online nobela
Finlandia (1. atala) – 1.24
Pixkanaka leihatilara gerturatzen hasi zen Txomin eta bilbotarrak kanabera guztiak fakturatzen amaitu zuenean, errugbi baloi erraldoi batean mutatu zuen Suncamp handia maletak pisatu eta hegazkinerako bidea hasten duten pasabidean jarri zuen.
Behin maleta handia fakturatuta Quechua txikia hartu eta ohiko kontrolak pasa behar izan zituen. Tokatu zitzaion emakumezkoari ez zitzaion Txominen kaxa elektrikoa gustatu eta irekitzeko eskatu zion. Harridura aurpegiarekin ireki zuen Txominek eta kargatzaile eta egokitzaileak besterik ez zirela azaldu zion. Hala ere, emakumeak eskua sartu zuen kaxan bonba baten kableak maneiatzen dituenaren zuhurtasunarekin. Azkenean, kaxa itxi eta aurrera egiteko esan zion. “Banoaa tio! Banoa Islandiara!”.
Irribarre bat ahoan zuela bere atearen bila hasi zen. Sarreratik oso gertu zegoen korridore baten amaieran irekitzen zen gela handi batean topatu zuen. Lau bat ate zeuden bertan eta horietako bat zen bere hegaldiarena. Eserleku batean eseri eta bere ilara kide gehienak dagoeneko bertan zeudela konturatu zen “Hauek ez zuten bonba kaxarik gainean…”. Mugikorra poltsikotik atera eta gaueko hamarrak bost gutxi zirela ikusi zuen nahiz eta bere buruari onartu zion moduan, ez zen ordua LG txikian bilatzen ari zena “Nahikoa dek hostia!”. “El Ocho” atera zuen Quechua txikitik itxaronaldia entretenigarriago egiteko asmoz eta dagoeneko, liburu mardularen laurden bat irakurria zuela kontura zen “Ez, ez da nahikoa izango hiru libururekin eta bai, oso gaizki erortzen ari zait protagonista”.
Alboan zuen ateetako batetik zetorren iskanbilak eten zuen liburuari eskaintzen ari zen kontzentrazio urria. Berrogeita hamar bat gazte ilehori atera ziren bertatik korrika eta oihuka hooligan samalda baten moduan. Salou edo halako lekuren batera joateko traza guztiak zituzten eta bisonte talde baten moduan pasa ziren terminaletik. Korridoretik desagertzean, hautsa ere harrotu zutela iruditu zitzaion Txomini.
Gela handi hartan zain zeuden guztiak ilehori samalda irentsi zuen korridoreari begira geratu ziren ahoa erdi irekita. Bat-batean, Txominen atea ireki zen. Bertatik lasaiago irten zen jendea. Ilehoriak ziren gehienak oraingoan ere baina ez zuen gazte mozkorrik topatu beraien artean. Familia osoak alde batetik, jubilatu koadrila handi bat eta gazte gutxi batzuk.
Keflaviketik zetorren Icelandair konpainiaren FI597 hegaldiko bidaiariak ziren. Hegazkin horrek berak eramango zuen Txomin Islandiara. “Haiek hona eta gu hara…”. Nahi gabeko oporretako truke programa bitxi hartan pentsatzen eman zituen lau segundo.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.23
Konturatzerako, ontziratzearekin hasiak ziren hogeita hamabigarren leihatilan agertu ziren bi hegazkineko laguntzaileak.
-Debe ser un país muy tranquilo- Esan zuen bilbotar bizardunak kanaberak ahal zuen bezala aurrerantz bultzatzen zituen bitartean.
-Eso parece sí…- Erantzun zion Txominek hizketarako gogo gehiegi geratzen ez zitzaiola. “Bagoatz! Ontziratzen ari gara! Islandiara noa tio!”
-Por lo que he leído además…- Kanabera bat erori zitzaion sorta guztia beso artean zerabilela – En esta época del año amanece hacia las dos de la mañana. Quizá tengamos suerte y veamos la Aurora Boreal. Es la mejor época del año para eso…
-Ahora mismo amanece hacia las cuatro de la mañana y ya es tarde para ver la Aurora en Islandia- Moztu zuen hiru metro aurrerago zuten azentu hegoamerikarreko mutil gazteak. Ondoan, bere doinuaren zonalde berdinekoa zirudien eta buru bat ateratzen zion neska beltzaran bat zuen. Mutilak ordea, ez zuen itsasoaz beste aldekoa izateko batere trazurik. Eskuan zuen pasaporteari begiratu zion Txominek, “Island!”.
-¿Eres Islandes?- Galdetu zion bi aldiz pentsatu gabe. Harridura aurpegia erabat zehazterako irribarre batez eta pasaportea altxatuz baietz erantzun zion islandiar gazteak.
– jajaja Sí sí, soy islandes.
-¿Pues hablas muy bien castellano!
