usaina ekarri zion gogora “Hau arrautza ustel usaina!”. Ura itxi eta harrerara zer demontre pasatzen zen galdetzera joatea otu zitzaion baina nekatuta zegoen eta badaezpada ere, ez joatea erabaki zuen. Ez zuen berriz ere hanka sartu nahi aste beteko pelikulak hornituko zizkion neskatoarekin. “Nahikoa artaburu itxura eman dut dagoeneko…”. Ura berriz ere ireki eta lasai erortzen utzita, usaina desagertzen joan zen pixkanaka “Edo joan da, edo ohitu naiz…”
Xaboirik ez izan harren, ikaragarri eskertu zuen dutxa eta gelara abiatu zen berriz ere “Hegazkinetan xaboia sartzen utziko balute…”. Gelan sartu zenean gelakideek lo jarraitzen zuten. Ohean eseri eta lotarako gogorik izan gabe jarraitzen zuela konturatu zen. Berriz ere islandiarren ohituretan pentsatzen hasi zen. “Nola demontre egongo dira ohean orain bi ordu argitu du eta! Hauek ziur gosalduta daudela dagoeneko!”. Quechua txikia hartu, hustu eta Reykajavik ezagutzen hasteko behar zuena sartu zuen bertan: Gidak, argazki kamera, karpetatxo berdea, “El Ocho” mardula, egunerokoa eta boligrafoak. Kalera atera eta Reikjavik City Hostelaren sarreran zegoen zelaian zehar hamar bat metro egin zituen errepide ondoko banderetara iritsi arte. Inguruan zuena begiratu eta abentura hastear zegoela konturatu zen.
Arnasa indartsu hartu… Eta lotara itzuli zen. “Nora hostia noa ni goizeko seiretan”.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Finlandia (1. atala) – 1.30
Barrura sartu eta argiari ihes egiten uzten zion atetik sartu zen neska Txomini beste aldera joateko keinua egiten zion bitartean. Iristean, harrera barra luze baten parean agertu zen Txomin. Barraren beste aldean agertu zen neska liraina.
-Gud mornin! – Bota zion irriparre batekin. – Ai am bukin jier for for deis – “Buruz ikasia nekarren kar kar”.
Egun onak itzuli eta irribarre batez identity card-a eskatu zion. Ordenagailuan begira hasi eta lau egunerako ezetz, eskaera hiru egunerako egina zuela esan zion. Ulergarri hitz egiten zuen eta bihotzez eskertu zuen Txominek “Ea guztiek horrela hitz egiten duten”
-Sorri, ai jaf txu diferent bookins. Ferst bukin is of zri deis an secon jaf guan– Lehena hiru egunekoa izan zen Akureyrin egun bat gehiagoz egon nahi zuelako baina azken hau jendez lepo zegoenez, egun bat gehiagoz luzatu behar izan zuen Reykjavikeko lehen egonaldia. – From zri of august to seben of august. – Azpimarratu zuen eskuekin zenbakiak adieraziz.
Ordenagailuan bila hasi zen berriz ere jainkosa bikingoa eta topatu zuen Txominek azaldutakoa. Barkamena eskatu zion eta azken egunean gelaz aldatu beharko zela jakinarazi zion.
-Nazin els maders – Bota zion lasai egoteko eta ezer gertatzen ez zela agertu nahian. “Zenbat ingeles ikasi dudan musikari esker! Nais tu nou yu, Its a long guei tu de top…” – Irribarre arraro batekin onarpen keinu bat itzuli zion neskak.
Ordenagailuari begira jarraitu zuen eta neska hark erabat sorginduta zuela konturatu zen. Ez zen ohiko islandiarra, edo ez berak espero zuena behintzat. Azalez zuri antzekoa zen baina ile marroi eta luzea zuen. Zintzotasun zein goxotasun izugarri bat iradokitzen zuen begiradarekin eta halako neskek zergatik ez zuten sekula berarekin amaitzen galdetu zion bere buruari. “Ba kasu honetan bi arrazoia izan daitezke. Lehena, nire txisteko ingelesa eta bigarrena, ahoa erdi zabalik eta untxi txiki baten begiekin begira nauela. Zuzendu hai demontre!”. Bila eta bila jarraitzen zuen ordenagailuan begirada hipnotikoko neskak. Eskuekin kopeta parean zuen ilea baztertu eta bere begi marroi ederrak kolpez ireki ziren “Zalantzarik gabe kantu eder bat izan behar du zureak. Coldplayen Warning Sign aspaldi nuen gordeta norbaitentzat. To, zuretzat”. Txominen arazoa konpondu omen zuen. Lehen egunetik gelaz aldatuko zuten eta horrela, azken egunera arte ez zuen gelaz aldatu beharrik izango.
-Zenkiu beri matx! – Esan zion Txominek beste irribarre batez. “Honek dagoeneko subnormala naizela pentsatzen du…”.