– Sí, eso es culpa de esta- Esan zuen aldamenean zuen neskari begira. Neska erraldoiak ere barre egin zuen. Kolonbiarra omen zen eta Kanariar irletako hotel batean lanean ari zirela ezagutu omen ziren. Zazpi urte pasa omen ziren egun hartatik. Maitasunez begiratu zuten elkar. Urte erdia Kanarietan eta beste erdia Islandian igarotzen zutela kontatu zieten. Udako hilabeteak pasatzera joaten ziren Islandiara negua oso gogorra egiten zitzaiolako Luciari. Izen horrekin aurkeztu zitzaien neska Txomin eta arrantzaleari. Mutila ere aurkeztu zen baina bere izena errepikaezina egin zitzaion. “Grufsstaagh… Zaila izan behar du izenak ikasteak… Eyjafjallajökull esaten behintzat ikasi behar dut ba!“
Izen ahoskaezineko gazte islandarrak bere herrialdera joateko garai hoberena aukeratu zutela azaldu zien nahiz eta Aurora Boreala ikusteko berandu izan. Urte osoan gertatzen dela kontatu zien baina oso zaila zela udan ikustea. Garairik egokiena negu eta udazkena izaten zirela. Batazbeste, hamalau bat gradu izango zituztela ere esan zien eta urteko garai hartan gaueko hamaikak aldera iluntzen zuela.
-Bueno, pues no podremos ver la Aurora pero ya que te tenemos aquí, podremos aprovechar para pedirte algun consejo sobre qué ver. ¿Verdad? – Erantzun zion Txominek irribarre batez.
Gustu onez onartu zuen eskaera eta hizketan ari zela bere herrialdearekiko harrotasunez puzten joan zen. Makina bat leku aipatu zituen baina gehienak agendan zituen dagoeneko Txominek: Gullfoss, Dettifoss, geyserrak… Ez zen originalegia izan eta ez zuen primiziarik eskaini. Hala ere, leku horiek ikusteko grina areagotu zion Txomini.
Orain arte, horrela doa Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.22
Gehienek oporretara joateko itxura zuten. Familia oso bat maleta kamioikada bat ondoan zuela, lau jubilatu oihuka hizketan eta aita-semeak diruditen beste hiru eski eta guzti “Ez nekien Islandia eskirako leku egokia zenik… ”. Ilaran bere aurrean suertatu zena berrogeita hamar bat urteko gizon ilezuri bizardun bat zen eta arrantzarako kanaberak ziruditen bost bat poltsa zituen aldamenean. Bere albora iristean atzera begiratu zuen arrantzaleak.
-Hola… – Esan zion.
-Hola… – Erantzun zion Txominek
Buelta erdia eman eta aurrera begira jartzera zihoan baina zirudienez hau ere asper-asper eginda zegoen eta buelta erdia amaitu bezain pronto Txomini begira jarri zen berriz ere aldakan malguki bat izango balu moduan “Hori bai aldaka operazioa eta ez nire amonari egin ziotena”.
-Vaya cola ¿he? – “Joder, elkarrizketa osoak sakontasun maila hau izan behar badu…”
-Pues si la verdad. Y teniendo en cuenta que no son ni las nueve y media… – “Nik ere dominatuak ditu igogailuko elkarrizketak”.
-¿Que vas? ¿A Islandia? – “No, suelo venir a las colas de enbarque porque me llena por dentro…”
– Pues sí- Bukatu zitzaion kuerda Txomini. “Ona naiz baina ez hainbesterako”
-La verdad es que es precioso.
-¿Ha estado alguna vez?
-No pero he visto fotos- “Joder, beste Indiana Jones bat…”
-Yo tambien he visto algunas y parece increíble. Estoy deseando llegar… ¿Usted que va? ¿A pescar?- “ Capitan obvio al rescate!”
-Sí. Me han dicho que hay unos salmones la hostia de enormes- “La hostia de enormes?” Bilbotik berrehun kilometro baino gehiagora bizi den inork halakorik esango ez zuela konturatu zen Txomin.
-¿Eres vasco?
-Sí, de Bilbao- “Bost puxtarri!”
-¡Pues yo también! Bueno, de Bilbao no, vasco quiero decir. Soy de Beasain.
-Ya conozco…- “Argazkietatik baita ere seguraski”- ¿Y que vas? ¿De turismo?
-Pues sí. A recorrerme el país en quince días- “Erdia ikusten badut con un canto en los dientes esaten dena”.
Une horretan ingurura begiratu zuen Arrantzale Jones bilbotarrak norbait faltako balitz moduan.
-¿Sólo?
Galderak ezustean harrapatu zuen Txomin eta pentsatzen hasterako ezetz erantzun zion. Islandian lagun pare bat zituela eta haiekin pasako zituela oporrak. Lagun alegiazkoengatik ez galdetzeko errezoka hasi zen orduan eta erantzun automatiko horren arrazoia bilatu nahi izan zuen bere kaskezurrean. Alde batetik, bakarrik joatean babes gabe sentitu zitekeela pentsatu zuen eta badaezpada ere, ez zela komeni bakarrik zegoela inork jakiterik. Bere mesfidantza kontuan izanda ez zen harritzekoa izango. Beste alde batetik ordea, gezurra esatearen arrazoia lotsa zela pentsatu zuen, bakarrik zegoela onartzearen lotsa.
Hizketan jarraitu zuten eta arrantzale bilbotarrak urtero arrantza egitera leku ezberdin batera joaten zela kontatu zion. Bakarrik joaten zela “Honi ez dio ba lotsarik ematen bakarrik doala onartzeak…”. Hala ere, ez omen zen erabat bakarrik joaten interneteko arrantzale foro baten bitartez munduko beste arrantzale batzuekin geratzen zelako aukeratutako lekuetan. Islandian arrantzatzeko baimenik behar ote zen galdetu zion Txominek eta bere harridurarako, eremu pribatuetan bakarrik arrantzatuko zutela aitortu zion. Lur eremuaren jabeari adostutako dirua ordaindu ezkero ez omen zegoen inolako arazorik Islandian arrantzatzeko.
-¡Allí hay salmones hasta hartarse! Nadie se preocupa por ese tema. – Jo zuen amaitutzat bilbotarrak. – Mi sueño es ir a pescar a Canadá. He leído en el foro que allí los salmones son como tiburones! – “Port O’Brianen Fisherman’s Son arrantzale abenturazalearentzat!”
Horrela doa Finlandia orain arte.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.21
Buruan zituen ideiak aldendu nahian edo, hegazkina hartu aurretik zerbait jatea erabaki zuen Txominek. Berandu iritsiko zen Reykjavik City Hostelera eta horixe izango zen ziurrenik zerbait jateko izango zuen azken aukera. Kafetegira bidean, maletak plastikoz forratzen dituzten horietako postu bat topatu eta bere Suncampari horrelako zerbait ederki etorriko zitzaiola pentsatu zuen. Soka mordo bat zituen zintzilik eta hegazkinera bidean, horietako bat nonbait trankatu eta motxila galtzea zen nahi zuen azken gauza. Lehendabizi, bost euro eta hirurogeita bost zentimo kostatu zitzaion sandwicha jan zuen hiru euroko koka-kola baten laguntzarekin. “Islandiako prezioekin ohitzen joateko…”. Soberakinak zakarrontzira bota eta Suncamp handia plastikoz janztera joan zen. Zaku eta guzti forratzeko eskatu zion postuan jo eta su lanean zebilen hegoamerikarrari eta honek lana amaitzean, errugbi baloi erraldoi bat itzuli zion. Hegaldien informazio panelari begiratu eta oraindik berearentzat leihatilarik ez zegoela konturatu zen. Quechua txikia bizkarrean eta errugbi baloi erraldoiari ostikoka, kanpora abiatu zen hegazkinean sartu aurreko azken zigarroa erretzera “Erretzaile eserlekurik ez duzue ezta?” .
Zigarroak ez zion hiru minutu baino gehiago iraun eta Islandiara iristeko ikaragarrizko gogoa zuela konturatu zen. Irribarre txiki batek ihes egin zion pentsatze soilarekin. Terminal barrura sartu zen berriz ere bere ontziratzea zein leihatilatan egingo zen jakiteko grinaz “Venga hostia! Urduri jartzen ari naizela!”. Zortea izan zuen eta zigarroak iraun zituen hiru minutuetan bere hegaldiaren egoera aldatu eta alboan hogeita hamabi bat agertu zitzaion. Hogeita hamabigarren leihatilara gerturatzen hasi zen orduan eta bere harridurarako, hamabost bat pertsona topatu zituen bertan ilara egiten. “Ez nintzen asper-asper eginda zegoen bakarra gero! Zein da azkena?”.
Horrela doa Finlandia orain arte.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.20
El Ocho potolotik begiak altxatzea ere kostatu egin zitzaion. Atsedenaldi eta arakatze itzuliak barne, bost ordu luzez aritu zen irakurri eta irakurri. Gustura aritu zen baina ez zuen uste liburu horretaz lau urte barru gogoratu egingo zenik ere. 1988an idatzi zuen Katherine Nevillek eta gehiegi nabari zen. Ordenagailuek berebiziko presentzia zuten liburuaren hasieran behintzat eta Catherine protagonista ordenagailuetan aditua zen gainera. Pantaila aurrean ikusten zuena deskribatzen zuen bakoitzean, eskola garaian geometria klaseetan alde batetik bestera zerabilten dortoka puta gogoratzen zuen Txominek. Hori gutxi balitz, Carlo Magnorena izan zen xake joko magiko bat eta bere misterioa ziren istorioaren amua. “Flipada ederra izan behar da hau… kar kar kar”.
El Ocho itxi eta Quechua txikian sartu zuen berriz ere. Lekua egitean aitak bidaiarako oparitutako egunerokoa ikusi zuen. “Para que nunca puedas olvidar este viaje. O para que siempre puedas recordarlo”. Halako zerbait esan zion aitak bi egun lehenago egunerokoa modu erritualean eta seriotasun osoz oparitu zionean. Ideia ona iruditu zitzaion eta bidaian gertatzen zitzaionaz gain, bere ideia handi horren inguruko nota zein ideiak idazteko leku egokia izan zitekeela erabaki zuen. Aitak jakin bazekien Txominek zeraman bizitzak ez zuela betetzen eta guraso guztiek bezalaxe, bere semea zoriontsu izatea desio zuen nahiz eta batzuetan, ez zuen nola adierazi asmatzen. Tiradera zaharren autopsia egin eta idazten hasi zenean izugarri alaitu zen aita eta harrezkero, zertan ari zen galdetzen zion beti. Txominek artikulu txiki eta ipuinez hitz egiten zion orduan amaitu arte, ez baitzuen inorri bere ideia handiaren berri emateko asmorik. “Mundua zur eta lur utziko dut”.