Hamaikagarren gelako txartela eman eta lehen solairuan zegoela azaldu zion eskuarekin eskailerak seinalatzen zizkion bitartean. Ulertu zionagatik gela barruan txartela ez uzteko eskatu zion. “Bai, subnormala naizela pentsatzen du”.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Prest da Finlandiaren 2. atala! Eta zuek?
Gezurra badirudi ere ia zortzi hilabete igaro dira Finlandia online nobela argitaratzen hasi nintzenetik. Asteak daramatzat lehen atala amaitzeko gutxi falta dela esanez eta konturatzerako amaierara iristen ari gara. Hiru zati besterik ez dira geratzen Txominen abenturaren lehen eguna amaitzeko eta poztuko ninduke, bigarren atala argitaratzeko prest dagoela jakiteak inori ilusioa egingo balio (Bada inor beste aldean?).
Bigarren atalarekin hasi bezain pronto fisikoki ere eskuragarri izango duzue lehendabizikoa bezalaxe eta nola ez, gonbidatuta zaudete hau ere eskuratzera. Lehena baino luzexeagoa izango da eta lehendabizikoarekin bezala, irakurleak entretenitu eta irribarreren bat edo beste lapurtzeka izango du helburu nagusi barruan dudan burrunba kanpora ateratzeaz gain.
Asko laguntzen nau lan horretan musikak eta badakizue zatiz zati osatzen ari garen non-original soundtracka entzungai zein ikusgai duzuela youtuben. Hala ere, bada denbora Spotify zerrenda bat prestatuko nuela hitz eman nizuela eta berandu bada ere, hemen duzue:
Horretaz gain, eta oraindik noiz eta non ziurtatu ezin badut ere, Finlandiaren bi ale hauek salgai izango dira Gabon inguruan leku ezberdinetan (hasta aquí puedo leer).
Besterik gabe, eta bigarren atal honen amua botatzen joateko, hemen duzue aurrerapen txiki bat:
Halako batean, neska gazte eta aurpegi borobildun bat gerturatu zitzaion galtza beltz eta alkandora zuriz jantzita. Ilea motots motz batean bilduta zuen eta horrek are borobilago egiten zuen bere aurpegi zuria. Ile adats batek ihes egin zion mototsetik eta aurpegi parean dantzan zebilen. Putz eginez aldendu eta zer nahi zuen galdetu zion Txomini boligrafo eta koaderno txiki bat eskuan zituela. Turista hitza kopetan zizelkatua zeramala pentsatu zuen lehen hitzak ingelesez bota zizkionean:
-What will you have?
-Ok, kofi guiz… – Txominek izotzarekin hartzen zuen kafea beti. Ez zitzaion inporta basamortuan edo Ipar Poloan egon, “kafea izotzarekin hartzen da”. Hala ere, bere harridurarako izotza ingelesez nola esaten zen ahaztu zitzaion. Hitz hori burmuineko tiraderaren batean gordea zuen baina une hartan, ez zuen bilatzen “lastima tiradera hauetan gauzak bilatzeko amak ez duen ezertarako balio… Burutik kanpo daudenetan ez du kalerik egiten ordea…”. -…Kofi guiz… Yu nou…- Eskuekin berak ere oso ondo ulertzen ez zituen keinu batzuk egiten hasi zen lepo gainean gazta bat zuen zerbitzariak atake epileptiko bat jasaten hasi balitz moduan begiratzen zion bitartean “Joder! Zergatik ez dute garunerako googlea asmatu oraindik?!”. –Guiz glases! – Bota zuen bat-batean “Eing? Norbaitek zer esan dudan ulertu badu esan diezadala mesedez”.
-What? – Erantzun zion Telepizza batean legatz kilo bat bat eskatu izan balio moduan “Bai lasai, larrialdietara deitzen ez baduzu konformatzen naiz”.
-In frentx, glase – “Ole, ole y ole! Orain artekoa gutxi ez balitz, orain poliglota!”. Zerbitzariak oso ondo irakurri ez zuen aurpegi bat itzuli zion eta Txominek lurra bere oinetan ireki zedin eskatu zien Rock & Rollaren jainkoei. –…Kol guater… In solid – Bota zuen amore emanez metalezko eserlekuan uzkurtzen zen bitartean.
-I’m sorry but I don’t understand you. –Erantzun zion zerbitzariak bere aurpegi zuria beltza jartzen zen bitartean. “Ez naiz harritzen neska…” Terrazatik altxatu eta korrika ihes egitea ere pentsatu zuen Txominek baina azkenean, bizkarra zuzendu eta eskuineko eskua altxatu zuen duintasun osoz edalontzi bat astintzen arituko zenaren keinua egiten zuen bitartean.
-Kofi guiz… Klin klin klin? – Esan zion txiste bat kontatu eta harrapatu ote duten galdetzean jartzen den aurpegi inozoarekin.
-Iced Cofee!!! – Oihukatu zuen zerbitzari gazteak telebistako lehiaketa bateko erantzuna asmatu izan balu moduan “Torremolinosera bidaia zuretzat!”.