Zortzirak jotzeko hiru minutu besterik ez ziren falta. Ordu eta erdi zuen aurretik oraindik Keflavikeko aireportura eramango zuen hegaldiaren ontziratzea hasteko. Kanpoko beroak terminala hartu zuen arratsaldean zehar eta izerditan blai zegoen dagoeneko “Norena zen ukondoa? Purerik bai?“. Hamaikagarren itzulia eman zuen El Prateko bigarren terminaletik nola ez, bi motxilak gainean zituela. “Ez dizkidate lapurtuko. Ez Horixe!”. Terminalean bertan bera bezalaxe asper-asper eginda zegoen jende mordoxka bat zegoela konturatu zen arratsaldean zehar. Bere alboko eserlekuan siamdarrak ziruditen bi neska asiar gazte zituen “Korearrak fijo!”. Sorbaldak bata besteari itsatsita zituztela zirudien. Eserlekutik altxatu eta ibilaldi txiki bat ematen zutenean ere, erabat koordinatuta eta kontaktua galdu gabe egiten zuten. Behiak errepide ondoan bazkatzen aritzen direnean bezalaxe. “Ni ez naiz inorretaz fido baina hauek ni baino okerrago daude burutik…”. Gainera erabat konjuntatuak zihoazen eta jantzita zituzten eguzkitako betaurreko handiek, beldurrezko filma japoniar bateko pertsonaia izatearen tankera esakintzen zieten “Japoniarrak fijo!”.
Parean, maletak garraiatzeko hiru karrorekin eraiki zuten kanpamenduaren babesean edozein diskotekatik atera berriak ziruditen lau kaniak zituen “Hauek lorik egin gabe daude oraindik. Nik uste japoniarren betaurrekoen behar handiagoa dutela siamdarrak beraiek baino”. Bikote gazte bat ere ikusi zuen behin baino gehiagotan arratsaldean zehar baina une hartan ez zituen topatu. Erabat maiteminduta zeuden “Putakumeak!”. Muxuka, besarkatuta edo elkarri laztanka pasa zuten arratsaldea eta amorru eta inbidiaren arteko zerbait sentiarazi zioten. Eneritzekin gogoratu eta ezinezkoa zela errepikatu zion hamaikagarren aldiz bere buruari.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.19
Pelikulak fikzio izateari utzi zion pixkanaka eta Europa Iparraldera begira hasi nintzen berriz ere haurtzaroko ametsak berrartuz edo. Finlandia… Dadoz erabaki eta banderaz jositako munduko txapelketa haietatik hona gauzak asko aldatu ziren eta herrialde eskandinaviar guztien artean, leku berezi bat irabazi zuen Finlandiak.
Ez dakit Erreala gogoratzen zidan koloredun bandera izan zen arrazoia baina betidanik egon zen Finlandia beste guztien gainetik. Gerora, Jari Litmanen futbolariaren jarraitzaile ere egin nintzen eta Munduko Kopa edo Eurokopen aurretiko faseak jokatzen ari ziren bakoitzean egunkarian Finlandiaren emaitza zein zen begiratzen nuen. Niemi atezaina, Liverpoolen jokatu zuen Sami Hyypiä handia, Riihilahti, Kolkka, Litmanen. Horixe zen Pro Evolution Soccerrean jokatzen nuen bakoitzean aukeratzen nuen taldea. Lastima ez ziren sekula Munduko edo Europako txapelketa bateko fase nagusira iritsi…
Urte batzuk beranduago, Bilbon Soziologia ikasten nebilela, hizkuntza indoeropearrei buruz aritu zitzaigun irakaslea altu zein alu bat Soziolinguistika eskola batean. Talde horretatik kanpo, Europa eta Asia osoan, hiru hizkuntza besterik ez zeudela azaldu zigun. Jatorri ezezaguneko hiru hizkuntza besterik ez halako lur puska zabalean… Jakin banekien gure Euskara zela haietako bat eta jakin-minez itxaron nuen irakasle pedantearen azalpena. “Euskara, Hungariako Magyarra eta Finlandiako Suomia”. Hori esan bezain pronto, garai haietan gustuko nuen azkoitiarrari fitxak sartzera joan zen betiko moduan (Agur bat hemendik putakume harrentzat!).
Bat-batean, lotura horrek lurralde urrun harren eta nire arteko distantzia metro eskas batzuetara murriztu zuen. Haiek ere arraroak ziren, gu bezala, ni bezala. Nire ametsetako lurralde zenak beste dimentsio bat hartu zuen nire irudimenean eta paradisu utopiko baten moduko zerbaitean bilakatzen hasi zen. Guztia ulergarria izango litzatekeen txokoa, ulertuko ninduten lekua, ni neu ulertuko nintzatekeen tokia, Finlandia…
Finlandia hitzak gainera bazuen beste esanahi bat. Fin-Landia horri beste zentzu bat ematen nion nire barnean, amaiera. Ez amaiera munduaren amaiera moduan (Nahiz eta Ferminek palestinoa galdu zuen lekuan egon) baizik eta ziklo baten amaiera, aldaketa. Hori zen agian bilatzen nuena… Aldaketa, hasiera berri bat. Pause egoera ahaztu eta play-ari sakatzeko leku egoki bat. Eskandinavian edo nire buruan egon zitekeen Finlandia hori. Gerora jakin nuen Fin hori, germanikoko finn-etik datorrela; ehiztaria alegia.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Hauxe izango da denboraldi honetako azken Finlandia dosia. Irailaren lehen asteartean hemen izango duzue berriz online nobela eta gutxi faltako da gainera lehen atala amaitzeko. Ondo izan ordura arte!
Finlandia (1. atala) – 1.18
Koadrilako oporrak ez ziren sekula abenturazaleegiak izan. Gidoi finko bat jarraitzen zuten eta egia esatea nahi baduzue, ikaragarri gustatzen zitzaidan. Inguru bat aukeratu, kanpamendu base eroso bat muntatu (Kanpin edo bungalowez osatua normalean), goizean inguruko zerbait ikustera abiatu eta hamar metroro garagardo bat hartu. Ondo bazkaldu eta beste zerbait ikusi hamar metroro garagardo bat hartuz. Kanpamendu basera itzuli, afaldu eta garagardoak edaten jarraitu ohe, koltxoneta eta lurrera seko erori arte. Aspergarria? Ba itzel pasatzen genuen!
Pixkanaka ordea, plan mota hau jarraitzaileak galtzen joan zen eta pixkanaka garagardoa pisua galtzen joan zen gauza gehiago ikustearen edo… Azti! Mendira joatearen alde adibidez! Nire mundua goitik behera zetorren. Hala ere, erresistentziakoek lanean jarraitu genuen eta talde txikiagoetan bazen ere, garagardo way of life motako oporralditxoak antolatzen jarraitzen genuen noizean behin. Iker, Aitzol, Unai, Joseba eta Uxune, Eneritz, Harkaitz eta noizean behin batu zitekeen sateliteren bat. Horiexek osatzen zuten nire erresistentzia eta oso pozik sentitzen nintzen talde horren barnean.
Hasierako hamaikako horrekin plan ezberdinak burutu genituen ikasketak amaitu eta lehen langile oporraldietan baina urtero zailagoa bilakatzen hasi zen espedizioari ekiteko quoruma osatzea. Horrela egin genituen Tarragona, Portugal, Landak edota Maltako bidaia baina… Maltara hiru bakarrik joan ginela esaten badizuet…
Gauzak horrela, 2010eko oporraldietan pentsatzen hasteko ordua iritsi zen. Abuztuan nituen oporrak eta koadrilako gutxik zituzten oporraldiak garai berdinean. Gutxi horietatik batzuk, bikote edo beste lagun batzuekin prestatu zituzten (Beste lagun batzuekin? Tio! Koadrilatik kanpo bizia duzu?). Gainontzekoek aukeratutako lekuak Venezuela edo India izan ziren. “Ez naute hor harrapatuko ez jauna…”. Kaletik noala itxura arraroko norbait ikusi ezkero urduri jarri eta martxa azkartzen dut eta! Nola hostia bururatuko zait ba halako kriminalitate tasa edo txirotasun maila duen herrialde batera oporretan joatea? “Oporrak gozatzeko dira ez beldurra pasa edo miseriak ikusteko…”.
Urte guztia udaletxe puta horretan argi gutxiko zinegotziak eta bere burua jainkotzat duten dinosauro sailburuak jasaten pasa ostean, opor batzuk behar nituen. Opor on batzuk. Venezuela eta Indiarako gonbiteei uko egin eta bakarrik bidaiatzearen ideiari bueltak ematen hasi nintzen. Hasiera batean, nire buruarekin nuen txantxa bat besterik ez zen “Guay egongo litzateke….”. Indiana Jonesez jantzita irudikatzen nuen nire burua munduko txoko ezberdinak ezagutzen eta ondo sentitzen nintzen pelikula horiekin. Nola molatzen duten irudikapenek ezta? Garai haietan ez nuen gehiago behar izaten. Bizitza trenak pasatzen ikusten igaro behar baduzu, zer axola dio geltokitik edo ganbarako leihotik begiratu…
Hala ere, azken urtean ni neu ere nire ingurunea eta bizitza zalantzan jartzen hasia nintzen eta banituen arrazoi ezberdinak bakarrik bi astez lotura guztietatik aske egotea oso erakargarri egiten zutenak. Alde batetik, buruan nuen ideia handiaren inguruan pentsatu eta ideiak ordenatzen hasteko parada eskainiko zidan eta bestetik, Eneritz betiko ahazteko behar nuen aukera izan zitekeen. Nire sentimenduekin nazkatzen hasia nintzen eta Eneritz eta ingurukoen jarrera ikusita, azkena nintzen egoera horretara iristen. Ahaztu egin behar nuen eta bakarrik alde egiteak herrian egonda lortu ezin nuen erreseteatzea ahalbideratuko zidalakoan nintzen. Iraganeko kate astunez libratu beharrean nintzen behingoz nire bizitzari ekiteko.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.17
Eguerdiko ordu biak besterik ez ziren. Ez zuen hegazkinik gaueko 23:25ak arte eta hori gutxi balitz, bazkaldua zen dagoeneko. “Asko aspertu behar naiz gaur“. Une batez, eguna Bartzelona bisitatzen eman zezakeela pasa zitzaion burutik baina azkar uxatu zuen pentsamendu hura kaskezurretik motxilak gauerdira arte uzteko kontsigna baten bila hasteko. Eztabaida bat baino gehiago izan zuen lagunekin jarrera hori medio zela. Oporrak Palamosen balira adibidez, Txominek Palamosera iritsi nahi zuen lehendabizi eta orduan hasten ziren oporrak, ez lehenago. Behin baina gehiagotan saiatu ziren koadrilakoak erdibidean beste zerbait ikusteko konbentzitzen baina men egin zuen gutxietan gogoz kontra izan zen. Nonbait zegoela sentitu behar zuen lasai egon ahal izateko. Ez zituen igarotze egoerak atsegin “Etxetik tabernara noala kale nagusian jendearekin hizketan geratzea ere ez dut eta atsegin…””
Esan ziotenagatik, ez zegoen kontsignarik bigarren terminalean baina bai ordea lehendabizikoan. Autobusa hartu beharko luke horretarako eta ondoren berriz bigarrenera itzultzeko. Pixka bat pentsatu ondoren, gehiegizkoa iruditu zitzaion paseoa bere paranoiarako. Motxilak hartu eta zigarro bat erretzera atera zen kalera.