-Jess… – Erantzun zion Txominek azken minutuetako tentsio guztia askatu eta eserlekuan erortzen uzten zen bitartean. –Zenkiu –Zerbitzariaren oihuak ondoko mahaietako bezeroen arreta deitu zuen eta guztiak beraiei begira zeuden. Zerbitzariaren aurpegi aldabera beltzetik gorrira igaro eta korrika txikian kafetegi barnera sartu zen. “Eskerrak ez nuen hipoteka bat kontratatu behar…”.
Alboko mahaietako bezeroen begiradak zerbitzariaren korrika saioari jarraituz urrundu ziren eta Txominek zerura begiratu zuen bere burua zigortzen zuen bitartean. Burua jaisten zuen bitartean barre algara txiki batek ihes egin zion eta bizi berri zuen eszenaren komikotasunaz ohartu zen. Quechua txikitik aitak oparitutako egunerokoa hartu eta ordura arte egunak eman zuena modu eskematizatuan apuntatzen hasi zen. Idazten ari zela “glace” hitza non demontretik atera zuen gogoratu nahian hasi zen eta pare bat urte lehenago koadrilakoekin iparraldera egindako Aste Santuetako oporraldiaz oroitu zen. Izotz bila sartu zen Atharratzeko janari denda batean eta denda zeraman emakume lodikote eta aurpegi alaidunari izotza nola demontre eskatuko ote zion pentsatzen hasi zen. Emakumeak jakin minez begiratu zion aurrean zuen eta edozein momentutan hizketan hasteko itxura zuen gazteari:
-O – Esan zion Txominek jarraian besoekin gorputza besarkatzen hasi eta dardarka hotz keinuak egiteko.
-Glace! – Bota zion dendako emakumeak barre algara handi batekin batera. Izotza lortu zuen behintzat. Okerragoa izan zen harategira joan eta Eneritz alboan zuela, oilasko bat eskatzeko oiloaren keinu eta hotsak egiten hasi zenekoa. Ia zerbaitek eman zion harakinak euskaraz “oilaskoa?” galdetu zionean. “Eneritzek barre ederrak bota zituen behintzat. Horregatik bakarrik merezi izan zuen”.
Bere pentsamenduetan murgilduta zegoela alkandora zuri eta galtza beltzeko neska aurpegi borobilduna Txominen iced cofeearekin itzuli zen. Maitasun gehiegirik gabe mahai gainean utzi zion jarraian gerrikora lotua zeraman txartelarekin kobratzeko tramankulua, mesprezuz eta beste alde batera begira, Txomini eskaintzeko “Ez dakit nola ez didan atera aurretik kobratu… Feist gozoaren So Sorry zuretzat.”
Finlandia (1. atala) – 1.28
Eserlekuan eseri eta denbora gutxira, katalana izateko itxura guztia zuen gazte tximaluze betaurrekodun bat eseri zitzaion alboan “Manu Chaoren koadrilakoak izateko itxura duten hauek Bartzelona bertakoak izaten dira normalean…”. Antza denez, bera ere konturatu zen Txomin ez zela bere herritik oso urrun jaiotakoa eta erderaz agurtu zuen.
-¡Buenos días! – Esan zion konplizitate keinu batekin.
-¡Buenas! – Erantzun zion Txominek keinua itzuliz.
-Me habían dicho que amanecía pronto en Islandia pero no creía que a esta hora ya habría salido el sol.
-Por lo que me han dicho, amanece hacía las cuatro. Además, tampoco es totalmente de día. Es un color un poco extraño de noche… – Erantzun zion Txominek zeru beltz urdindu harri leihotik begira.
-Bueno, la cuestión es que ya hemos llegado. ¿Para cuanto tiempo vienes tu?
-Pues la verdad…
-Yo vengo para un mes. – Moztu zuen tximaluzeak Txominek kontatzeko zuena entzuteko inongo interesik ez zuela garbi utziz. -El año pasado estuve en Irlanda tres meses y el anterior dos en Camboya. Me gusta viajar así además, sin nada atado. Ya sabes, mezclarme con la gente y la cultura. ¿Y tú? Has cojido un hotel o algo?
-Hombre, pues…
-Yo nada tío. – “Y dale…” – Solo viajo con mi mochila y mi tienda y duermo en zonas de acampada libre o campings.
-¿Pues hara un poco de frio en Islandia como para andar durmiendo en la tienda no?
-¡Quá va! Todo es cuestión de taparse bien. Ademas, siempre encuentro alguna que me de un poco de calor. ¿Me entiendes? – “Sí, hablo castellano” – No entiendo a la gente que viaja con todo atado. Hoteles, albergues y tal… Lo bueno de viajar es encontrar la esencia del pueblo, de la cultura y empaparte. Esa es la forma en la que creces como persona y no yendo a lo seguro – “Ba nik apustu egingo nuke barrutik baino, kanpotik hazteko ere falta zaizula oraindik” – Mira, tengo 19 años – “Begira? Banekien nik…” – Estoy estudiando Ciencias Politicas – “¿Pero por qué me cuentas esto?” – …Y siento la necesidad de explorar el mundo. Me dí cuenta hace mucho… – “Sehaskan?” – … De que la vida es para disfrutarla. Por eso, estudio durante el año y en verano me dedico a recorrer mundo porque tío, las lecciones de la vida no estan todas en clase. Hazme caso. – “Pues no se si hacerte caso o meterte una hostia… Egunen batean ile-apaintzaile edo gasolindegiko langile ez izatea bakarrik espero dut…”.
-Joder, pues vaya vida, ¿no? ¿Y eso quién lo paga? – Galdetu zion Txominek barruan zuen puta-kumea askatuz.
-Mi padre – Munduko galderarik aluena egin baliote moduan erantzunez – El esta empeñado en que curre en la empresa pero esa no es mi vida tío… – “Pero te la paga no te jode…”
Bere pentsamenduetan murgildu zen Macacoren espirituak hartutako gaztea une batez eta Txominek leihora begira jartzeko probestu zuen despistea. Gazte jakintsuaren bizitza irakaspenak jasotzen zituen bitartean egunak erabat argitu zuen eta goizeko hirurak jota zirela konturatu zen. Reikjavik barnean bueltaka zebiltzan eta geldialdi bakoitzeko jende gutxiago geratzen zen autobusean. Konturatzerako, gazte tximazulea, bikote bat eta Txomin besterik ez zeuden bertan “Ezin zian hire zelaie lehendabizitakoa egon ezta?”. Bira eta bira artean, Hallgrímskirkja eliza ikusten zuen noizean behin eraikinen artetik eta bere helmugara iritsi zela sentitzen hasi zen “Hasiera helmuga baino gehiago”. Halako batean, alboan zuen gaztearen txanda iritsi eta agurtu aurretik, aurkeztu eta bakarrik bidaiatzearen inguruko zentzurik gabeko gomendio pare bat oparitu zizkion Txomini “The Hivesen Walk idiot walk hiretzat. Segi zak aurrera…”
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela, non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.27
Leihotik begira pasa zuen FI597 hegaldiaren azken zatia eta txundituta geratu zen ikusi zuenarekin. Gauetik egunera denboran bidaiatu beharrean, espazioan bidaiatzen ari zirela zirudien. Pixkanaka iluntasuna atzean uzten zuten bitartean, argitasunera gerturatzen ari ziren. Urrunean eguna erabat esnatua zela nabari zen baina hegazkinak gauen murgilduta jarraitzen oraindik. Altuera galtzen hasi eta Keflavikeko aireportuan lur hartu zutenean ordea, Islandian oraindik gaua zela konturatu zen. Zeruak beltz urdindu tonu bitxi bat zuen baina ezin zen inondik inora esan dagoeneko egunez zenik. El Praten fakturatzeko zain zegoela islandiar hego-amerikarrak esandakoaz gogoratu zen orduan. “Laurak aldera argitzen du garaia hauetan Islandian”.
Hegazkinetik jaitsi eta bere errugbi baloi erraldoia jasotzera joan zen Quechua txikia bizkarrean hartuta. Islandian zegoen dagoeneko eta ezin zuen sinetsi ere egin. Pentsatu hutsarekin, aurretik zuenaz gozatzen hasi zen ohikoa zuen pelikulismoaz baliatuz. Oso mugimendu gutxi zegoen aireportuan. Informazio paneletan ikusi zuenagatik, eguneko azken hegaldia zen beraiena. Langile gutxi geratzen zen aireportuan eta Suncamp handiaren zain zegoela, gainean zuen nekeaz kontziente izan zen egun osoan lehen aldiz “Vaya paliza…”. Bigarrena atera zen uhal garraiatzailetik eta ezertan hasi aurretik, gainean zuen plastiko festa kendu zion. Ondoren, maletak jasotzeko gunetik atera eta Reykjavikera nola iritsi ikertzen hasi zen.