Sekulako beroa egiten zuen eta bere oin kiskaliei begiratu zien. “Mendiko botak eta bakeroak… Aupa hi! Garagardo azokako ukondo bat baino egosiago bukatu behar dut eguna…“. Itzalpe batean jarri eta zigarro bat atera zuen poltsikotik. “Eskerrak bi kartoi ekarri ditudan… Tabakoa ere ez da merkea izango izotz eta suaren lurraldean ez jauna!“. Zigarroa amaitzen ari zela Iker eta Aitzolez gogoratu zen berriz ere.
Telefonoa hartu eta Ikerri deitu zion. Ez zen telefono zaleegia eta ez zuen normalean modu horretako deirik egiten. Txominen deiak zerbaitetarako izaten ziren beti; geratzeko, esan beharreko zerbait kontatzeko edo “non zaude?“ galdetzeko. Iker eta Aitzolek ordea ez zuten halako arazorik telefonoarekin eta behin baino gehiagotan deitzen zioten besterik gabe zertan zebilen galdetu eta tertulian aritzeko. Ez zituen dei horiek batere atsegin baina oraingo honetan, asper-asper egina zegoen eta denbora-pasa egokia iruditu zitzaion.
Cambadoseko jatetxe batean omen zeuden mariscada eder batez gozatzen eta ez zuen batere harritu ez mariscadak eta ezta ederki gozatzen aritzeak ere. Ondo jan eta edateko zaletasuna zuen koadrila zen Txominena “Eskeeerraak!!”. Egun hartan hondar-oroitzapen bilakatu zen Bartzelonara eginiko aste santuetako bidaia gogoratu zuen berriz ere “Zein ederki pasa genuen… Kar kar kar”. El Masnouko kanpinean zuten kanpamendua eta alboan zegoen badulake batean egiten zituzten erosketak egun osoa Kondearen Hiria goitik behera ezagutzen pasa ostean. Hiru egunetan ikaragarrizko erosketak egin zituzten bertan eta azkenekoan, ea hurrengoan itzuli behar ziren galdetu zien jabeak. Hala balitz, garagardo gehiago eskatu behar zuela. Barre algara ederrak bota zituzten tontakeriarekin eta jabearekin argazki bat ere atera zuten.
Ikerren ahotsaren atzean Aitzolen oihuak entzuten zituen Txominek; “Domingoooooo!!!”. Umore ederrean ari ziren bazkaltzen eta Albariñoa eragina egiten hasia zen. Aitzolen laguna eta koadrilakoak oso jatorrak zirela zioen eta ederki portatzen ari zirela beraiekin. Aurreko gauean parranda ederra bota zutela kontatu zion eta oso lo gutxi egin omen zuten. Neska batekin ere aritu omen zen hizketan denbora luzez eta hortxe-hortxe izan omen zuen. Bere trikimailu izarra ere erabiliko zuen ziurrenik, “Perdón. ¿A que hora cierran esto? Esque no soy de aquí”. Sinestezina iruditzen zitzaion Txomini halako alukeri batekin petrolioa aurkitzen amaitzea baina Ikerrekin, logikak ez zuen ezertarako balio.
Aitzolek telefonoa kendu zion Ikerri halako batean eta gezurra zela esaten hasi zen. Ez zuela hortxe-hortxe izan, ez ziola batere kasurik egin eta azkenean buelta erdia eman eta bakarrik utzi zuela. “Nik behintzat zerbait in nian!” ohiukatu zuen Ikerrek atzetik. Gainera, jarraitu zuen Aitzolek, gaua bizi txarreko antro batean amaitu omen zuten eta mariskoa eta Albariñoa probatu ostean, Galiziako hirugarren produktu ezagunena ere probatu nahi izan zutela. Bihotz oneko gamelu baten bila hasi eta begiak Ohiane Mateos baino irekiago eta aurpegia Manu Marichalarrek baino haziago zuen tipo bat ikusi omen zuten barra alboan. “Ez zegoen kale egiterik”. Gerturatu eta farloparik ba ote zuen galdetu zion Ikerrek. Tratuan hasi eta halako batean, bizi txarreko antroko hontza kokaina hura Oubiñarena zela esaten hasi zitzaion Ikerri, oso ona zela. Ikerrek orduan, zer bota eta ea Oubiña hori BNGko baten bat ote zen galdetu zion. “Batzuetan ez dakit beraz barre egin edo bera gu guztioz barre egiten ari den…“ pentsatu zuen Txominek Aitzolek telefonoaren beste aldetik barre eta barre egiten zuen bitartean. Iker eta konpainia lanperna guztiak bukatzen ari zirela aitzaki agurtu zen Aitzol eta Ikerren “Ligau zak islandesa bat!“ oihua entzun zuen agurtu eta deia mozten zuen bitartean.