Bidaia kide gehienak bera bezain galduta zebiltzala konturatu eta inori galdezka hasi aurretik informazio leihatilara jotzea erabaki zuen. Berandu zen ordea eta aldameneko kafetegia bezalaxe, itxita zegoen dagoeneko. Aldamenetara begiratu eta informazio postuaren parean aireportuko irteera ikusi zuen. Atearen alboan, autobus txofer bat izateko itxura guztia zuen gizon bat topatu zuen koaderno bat eskuan zuela. Berarengana gerturatu eta bere ingeles traketsarekin Reykjavikera ote zihoan galdetu zion. Baietz erantzun zion metro laurogeita hamar inguru neurtzen zuen bikingo bizardun irribarretsuak. Hala ere, bazuen beste zehaztapenen bat Txomini jakinarazteko eta honen ingeles maila kaskarra ikusiz, alboan zuen makina bat adierazi zion. Han hartu behar omen zuen tiketa. Makinara iritsi eta pantailan ageri zen azalpena deszifratzen saiatu zen. Fly Bus zerbitzua zen eta aireportutik hostatua hartua zenuen lekura eramaten zintuen zuzenean. “Ona! Arazo bat gutxiago!”. Tiketa erosi, txoferrari Reykjavic City Hostel esan eta autobusera igo zen bere bi fardelak maletategian utzi ondoren.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.26
Lau ordu eta laurden inguruko bidaia izan zen Txomin Bartzelonatik Keflavikeko aireportura eraman zuena. Bartzelonan pasa beharreko orduek zenbat arduratu zuten gogoratu zuen hegaldian zehar eta betiko moduan bere kezka guztiak alferrikakoak izan zirela konturatu zen “Zer axola, hurrengoan gauza berbera egingo dut eta”. Lau ordu eta laurden iraun zituen bidaiak bai, baina hiru aste lehenago arte, bi ordu eta laurden besterik izango ez zirela pentsatu zuen “Gertu dago Islandia gero!”. 23:25etan irten eta 01:40etan iritsiko zela jartzen zuen udaletxeko inprimatzailean ezkutuan inprimatu zuen paperean. Ez zen konturatu ordea, ordu aldaketa zegoela Euskal Herria eta Islandiaren artean eta ordutegi horretan asimilatua zegoela dagoeneko. Sekula ez zuen ordu aldaketarik suposatzen zuen hegaldirik hartu eta ez zuen batere denborarik galdu horretan pentsatzen. Itzulerako bidaiaren ordutegiari begiratzea besterik ez zuen behar hegaldia laburragoa zela ikusi eta bere akatsaz konturatzeko baina ez zuen denborarik galtzen gauzak irakurtzen. Erreaktore nuklear bat ere argibiderik gabe muntatuko lukeen horietako bat zen Txomin.
Bidaia lasaia izan zen. Familia oso bat suertatu zitzaion alboan baina ez zuten ia hitzik egin hegaldian zehar. Lo egiteko probestu zuen aukera eta horrela egin zuen bidaia erdia baino gehiago. Berandu iritsi behar zen Reikjavik City Hostelera eta goiz esnatu nahi zuen lehen minututik denbora baliatu eta Islandia ezagutzen hasteko. Nahiz eta alboko familiak bi ume izan, hegazkineko zerbitzariak sasi-afari madarikatua ekarri zutenean besterik ez zen esnatu. Emakumea antzarrak ferratzera bidaltzeko bulkada kontrolatu eta ezetz esan zion eskuarekin. Ikaragarri gogaitzen zuten hegazkinetako mokaduek eta ez zuen sekula ezer jaten bertan. Janaria, hutsaren parekoa iruditzen zitzaion eta ez zuen ulertzen jendeak nola hartzen zuen halako alaitasunez orgatik. “Debalde da tio!” Esan zion behin edo behin koadrilakoren batek. “Eta nola debalde den, barrura ezta?”. Ez zitzaion janari hura gustatzen baina gehien gogaitzen zuena zerbitzariak, nahiz eta lo egon, mokadua eskaintzeko jendea esnatzea zen “Loa infrabaloratua dago gizarte honetan…”. Gustura egoten zen hegazkinetan. Lasai, isilik. Musika entzuten, irakurtzen edo bere pentsamenduetan murgilduta. Berdina gertatzen zitzaion egunerokotasuneko beste hainbat momentuetan eta barruan zuen marmartia ateratzen zitzaion gasolina botatzera edo hilea moztera joan eta gasolindegikoak edo ile-apaintzaileak elkarrizketa eman nahi zionean “Bazatoz nire zen momentua izorratzera…”. Barre egiten zioten lagunek haserre horiengatik baina berak ikaragarri maite zuen bere barneko marmartia. Haserre horiek besteengandik desberdintzen zuten eta bere nortasuna berresten laguntzen zioten. Ingelesa ez jakitea edo free, 0,0 eta sin produkturik ez kontsumitzeak bezalaxe.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.25
Oporretara bakarrik joateko erabakia indarra hartzen hasi zen nahiz eta buruan bidaia irudikatzen edo antolatzen hastean, irrealtasun zantzu bat izaten jarraitzen zuen. Erabaki itxia zen baina irekiune bat zuen nonbait. Zerbaitek kale egiten zuen eta nire buruarekin zintzo jokatzen nuenean, lotsa puntu batez onartzen nion azkenean, ez nuela potrorik izango abenturari ekiteko.
Milaka webgune bisitatu nituen Finlandiaren inguruko informazio bila eta beti topatzen nuen aitzakiaren bat bidaia alde batera uzteko (hiri gehiegi hamabost egunetan bisitatzeko, desplazamendu luzeegiak, garraio garestiak, hegaldi oso garestiak, unikornio adar birrinduz eginak behar zuten izarez estalitako oheak…).
Hamabost egunetan Finlandian zehar burutzeko milaka ibilbide ezberdin planifikatu nituen baina guztiek zuten ibilbide berri baten bila jartzen ninduten akatsen bat. Eta akatsik ez bazuen, asmatu egiten nion. Begiratzen nuen webgune bakoitzeko urrunago ikusten nuen Finlandia eta pentsatzen hasia nintzen oporretara bakarrik joateko erabakia inori kontatu ez nionez, oraindik atzera botatzeko aukera nuela.
Halako batean ordea, eta ez dakin nola, bideo batekin topatu nintzen sarean. “Inspired by Iceland” izena zuen eta Islandiako gobernuak 2008ko krakaren ostean turismoa indartzen hasteko martxan jarri zuen kanpaina turistiko baten barnean zabaldutako iragarki bat zen. Emiliana Torriniren islandiarraren “Jungle Drum” kantua barruraino sartu zitzaidan eta bideoa ikusten ari nintzen bitartean idaztean sentitzen nuen zirrarara sentitu nuen gorputz osoan zehar. Glaziarrak, geyserrak, lur zati amaiezinak, ipuin batekoak ziruditen lekuak, Hallgrímskirkjako eliza, jende zoriontsua, neska zoragarriak… Bideo hasieran ageri den neskak zeramana bezalako jertse batekin ikusi nuen nire burua leku eder guzti haiek ezagutzen. Emiliana Torriniren kantua amaitzean, ahoan aspaldi izan ez nuen irribarre bat nuen.
Konturatu gabe, pentsatu gabe, erabakia hartua zegoen. Erabaki harri falta zitzaion itxiturak borobila osatu zuen bat-batean. Islandia ez zen Finlandia baino merkeagoa baina ez zuen axola, Reykjavikeko publizista abilen batek prestaturiko bideo hark bere helburua bete zuen nirekin. Islandia zen nire ametsetako bidaiari falta zitzaion elementua eta bideo hori zorte hutsez topatu izanak magia ukitu bat erantsi zion erabakiari. Patua zen. Nahiz eta sekula ez nuen halakoetan sinetsi.
Islandiaren inguruko informazio bila hasi nintzen orduan eta zenbat eta gauza gehiago begiratu zirrara handitu egiten zen nire barnean. Emiliana Torriniren diskografia osoa jaitsi nuen saretik eta bere “Me and Armini” diskoa entzuten pasa nuen aste bete. Aurretik Islandian egondako lagun edo ezagunak lokalizatzen hasi nintzen lehen eskuko informazioaren bila eta konturatzerako, izotz eta suaren lurraldera bakarrik nindoala ez zen sekretu bat.
Gutxi gora beherako ibilbidea pentsatu eta hegaldiei begira hasi nintzen. Nahiz eta egun konbinazio ezberdinekin saiatu, 380 eta 400 euro tartean aurkitzen nituen guztiak eta apur bat itxarotea erabaki nuen. Gauzak horrela, asteazken buru-zuri batean, eDreamseko bilatzailean eguneroko kontsulta egiten nebilela, 235 euroko hegaldi bat agertu zen nire muturren aurrean. Abuztuaren hirutik hamazortzira. Garaipen oihu batek ere ihes egin zidan eta Komando Secretarias osoa barrez hasi zen bitartean, bere burua estatu-gizontzat zuen zinegotzi motzak erremediorik ez duenari botatzen zaion begiradetako bat oparitu zidan “Ez dakizu zein gustura egon behar naizen zu bezalako artaburu bat egunero ikusi gabe”.
Hegaldia erosi eta sentsazio arraro batek hartu ninduen. Egia zen, ez zegoen atzera bueltarik. Bakarrik joan behar nuen oporretara. Bakarrik joan behar nuen Islandiara.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Peter Broderickek iluntasuna argi bilakatu zuenekoa
Colours of the night, turn every darkness in the light. Horixe da Peter Broderick amerikarraren azken lanari izena ematen dion kantuak diona eta horixe da hain zuzen ere, Portlanekoak astelehenean Bilboko Kafe Antzokian lortu zuena, gela ilun eta txiki hori, argiz betetzea. Eta bide batez, baita gure bihotzak ere.
Indartsu hasi naiz bai baina ez da harritzekoa kontzertutik zein aurpegirekin atera nintzen kontuan izanda. Badira artista batzuk, disko batzuk, gure bizietako soinu bandan leku berezia dutenak. Batzuetan, bizitzako une garrantzitsuetan etengabe entzun ditugulako. Beste batzuetan aldiz, une zehatz hartan sentitzen genuena guk geuk baina hobeto azaltzeko gai izan zirelako. Askotan, disko batek gure arimaren doinu berdina duela iruditu zaigu baita, gure ahotsarekin nahasten zela ere kantua gu geu izan arte. Memorian zizelkatuak geratzen diren une zein sentsazioak dira hauek eta nik, astelehenean, hori guztia sentitu arazi didan artista bat zuzenean ikusteko aukera izan nuen.