Terminalean sartu eta libre zegoen eserleku baten bila hasi zen Txomin Suncampa eta Quechua ondo helduak zituela. Lan horretan ari zela, eguneko hegaldi guztien berri ematen duen panel bat topatu eta berearen bila hasi zen. Reykjavik, 23:25. Hortxe zegoen, zerrendako azken postuan. Buelta erdia eman eta libre zegoen eserleku bat topatu zuen muturren aurrean. Eseri, Katherine Nevilleren El Ocho Quechua txikitik atera eta bere alboan utzi zuen motxila. Suncamp handia bere aurrean jarri eta hankak luzatu zituen motxila lurra eta hanken artean harrapatuta utziz. “Ea zer kontatzen digun Katherinek…”
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.16
Tunelean barrena jaitsi eta bost bat minututan iritsi zen Txomin El Prateko aireportura eramango zuen trena. Jendez gainezka zegoen nasa eta trenaren ate parean pilatu ziren guztiak. Melé-a baino metro eta erdi atzerago itxaron zuen ateak ireki arte eta gizonezkoek bakarrik ulertu dezaketen popen magnetismo inozoak eraginda, aurrean zuen ipurdi txiki eta politari begira geratu zen Arraldera iritsi zen egunean Joxe Marik Leonorri begiratzen zion moduan. Une hartan, emakumezkoek bakarrik ulertu dezaketen alarma mekanismoaren eraginez edo, atzera begiratu zuen ipurditxo ederraren jabeak. “Beno, noiz zabaltzen da lurra nire hanken azpian? Puntualitate pixka bat mesedez!”. Horrelakoak gertatzean beti egiten zuen moduan, begirada altxatu eta neskaren begiak bilatu zituen lotsa eta damu aurpegia prest zuela. “Hobe egin dudanaz harro ez nagoela eta nahi gabe izan dela jakinaraztea” esaten zion beti bere buruari horrelakoetan. “Benetan, ez da intentzio lizunez izaten! Popen magnetismoa grabitatea bezain saihestu ezin eta ulergaitza da niretzat!”. Halako batean iritsi zen neskaren begietara eta han topatu zuenak ipurdiaren edertasun guztia ahaztu arazi zion. Ozta-ozta atera zen bizirik emakume hegoamerikar txikiak bota zion begiradatik. “Gutxienez, Latin King baten neskalaguna!”. Hezurretaraino sartu zitzaion beldurra. “Bartzelonana zaude, heldu gogor motxila, jaitsi burua eta segi barrura”.
Tren barrura sartu bezain pronto, neska latinoamerikarra joan zen kontrako aldera jo zuen “Iggy Popen Gimme Danger neskatxarentzat. Esaiok zerbait…”. Bi motxila madarikatuekin apur bat borrokatu eta ondoan zituen guztiak gogaitu ondoren, libre topatu zuen korridoreko eserlekuan eseri zen bera bezalaxe, erabat kargatuta zeuden bi nesken alboan. Katalanez ari ziren baina ulertu zuenagatik oporretara bidean ziren beraiek ere. “Ondo! Aireportura doaz! Beraiek jaisten diren geltoki berean jaitsiko naiz”.
Badaezpada ere, eta ipurdiak saihestuz noski, geldialdi guztiak adierazten dituen informazio kartelaren bila hasi zen begiradarekin. Halako batean, Beasaindik pasatzen diren trenetan hitz egiten duen emakume berberak El Prateko aireportura iristen ari zirela jakinarazi zien bidaiari guztie. “Franko lan egiten du gero emakume honek… Eta zenbat hizkuntza hitz egiten dituen!”. Florence Griffith Joynerren azazkalak zituen emakumeak ondo esan bezala, hiru geldialdik besterik ez zituzten Santseko geltokia eta Txominen jomuga zen El Prateko aireportua banantzen.
Trenetik jaistean Rodalies de Catalunyako langile mordo batekin egin zuten topo Txomin eta bere bidaia kideek. Bakoitzari nondik joan behar duen esaten ari ziren aurkako norabidean aireportutik atera nahi zutenak beraien artetik pasatzen ziren bitartean.
-¡Los que vayan a la primera terminal a mi derecha! – Egin zuen oihu txaleko hori fosforitodunetako batek.