Kafe Antzokiko gela txikian jo zuen hiru musikari bikainez lagunduta eta ikuskizunak ez zion bertara gerturatu zen inori kalerik egin. Berrogeita hamar bat lagun bildu ginen areto txiki zein erosoan eta ziur naiz, une batzuetan, une magiko bat bizitzen ari ginen familia bat ginela pentsatu genuela. Hemendik hamar urtera kalean topatuko dugu elkar eta gaua kolorez jantzi zen egun hartan han izan ginela gogoratuko dugu. Pasatzen ari naiz agian baina horixe du musikak benetan ukitzen zaituenean, barrena jo eta eramaten uzten zarela, une horretan munduan beste ezer egongo ez balitz moduan.
Orain pare bat hilabete izan genuen Peter estatuan ibiliko zenaren berri. Ourensen kontzertu bat lotua zuen eta gainontzeko bira lotu nahian zebilen. Sekula errepikatuko ez zen aukera bat iruditu zitzaigun eta Broderick jauna Beasainera ekartzeko helburuarekin martxan jarri ginen hainbat jazpanazale. Hizketan hasi eta libre zuen egun bakarra urriaren 6a zela jakinarazi ziguten, astelehena. Beldurra eman zigun astelehen buru zuri batean Beasainen halako kontzertu bat antolatzeak nahikoa jende ez gerturatzeak suposatu zezakeen zuloa, kontuan hartzekoa baitzen. Jarrera ona erakutsi zuen Peterrek eta harrituta geratu ginen eskatutako baldintza apalekin baina azkenean, ideia bertan behera uztea erabaki genuen. Eskerrak Kafe Antzokikoak azti ibili ziren eta egun hori bera lotu zuten Euskal Herrian eskainiko zuen kontzertu bakarrerako. Gerturatu ginen berrogeita hamar lagunak ikusita, esan beharrik ez dut erabaki ona hartu genuela. Lastima.
21:00etan hasten zen kontzertua eta puntual jo genuen sarrera ingurura. Peter Brodericken aurretik Mikel Inun zornotzarrak jotzen zuen eta onartu beharrean naiz ez nuela ezagutzen. Hainbeste denbora kontzertu bat ikusi nahian pasa ostean nahi duzun gauza bakarra teloneroak egin beharrekoak amaitu eta eskenatokitik jaistea da. Hala ere, ederki bete zuen Mikelek bere lana eta gustura izan ginen bere kantuak entzuten. Egiten duena zer den ulertzeko, kontzertu amaieran Sopelako Jack Johnson moduan izendatu genuela aitortuko dizuet (alderaketaren zentzurik onenean). Nabarmentzekotan, hitzek jakin mina piztu zidatela esango dizuet.
Amaitu zuen Mikelek eta Broderick jauna igo zen eskenatokira Nick, Roland eta Marioren laguntzaz. Ez nuen zalantza izpirik ere hirurak musikari bikainak izango zirena eta horrelaxe izan zen. Teknikoki kontzertu ikaragarri bat eskaini ziguten, apainduretan galdu gabe eta kantuak uneoro eskatzen zuena besterik ez eginez. Ez du hori baino askoz gehiago behar Peterren musikak eta hori da duen gauzarik ederrenetako bat. Sinpleak izan ohi dira bere kantuak, eraginkorrak. Baina joera hori, esperimentazioarekin uztartzen du sarri. Bere disko bat baino gehiago esperimental moduan definitu genitzazke eta arlo horretan ere, beste maila batera iristen da Portlandekoa. Bi aurpegi horien nahasketan topatzen dugu agian bere bikaintasuna.
Eskenatokira igo zenean izan nintzen kontziente benetan hainbeste aldiz entzun eta hain nire sentitu nituen doinuak zuzenean entzun behar nituela. Zirrara ikaragarri batek hartu ninduen eta negar ere egingo nuela pentsatu nuen (behin bakarrik pasa zait kontzertu batean negar egitea. Beste batean esango dizuet noiz). Bertaratutakoak agurtu eta bere gaztelania kaskarragatik barkamena eskatu zuen. Hala ere, ez omen zuen pentsatzen arazo handia izango zenik Euskal Herrian egonik, ez baikenuen españolik entzuteko gogorik izango. Horrela altxatu zituen gaueko lehen txaloak Broderickek eta hortik aurrera txalo zaparrada etengabea izan zen. Gitarra hartu eta bere hiru lagunak geldirik zeudela, Home diskoko harribitxi hau eskaini zigun.
Home (2008) eta www.itstartshear.com dira gehienbat Portlaneko kantariaren lanen artean kuttunenak ditudanak eta 2008ko Home eder harrekin ezagutu nuen gainera. Disko horretako kantu batekin hastean, hortik aurrera etorriko zena bizitza osoan zehar oroituko nuela konturatu nintzen. Dirudienez, Kafe Antzokian bildu ginen berrogeita hamar lagunek intentsitate berdinarekin eskertu genion lehen kantua eta Peterrek barkamena eskatu zigun berriro. Lan berri bat argitaratu omen du atzean dituen hiru musikariekin batera eta bertako kantuak omen dira kontzertuan eskainiko dituenak gehienbat. Barreak entzun ziren aretoan, ez zitzaigun inporta, berak ginen dagoeneko.