Trenetik jaitsi zen gehiengoak esandako bidea hartu eta lehen terminalera eramango zuen autobus baten zain geratu zen. Bigarrenera joan nahi zutenek aldiz, Txomin tartean, eskaileretan gora joan behar zuten beraien helburura eramango zituen tunel luze batean barneratzeko. Bi motxilak gainean zituela agindutako bidea jarraitu, tunel luzea igaro eta sabai altuko pabiloi erraldoi bat zen El Prateko bigarren terminalera iritsi zen. Denbora gutxiago geratzen zitzaion Bartzelonan, denbora gutxiago Islandiara iristeko.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
Finlandia (1. atala) – 1.15
Egunak eta hilabeteak pasa ziren, baita urteak ere eta nire bizi berrira ohitu nintzen. Teknikari lanak ez zidan independizatzeko aukerarik eskaintzen eta gurasoen etxean jarraitzen nuen bizitzen. Ez zegoen gehiagorako aukerarik eta nahi edo ez, beti alboan izango nuen bakarra familia zela konturatzen hasi nintzen. Bizitzari ez ekiteko aitzakia berri bat besterik ez zen agian baina etxekoekin harremana hobetzen eta zentratzen hasteko aukera eskaini zidan egoerak.
Halako batean, gazteria zinegotzi anormalari bere ohiko anormalkerietako bat burua jetsiz onartzen nion horietako astearte puta batean, argia ikusi nuen. Alboko mahaiean dudan eta Komando Sekretariaseko kide den Marianjeles bere alabaz hizketan hasi zen. Behin baino gehiagotan eskatua nion txantxa artean aurkezteko, amaren antza pixka bat bazuen ezagutu nahi nuela. Barre egiten zuen orduan eta halakorik pentsatu ere ez egiteko erantzuten zidan. Bere alabak, ni bezalako parrandero bat baina zerbait hobea merezi zuela. Hala ere, ez nion sekula jaramon handirik egin eta ez nekien zer egiten ari zen bere bizitzarekin Kattalin liraina.
-Laburmetraia bat egin behar omen du! Bai bai, gidoia idatzita omen du dagoeneko!
Ikusentzunezko Komunikazioa ikasten ari omen zen Katalin ederra (Oso ona zegoen. Benetan…). Karrerako azken urtean zegoen eta lagun batzuekin batera laburmetraia bat grabatzekotan omen zen. Une hartan, aspaldi ez bezala, nire buruak gorputza bulego alu hartan utzi zuen oso urrunera joateko. Buruan egunero asmatzen nituen istorioetan pentsatzen hasi nintzen eta nire burua istorio horiek gauzatzen irudikatu nuen. Idazten, gidoi bat prestatzen, filma bat grabatzen! Azken aldiz B.B.B. garaietan sentitu nuen grina bat hasi zen nire gorputza zeharkatzen. Aspaldi ikusi ez nuen lagun min bat ikusi banu moduan sentitu nintzen eta zirrara ahaztu hura berreskuratu beharrean nintzela erabaki nuen. Ezin nion ihes egiten utzi.
Orduan gogoratu nuen nola nik ere Ikusentzunezkoak ikasteko ametsa nuen hamalau-hamabost urte nituela. Nola baztertu nuen ideia hura karrera hura hautatzeko 8,7ko batazbesteko nota bat behar zela jakitean. Horren aurretik ipuinak idazten eta marrazten igaro nuen denbora guztian pentsatu nuen. Marrazki zein istorioz betetzen nituen liburuez gogoratu nintzen eta salako mahai borobilean lan horietan igarotzen nuen denbora guztiaz…
Egun hartan, lana amaitu eta etxera iristean, prezintatuak ziruditen nire logelako tiradera zaharrak zabaltzen hasi nintzen. Orduak pasa nituen bertan topatu nituen ipuin eta marrazki koaderno amaiezinei begira. Une hartan konturatu nintzen garai haietatik aurrera ez nuela ezer berririk gorde logelako tiraderetan. Ezta apaletan ere. Harrezkero, nire bizia pause egoeran egon zela eta nola ez, play-ari sakatzeko garaia zela.
Afaltzeko orduan topatu nuen guztiaz hitz egin nien etxekoei, gorputza zeharkatu zidan sentsazio olatu hartaz eta hiruek, irribarre oso zein katartiko batez begiratzen nindutela konturatu nintzen. Bazirudien ni neu nintzela nire bizitzarekin gertatzen ari zenaz konturatu ez zen bakarra. Ohera joan arte aritu ginen idazten eta marrazten pasatzen nituen garaiak gogoratzen.
Aste betera zabaldu nuen bloga eta musika artikulu eta ipuin txikiak argitaratzen hasi nintzen bertan. Ondo sentitzen hasi eta nire egoera, zoriontasunetik hurbilago zegoela konturatu nintzen. Zoriontsu izatea aukera bat zela ikusi nuen eta ordurarte, ez nuela horretan pentsatu ere egin. Bapatean, artikulu txiki haiek motz geratzen hasi zitzaizkidan eta zerbait handiagoa idatzi behar nuela konturatu nintzen. Ez zerbait luzeagoa idatzi nahi nuelako baizik eta kontatu nahi nuena, ezin zelako post soil batean idatzi.
Horrela doa orain arte Finlandia.
Eta horrela non-original soundtracka.
- ← Aurrekoa
- 1
- …
- 3
- 4
- 5
- 6
- Hurrengoa →
The Indezents 