(Colours Of The Night) Satellite (2014) izena du EP berriak eta post hasieran zintzilikatu dudan “Colours Of The Night” ederrarekin hasi zen. Hasi aurretik ordea, kantuaren leloa erakutsi nahi izan zigun eta guk, ahal genuen moduan errepikatu genuen kantuan zehar. Disko berria da eta ez dut oraindik ondo asimilatzeko astirik izan baina Peter Brodericken musika zer den ulertzeko ale bikaina iruditzen zait. Instrumentazio anbientalak, sinpleak, apaingarririk gabekoak, doinu gozo zein emotiboekin uztartuta eta esperimentazio zati distiratsuekin tartekatuta. Kantatzeko modu propioa du Peterrek eta horixe delakoan naiz, bere indarguneetako bat. Askotan, esaldiak hizketan hasten dituela dirudi baina amaitzerako, melodia ederretan bilakatzen dira. Melodiagile aparta da eta edozein kantutan erabat bereziak diren bira eta bueltak sortzeko gai da. Horren froga dira azken diskako kantuak. Adibidez, “Take Me Back” epel zein ederra (ez dago sarean entzungai oraindik, sentitzen dut).
Hortik aurrea kantu ezezagun sorta bat eskaini zigun eta nabarmentzekoa iruditu zitzaidan kantuek une batzuetan lortzen zuten intentsitatea, instrumentuak egurtuz eta ia post rockera iritsiz. Begiak itxi eta burua astintzeko parada eskaini ziguten kaosera gerturatzen zien zati haiek eta une goren horiek izan ziren hain zuzen ere, musikarien kalitatea agerian uzteko balio izan zutenak. Hau guztia, hain bereziak diren baina hain zure sentitzen dituzun hitzekin lagunduta. Musikari bikaina da bai Peter Broderick baina idazten dituen hitzek ere, liburuxka hartu eta arreta eskaintzea merezi dute
Kantu batean, eskenatoki aurrean zegoen hutsuneaz ohartarazi gintuen eta dantzarako leku ona zela bota zigun. Eskenatoki txikitik jaitsi eta dantzan hasi zen taldekideek kantu bat hasten zuten bitartean. Dantzarako gonbitea ere egin zigun baina Euskal Herrian nahiko gogorrak izaten gara halakoetarako eta bakarrik aritu zen dantzan neska bat animatu zitzaion arte. Mila esker hemendik espontaneoari une eder batez gozatzeko aukera eskaini zigun eta.
Pixkanaka, kontzertuaren amaierara gerturatzen hasi ginen baina horren aurretik, Home disko borobileko ale bat gehiago oparitu zigun. Oraingo honetan “Below It” izan zen aukeratua.
Eskerrak eman, eskenatokitik jaitsi eta kamerinora abiatu ziren baina jakin bagenekien kontzertu hura ezin zela horrela amaitu, denora azkarregi igarotzen zen gela txiki hartan. Mundua amaituko balitz moduan Beste bat! oihukatzen hasi aurretik eta oraingo honetan bakarrik, eskenatokira igo zen beste hiru kantu gure oroimenean uzteko asmoz. Azkena, eta kontzertua amaitzeko modu ezin hobea izan zena, How They Are (2010) diskoko “Hello To Nills” antologikoa izan zen (azti hitzei, merezi du eta). Arratsaldean Bilboko kaleetan eskatu omen zion neska batek eta honi ere eskerrak eman beharko dizkiogu hemendik.
Eta konturatzerako, amaitu zen hainbeste denboraz grina biziz itxaron nuen kontzertua. Pena sentitu nuen une batez hain maite ditudan It’s all Right edo It Starts Hear jo ez zituelako baina kontzertu hark ezin zuen halako aho zaporerik utzi eta entzundakoaz gozatu ahal izateaz eskertuta egotea erabaki nuen.
Peter Broderickek 27 urte ditu, gezurra dirudi eskenatoki gainean ikusita eta sinestezina egiten zait halako artista bat gurean izan eta bertara berrogeita hamar lagun soilik gerturatzea. Jakin badakit honek ezin duela horrela jarraitu eta Peterrek gutxi barru jasoko duela ederki irabazia duen onarpena. Horregaitik, hamar urte barru, areto handiak betetzen dituenean, bere diskoak edozein dendetan aurkitu ditzakegunean, Beasainera kontzertu txiki bat eskaintzera ekartzea ezinezkoa denean, kalean kontzertu honetan izan zen norbaitekin egingo dugu topo, bere azken bira iragartzen duen kartel mordo baten parean eta batak besteari aitortuko diogu 2014ko astelehen puta batez, gela txiki batean, bere kontzertu magiko hartaz gozatu ahal izan genuela. Gure biiztzek, halako uneetan egiten dute bat.
Argazkia: inlog.org- ← Aurrekoa
- 1
- 2
- 3
- 4
- …
- 7
- Hurrengoa →
The Indezents 
